رویکردی مؤثر برای درمان پریودنتیت با استخراج سلول‌های پاپیلای آپیکال

به گزارش مجله خبری نگارپریودنتیت (periodontitis) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های عفونی است که با التهاب مزمن و تخریب بافت‌های پیرامون دندان تشخیص داده می‌شود. اغلب باکتری‌های گرم منفی باعث پریودنتیت در فضای زیر لثه می‌شوند.

پریودنتیت شدید تقریباً یازده درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و ششمین بیماری شایع در انسان‌ها است. این بیماری باعث آسیب غیرقابل برگشت به بافت‌های نگهدارنده دندان از جمله رباط پریودنتال، استخوان آلوئولی و سلول‌های سارنده سیمان دندان (سمنتوبلاست) می‌شود که می‌تواند منجر به از دست دادن زودرس دندان شود.

علیرغم درمان‌های ترمیمی، ترمیم کامل بافت پیوندی پیرامون دندان غیرممکن است، به ویژه در مواردی که ناهنجاری‌های قابل توجهی در بافت پریودنتال ایجاد شده باشد. با وجود آنکه ایمپلنت‌های دندانی بهترین روش درمانی برای جایگزین کردن دندان از دست رفته هستند، همچنان مشکلاتی مانند کیفیت و کمیت استخوان و یکپارچگی آن در محل کاشت وجود دارد.

تمایز سلول‌های بنیادی استخراج‌شده از پاپیلای آپیکال (یک بافت غنی از سلول‌های بنیادی که در پایه دندان در حال رشد قرار دارد و مسئول توسعه، رشد و بلوغ تدریجی ریشه دندان است) به سلول‌های سازنده سیمان دندان، می‌تواند رویکرد مؤثری برای درمان پریودنتیت باشد.

با هدف بررسی تمایز سلول‌های بنیادی اولیه پاپیلای آپیکال انسان به سلول‌های سمنتوبلاست، دکتر ساره رجبی، مروارید عبادی، دکتر شاهرخ شجاعی و همکارانشان در دانشگاه آزاد اسلامی، دانشگاه علوم پزشکی همدان و پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی، در یک پژوهش به تمایز سلول‌های بنیادی پاپیلای آپیکال استخراج شده از مولر سوم (molar teeth) انسان به مدت ۲۱ روز در محیط کشت آزمایشگاهی پرداختند.

نتایج این پژوهش نشان داد، در سلول‌های تمایز یافته، فعالیت آلکالین فسفاتاز و رسوب کلسیم به شکل معنی‌داری افزایش یافته بود. همچنین بررسی بیان ژن، تمایز سلول‌های مذکور به سمنتوبلاست را تأیید کرد.

این پژوهش که نتایج آن در نشریه بین‌المللی Biological Procedures Online منتشر شده است، نشان داد که ریز محیط تمایزی برای هدایت سلول‌های بنیادی پاپیلای آپیکال به سمت سلول‌های سمنتوبلاست مناسب است.