به گزارش مجله خبری نگار، پروست بهعنوان دارنده طولانیترین رمان جهان یعنی در جستوجوی زمان از دست رفته در رزومه خود در این اثر کمحجمش نه میخواهد فاخرگویی را در پیش گیرد و نه آرمانیسازی کتاب و کتابخوانی. شیره کلام پروست در این کتاب پیریزی رفاقت با جهان کتاب و مشاهیر است. او طبق عادات همیشگی سبک نوشتاریای که دارد، نخست در تلاش است تا خواننده را با مشکلاتی که او در باب کتابخوانی از اوایل کودکیاش با آنان دست به گریبان بود آگاه کند؛ مشکلاتی از قبیل کمبود نور و فضا، ازدیاد جمعیت خانواده، مزاحمتهای محل زندگی خویش و نهایتا طنین گوشخراش لوکوموتیوهای قطارها که این مشکلات تا حدودی دست بر قضا با رمان حال حاضر همخوانی و مطابقت دارند.
پروست پس از شرح موانع مطالعاتیای که با آنان در حال مبارزه بود آرامآرام سعی دارد یک دعوای جدلی و نظری را با جان راسکین به پیش کشد. اینکه بینش راسکین از امر کتابخوانی دستیابی به حقایق و معارف عالم است که در مقابل از منظر بینش پروستی این نظر راسکین توهمی بیش نمیتواند باشد. اینکه چقدر یک انسان کنشگر بتواند از راه مطالعه به حقایق هستی دستیابی داشته باشد، پرسشی است که تاکنون پاسخ قطعی بر آن در دسترس نیست.
نویسنده: مارسل پروست
مترجم: بنیامین مرادی
نشر: مرکز
سال انتشار: ۱۴۰۲