به گزارش مجله خبری نگار/همشهری: مشکل اصلی این است که ما، چه بسا بدون اینکه بدانیم، تصمیممان را گرفتهایم و اصلا نمیخواهیم آنها را ببینیم. بسیاری از این افراد زودتر میمیرند، خطر ابتلایشان به انواع بیماریها و مشکلات بیشتر است و در مقایسه با افراد بدون معلولیت با معضلات و محدودیتهای بیشتری در زندگی روزمره مواجه هستند.
دلیل اصلی این وضع این است که آنها از نابرابریهای بهداشتی و سلامتی رنج میبرند. تبعیض در جوامع، سیاستگذاریهای نابرابر، کمبود دسترسی یا دسترسی باکیفیت به مراقبتهای بهداشتی و برخورد منفی کارمندان بخش درمان با آنها، برخی از عواملی است که به این نابرابری دامن میزند. روز جهانی افراد دارای معلولیت که همین امروز است، با این هدف از سوی سازمان ملل در سال ۱۹۹۲ انتخاب شد تا آگاهیبخشی درباره مشکلات این بخش عظیم از جامعه جهانی افزایش یابد و تصمیمگیران به همین بهانه هم که شده به زندگی این افراد توجه بیشتری نشان بدهند.
احمد وحیدی، وزیر کشور هم در برنامه بزرگداشت این روز گفته است که فضاهای شهری، ورزشی و تفریحی باید برای افراد کمتوان و دارای معلولیت بهسازی و مناسبسازی شود تا آنها حضور دائم و بیشتری در جامعه داشته باشند. تنها در این صورت است که این افراد را در جامعه خواهیم دید و به حبس ناخواسته آنها پایان میدهیم.