وجود ویروس‌های باقی مانده در ریه چه مشکلاتی را بوجود می‌آورد؟

به گزارش مجله خبری نگارمطالعه‌ای جدید توسط پژوهشگران دانشگاه پزشکی واشنگتن در سنت لوئیس ممکن است این معما را حل کرده باشد.

ویروس‌ها در سلول‌های ایمنی باقی می‌مانند

این مطالعه که بر روی موش‌ها انجام شد، نشان داد که ویروس‌های تنفسی می‌توانند مدت‌ها پس از ناپدید شدن علائم اولیه عفونت، در سلول‌های ایمنی ریه‌ها مخفی شوند.

این حضور پایدار، محیطی به‌طور مداوم التهابی ایجاد می‌کند که باعث پیشرفت بیماری‌های ریوی مانند آسم می‌شود.

علاوه بر این، محققان نشان دادند که حذف این سلول‌های آلوده می‌تواند علائم آسیب مزمن ریه را کاهش دهد، قبل از اینکه این علائم به بیماری‌های کامل تنفسی مزمن تبدیل شوند.

جلوگیری از بیماری‌های مزمن ریوی

یافته‌های منتشر شده در Nature Microbiology، به رویکرد جدیدی برای جلوگیری از آسم، بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) و دیگر بیماری‌های مزمن ریوی اشاره دارند. این رویکرد می‌تواند از طریق از بین بردن ویروس‌های تنفسی پایدار که به این شرایط کمک می‌کنند، موثر باشد.

کارولینا بی. لوپز، نویسنده ارشد و استاد میکروب‌شناسی مولکولی در دانشگاه پزشکی واشنگتن گفت:‌”در حال حاضر، کودکانی که به دلیل یک عفونت تنفسی مانند RSV بستری شده‌اند، پس از بهبود علائم به خانه فرستاده می‌شوند”.

“شاید در آینده، برای کاهش خطر ابتلا به آسم، بتوانیم بررسی کنیم که آیا تمام ویروس واقعاً از ریه‌ها از بین رفته یا خیر، و قبل از فرستادن کودکان به خانه، ویروس‌های باقی‌مانده را حذف کنیم. ”

ویروس‌های پایدار و بیماری‌های مزمن ریوی

حدود ۲۷ میلیون نفر در ایالات متحده با آسم زندگی می‌کنند. چندین عامل می‌توانند احتمال ابتلای فرد به این بیماری مزمن تنفسی را افزایش دهند، از جمله زندگی در مناطقی با کیفیت هوای ضعیف، قرار گرفتن در معرض دود سیگار، و بستری شدن به دلیل ذات‌الریه ویروسی یا برونشیت در دوران کودکی.

برخی پژوهشگران – از جمله لوپز – گمان داشتند که ارتباط بین عفونت‌های شدید ریوی و تشخیص‌های بعدی آسم ممکن است به دلیل وجود ویروس‌های باقی‌مانده در ریه‌ها باشد که آسیب مداومی ایجاد می‌کنند.

اما تا به حال، ارتباط مستقیمی بین حضور مداوم ویروس و بیماری مزمن ریوی اثبات نشده بود.

مطالعه ویروس‌های تنفسی رایج

لوپز و ایتالو آراوجو کاسترو، نویسنده اصلی و محقق پسا‌دکتری در آزمایشگاه او، سیستمی منحصربه‌فرد ایجاد کردند که از یک ویروس طبیعی موش به نام ویروس سندای و نشانگر‌های فلورسنت برای ردیابی عفونت استفاده می‌کند.

ویروس سندای با ویروس پاراآنفلوآنزای انسانی مرتبط است، یک ویروس تنفسی رایج که مانند RSV با آسم در کودکان ارتباط دارد.

از آنجا که ویروس سندای در موش‌ها رفتاری مشابه با ویروس پاراآنفلوآنزا در انسان دارد، این ویروس مدل بسیار خوبی برای مطالعه عفونت‌هایی است که ممکن است به بیماری مزمن ریوی منجر شوند.

RNA ویروسی در سلول‌های ایمنی ریه

با استفاده از نشانگر‌های فلورسنت، پژوهشگران توانستند حضور ویروس را در طول عفونت مشاهده کنند.

در حالی که موش‌ها پس از حدود دو هفته به نظر می‌رسید که بهبود یافته‌اند، RNA و پروتئین ویروسی هنوز هفته‌ها بعد در ریه‌هایشان قابل تشخیص بود و در داخل سلول‌های ایمنی مخفی شده بود.

“یافتن ویروس پایدار در سلول‌های ایمنی غیرمنتظره بود”، لوپز گفت. “فکر می‌کنم به همین دلیل است که قبلاً نادیده گرفته شده بود. ”

“همه به دنبال محصولات ویروسی در سلول‌های اپیتلیالی که سطح دستگاه تنفسی را پوشش می‌دهند بودند، زیرا اینجاست که این ویروس‌ها عمدتاً تکثیر می‌شوند. اما آنها در سلول‌های ایمنی بودند. ”

پاسخ التهابی مداوم به ویروس‌ها

علاوه بر این، حضور ویروس رفتار سلول‌های ایمنی آلوده را تغییر داده و آنها را بیشتر از سلول‌های غیرآلوده التهابی کرده بود.

این التهاب پایدار زمینه را برای پیشرفت بیماری‌های مزمن ریوی فراهم کرد، به گفته پژوهشگران.

هفت هفته پس از عفونت اولیه، ریه‌های موش‌ها نشانه‌هایی از آسیب مزمن ریوی نشان دادند – حتی با اینکه به نظر می‌رسید بهبود یافته‌اند.

این نشانه‌ها شامل التهاب کیسه‌های هوایی و عروق خونی، رشد غیرطبیعی سلول‌های ریوی و بافت اضافی ایمنی بود – همه اینها نشانه‌هایی از آسیب التهابی طولانی‌مدت ریه هستند. زمانی که پژوهشگران سلول‌های ایمنی آلوده را حذف کردند، این نشانه‌های آسیب ریوی کاهش یافت.

پیامد‌های گسترده‌تر این مطالعه

کاسترو گفت: “ما از یک ویروس و میزبان کاملاً منطبق استفاده کردیم تا ثابت کنیم که یک ویروس تنفسی رایج می‌تواند برای مدت طولانی‌تر از فاز حاد عفونت در میزبان‌های ایمنی زنده بماند و این پایداری ویروسی می‌تواند منجر به شرایط مزمن ریوی شود”.

“احتمالاً اثرات طولانی‌مدت سلامتی که در افرادی مشاهده می‌کنیم که گمان می‌رود از یک عفونت حاد بهبود یافته‌اند، در واقع به دلیل پایداری ویروس در ریه‌هایشان است. ”

این یافته‌ها دیدگاه‌های جدیدی را در مورد چگونگی پیشرفت بیماری‌های مزمن ریوی ارائه می‌دهند و سرنخ‌هایی برای درمان‌های آینده فراهم می‌کنند.

لوپز گفت:‌”تقریباً هر کودکی تا سن ۳ سالگی به این ویروس‌ها مبتلا می‌شود و شاید ۵ درصد از آنها به بیماری‌ای جدی مبتلا شوند که ممکن است به عفونت پایدار منجر شود”.

“ما نمی‌توانیم از ابتلای کودکان به این ویروس‌ها جلوگیری کنیم. اما اگر بفهمیم این ویروس‌ها چگونه پایدار می‌مانند و اثرات این پایداری بر روی ریه‌ها چیست، ممکن است بتوانیم خطر مشکلات جدی بلندمدت را کاهش دهیم. ” 

منبع:فوت وفن