به گزارش مجله خبری نگار،سرپرستی این تیم پژوهشی به عهده مارک ویلکینسون (Mark Wilkinson) استاد دانشگاه شفیلد و متخصص درمان آرتریت انسانی است.
لیزل که در ۱۹۷۷در باغ وحش فرانکفورت در اسارت به دنیا آمد، اکنون ۵ تا ۱۰ سال از عمر یک گوریل در طبیعت فراتر رفته است. از آنجاییکه حیوانات در اسارت بیشتر از همتایان وحشی خود عمر میکنند، بنابراین آنها بیشتر در معرض بیماریهای دژنراتیو مرتبط با افزایش سن مانند آرتروز هستند.
اندره سوس (Endre Sós) دامپزشک ارشد باغ وحش بوداپست در این باره گفت: روشهای پیشرفته دامپزشکی و پزشکی در باغ وحشهای مدرن باعث افزایش طول عمر در بسیاری از گونهها از جمله میمونها میشود. وظیفه ما ارائه بهترین مراقبتهای پزشکی و بهترین کیفیت زندگی برای این حیوانات با وجود شرایط مرتبط با سن آنها است. امیدواریم که درمان با سلولهای بنیادی دوران جدیدی را در این زمینه نیز به ارمغان آورد.
استئوآرتریت که در نتیجه فرسایش غیرقابل برگشت غضروف مفاصل ایجاد میشود، درمانی ندارد و معمولاً با مدیریت علائم دردناک به جای خود بیماری درمان میشود. هدف درمان سلولهای بنیادی بازسازی غضروف آسیب دیده است که در نهایت علائم را کاهش میدهد. سلولهای بنیادی مزانشیمی که لیزل دریافت کرد از بافت چربی یک گوریل ماده جوان دیگر جدا شد که سال گذشته تحت یک عمل جراحی برنامه ریزی شده قرار گرفت. در این راستا تیمی از محققان، سلولها را جداسازی، خالصسازی و کشت داده و تا زمانی که مورد نیاز بود منجمد نگه داشته شدند.
مارک ویلکینسون (Mark Wilkinson) استاد دانشگاه شفیلد و یکی از اعضای این تیم گفت: از اینکه بخشی از تیمی بودم که این کار پیشگامانه را انجام دادم و فرصتی برای درمان آرتریت لیزل داشتم، خوشحال هستم.
محققان اضافه کردند که اکنون بهبودی این گوریل را از نزدیک دنبال میکنند به این امید که شاهد بهبود قابل توجهی در حرکات و استفاده از پای مبتلا به استئوآرتریت باشند. به گفته پژوهشگران این امیدواری وجود دارد که این رویه بر روی سایر گوریلها نیز انجام شود.
ویلکینسون در خاتمه گفت: ما در حال حاضر در حال توسعه درمانی مشابه برای انسان هستیم. این کار در مراحل اولیه خود است، اما امیدواریم که به یک راه حل واقعی برای بیماران برای درد و رنج ناشی از آرتریت منجر شود.