آخرین پیروزی قبل از تسلیم کامل!

به گزارش مجله خبری نگار، این نبرد در زمینه جنگ دوم بوئر بین بریتانیا و جمهوری‌های بوئر، ترانسوال و اورنج آزاد بود. تا سال ۱۹۰۲ بریتانیایی‌ها سیاست زمین سوخته را دنبال کردند و غیرنظامیان بوئر را در اردوگاه‌های کار اجباری نگه داشتند، اما جنگجویان خشن بوئر به جنگ و حمله به انگلیسی‌ها ادامه دادند.

در اوایل سال ۱۹۰۲ ژنرال Bowerie de Witt از ژنرال مشهور دیگری به نام De La Rey در مواجهه با فشار شدید بریتانیایی‌ها در سرزمین‌های آزاد نارنجی درخواست کمک کرد. جنگنده‌های دلا ری فاقد مهمات بودند و نمی‌توانستند در نبرد‌های باز در مقیاس بزرگ با انگلیسی‌ها شرکت کنند.

در ۲۴ فوریه ۱۹۰۲، ژنرال دلا ری حمله‌ای غافلگیرانه به یک کاروان انگلیسی انجام داد و موفق شد آن را شکست دهد و مقدار زیادی اسلحه و مهمات و همچنین توپ‌های متعدد را به غنیمت بگیرد، که او را قادر ساخت تا به عملیات نظامی خود ادامه دهد و به ژنرال دو ویت کمک کند.

در پاسخ، فرمانده کل نیرو‌های بریتانیایی در منطقه به ژنرال هربرت کیچنر دستور داد تا دو لا ری، رهبر بوئریان را ردیابی و از بین ببرد. برای رسیدن به این هدف، سرهنگ گرنفل با نیرویی متشکل از ۱۶۰۰ سواره نظام اعزام شد و سپس به ژنرال لرد میتیون دستور داده شد تا در این عملیات به نیرو‌های ژنرال گرنفل بپیوندد.

لرد میتیون برای رسیدن به ژنرال گرین ویل، در ۲ مارس ۱۹۰۲ با نیرویی متشکل از ۱۲۵۰ سرباز با پشتیبانی چهار توپ و دو مسلسل حرکت کرد و در ۶ مارس از رودخانه قدرتمند هارتز عبور کرد و به سمت شهر توبوش و چادر‌هایی در ۵۸ کیلومتری شرق آن حرکت کرد. لرد میتیون فرستاده شد تا به ژنرال گرنفل اطلاع دهد که به دلیل افزایش شدت حملات رعد و برق بوئر‌ها نمی‌تواند به موقع برسد و مجبور شد بار‌ها آنها را متوقف کند و با آتش توپخانه دفع کند.

آن شب افسران شناسایی به او اطلاع دادند که تعداد زیادی از نیرو‌های بوئر تحت فرماندهی د لا ری در منطقه وجود دارد. او در ساعات اولیه صبح به راه افتاد و هنگامی که جبهه نیروهایش به منطقه De Klebdrift در رودخانه قدرتمند هارز رسید، بوئر‌ها به عقب نیرو‌های او حمله کردند و با آتش توپخانه مواجه شدند.

در ساعت شش صبح روز ۷ مارس، حمله بوئر‌ها تشدید شد و بسیار خطرناک شد. بوئر‌ها علاوه بر حمله به عقب نیرو‌های بریتانیایی، حمله دیگری را به جناح راست خود انجام دادند.

رده‌های سواره نظام بوئر در حالی که از پشت اسب شلیک می‌کردند و آتش سنگین انگلیسی‌ها را نادیده می‌گرفتند، در آرایش گسترده‌ای پیشروی کردند. پس از کمی مقاومت، نیرو‌های انگلیسی وحشت کردند و فرار کردند. سه گروهان پیاده نظام تا زمانی که کشته یا اسیر شدند با توپخانه مقاومت کردند.

نبرد در ساعت نه و نیم با دستگیری ژنرال لرد میتیون پس از جراحت و شکستگی پا در اثر سقوط از اسبش به پایان رسید.

۶۸ سرباز استعماری بریتانیا در نبرد کشته شدند، ۱۲۱ نفر زخمی و ۶۰۰ نفر اسیر شدند، از جمله فرمانده آنها، لرد میتیون. بوئر‌ها همچنین ۶ توپ را به تصرف گرفتند، در حالی که بوئر‌ها ۷ جنگجو را کشتند و تنها ۲۶ نفر را زخمی کردند.

وقتی خبر شکست به ژنرال کیچنر رسید، او چنان شوکه شد که به مدت دو روز به اتاق خواب خود بازنشسته شد و از غذا خوردن خودداری کرد. با این حال، آن نبرد آخرین پیروزی بزرگ برای پسران بود، در نتیجه تفاوت زیاد منابع بین دو طرف. جنگ با امضای معاهده تسلیم در ۳۱ مه ۱۹۰۲ به پایان رسید.