مشکلات پرستاران، رنج بیماران

به گزارش مجله خبری نگار/همشهری: قوانین حمایتی از پرستاران کم نیست و حتی مقام معظم رهبری هم در ۲ مرحله نسبت به رفع مشکلات این صنف از نظام سلامت تأکید کرد، اما این قوانین یا اجرا نمی‌شود یا نحوه اجرای آن مناسب نیست؛ وضعیتی که گاهی فشار کاری پرستاران را افزایش می‌دهد و گاهی به ترک شغل، تغییر شغل، خانه‌نشینی، مهاجرت و... منجر می‌شود. خستگی ناشی از افزایش کار و کمبود نیرو هم باعث می‌شود که ارائه خدمات به بیماران تحت‌تأثیر قرار بگیرد. استاندارد سازمان جهانی بهداشت برای دسترسی بیماران به پرستاران، ۳ پرستار برای هر هزار بیمار است، اما این رقم در نظام سلامت کشور اکنون به ۱.۵ رسیده و به همین میزان مردم خدمات کمتری در مراکز درمانی دریافت می‌کنند و جانشان به خطر می‌افتد. حالا در روزی که به نام پرستاران ثبت شده (۲۸ آبان) مهم‌ترین سؤالی که باید مطرح شود، این است که چه کسانی اجازه نمی‌دهند پرستاران از آنچه قانون برایشان تعیین کرده به‌خوبی بهره‌مند شوند و خدمات بهتری به بیماران ارائه کنند؟

محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار در پاسخ به این سؤال به نکات جالبی اشاره می‌کند و می‌گوید: «سیستم پزشک‌سالار حاکم بر نظام سلامت کشور، نه‌تن‌ها پرستاران که حتی خود پزشکان را هم در وضعیت بدی قرار داده، چون فقط منافع بخش کوچکی از این افراد تامین می‌شود.»‌

مدلی که برای پرستاران مناسب نمی‌دانند

شریفی‌نیا می‌گوید: «پرستاری همانطور که می‌دانیم شغل بسیار سخت و پرخطری است و در دنیا هم به شکل ویژه به آن نگاه می‌کنند. در ایران هم حاکمیت پشت پرستاران است و این مسئله با قانون تعرفه‌گذاری مصوب مجلس در سال ۸۶ به‌خوبی عیان است. این قانون پیام صریح و شفافی دارد و براساس آن خواسته پرستاران و قانونگذار این است که اختلاف در پرداخت گروه‌های پزشکی و پرستاری کم شود. آن‌ها می‌خواهند که ۷۰۰ خدمت پرستاری را همچون سایر خدمات گروه‌های پزشکی با مدل Before service محاسبه کنند، اما اکنون که باید برای پرستاران انجام شود، عنوان می‌کنند که این مدل خوب نیست.»

قانونی که به‌خوبی اجرا نمی‌شود

«پیش از این در نظام پرداخت ۷۰ درصد سهم پزشکان هیأت علمی، ۱۰ درصد سهم بیمارستان و ۲۰ درصد هم سهم گروه‌های غیرپزشکی (۹۳ درصد جمعیت) بود که پرستاران هم جزو آن‌ها بودند و این شکل از پرداخت غیرقانونی بود.» این نکته دیگری است که شریفی‌مقدم به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «در برنامه ششم توسعه و یک تبصره در ماده ۷۴ دولت مکلف بود در طول برنامه ششم قانون تعرفه‌گذاری را اجرا کند. حتی در سال ۱۴۰۰ هم خود مقام معظم رهبری ورود و توصیه کردند که قانون تعرفه‌گذاری پرستاری اجرا شود، اما محقق نشد. در ۱۴۰۱ هم ایشان دوباره تأکید داشتند و در نهایت، اما قانون به‌گونه‌ای اجرا شد که رقم بسیار ناچیزی به پرستاران دادند.»

درباره نسبت ناعادلانه

دبیرکل خانه پرستار درباره اعتراض پرستاران به اجرای این قانون هم توضیح می‌دهد: «وضعیت به گونه‌ای است که محاسبه کارانه در پایان‌ماه برای هر پرستار یک میلیون تومان می‌شود و برای پزشک ۱۴۰ میلیون تومان. پرستار حقوق ۱۵ میلیون تومانی می‌گیرد و پزشک ۳ برابر این مبلغ. البته پرستاران در این‌باره اعتراضی ندارند، اما درباره کارانه، این تفاوت در پرداخت، ظلم و خلاف قانون است. کسانی که اجازه نمی‌دهند این قوانین به‌خوبی اجرا شود، اولویت‌شان مردم نیستند؛ چون کمبود کادر پرستاری باعث می‌شود که مردم نصف حداقل مراقبت‌ها را دریافت نکنند.» به‌گفته این فعال حوزه پرستاری، همین حالا هم کمبود پرستار، سیستم بهداشت و درمان را دچار بحران کرده و اگر جان مردم اهمیت دارد، باید خواسته جامعه پرستاری دیده شود تا بیماران هم خدمات مناسب‌تری دریافت کنند.»