به گزارش مجله خبری نگار،مدلهای جدید نشان میدهد: اقدامات خطرناکی مانند کم نور کردن خورشید نیز دیگر برای نجات قطب جنوب کافی نیست. تنها یک عامل باقی مانده که میتواند یخهای قطب جنوب را نجات دهد و آن همان عاملی است که در ۴۰ سال گذشته در کنترل آن ناکام بوده ایم و آن توقف سوزاندن سوختهای فسیلی است.
در مواجهه با آتش سوزیهای فاجعه بار، سیلها و دیگر رویدادهای شدید آب و هوایی که تابستان امسال نیمکره شمالی را تحت تأثیر قرار داده اند، علاقهای دوباره به پتانسیل مهندسی زمین پیدا شده است. یوهانس ساتر (Johannes Sutter) یخ شناس دانشگاه برن و محقق این مطالعات میگوید: پنجره فرصت برای محدود کردن افزایش دمای جهانی به زیر ۲ درجه به سرعت در حال بسته شدن است، بنابراین ممکن است اقدامات فنی برای تأثیرگذاری بر اقلیم به طور جدی در آینده مورد توجه قرار گیرد؛ بنابراین ساتر و همکارانش تصمیم گرفتند، بررسی کنند:کاهش نور خورشید چه تأثیری بر یکی از نقاط اوج آب و هوایی خواهد داشت. ساتر توضیح میدهد: مشاهدات جریانهای یخ در غرب قطب جنوب نشان میدهد که ما بسیار نزدیک به یک نقطه اوج هستیم و یا قبلاً از آن عبور کرده ایم که از نظر تئوری با مدیریت تابش خورشیدی جلوگیری میشود.
این منطقه در حال حاضر از نظر مقدار یخ از بین رفته است و این شامل کاهش یخ دریا میشود که یخچالهای طبیعی قطب جنوب غرب را سد میکند. ذوب شدن غرب قطب جنوب منجر به افزایش چند متری سطح دریا خواهد شد و تمام آب شیرین اضافی موجود در دریا نیز میتواند به فروپاشی جریانهای اقیانوسی که در حال حاضر در حال کاهش هستند، کمک کند.
محققان توضیح میدهند: تا زمانی که غلظت گازهای گلخانهای اتمسفر بالا بماند، مدیریت تابش نور خورشیدی به احتمال زیاد باید برای قرنها، شاید حتی هزاران سال ادامه یابد.
ساتر و تیم تحقیقاتی مینویسند: مدیریت تشعشعات خورشیدی میتواند تأثیراتی بر الگوهای آب و هوای منطقهای داشته باشد که برای جامعه و زیست کره و سایر تأثیرات هنوز ناشناخته مضر است، در حالی که به اثرات نامطلوب مستقیم افزایش دی اکسید کربن اتمسفر مانند اسیدی شدن اقیانوسها توجهی نمیکند.
علاوه بر این، تنها سناریویی که فرصتی را برای جلوگیری از فروپاشی صفحه یخی غرب قطب جنوب نشان داد، کاهش انتشار کربن بود.
ساتر هشدار میدهد: شبیه سازیهای ما نشان میدهد که مؤثرترین راه برای جلوگیری از فروپاشی طولانی مدت ورقه یخی غرب قطب جنوب، کربن زدایی سریع است.
شرح کامل این تحقیق در مجله Nature Climate Change منتشر شده است.