به گزارش مجله خبری نگار،در اروپا و آمریکای شمالی پخته و اغلب شیرین میشود. در آسیا از ریشه آن به صورت دارویی استفاده میشود.
در ادامه این مقاله با فواید دارویی و درمانی ریواس برای سلامتی بدن و همچنین عوارض و مضرات و روشهای استفاده از آن آشنا خواهید شد
ریواس به خاطر طعم ترش و ساقههای ضخیمش که معمولا با شکر پخته میشود مشهور شده است. رنگ ساقهها از قرمز تا صورتی یا سبز کم رنگ است و شکلی شبیه به کرفس دارد.
این سبزی برای رشد به زمستانهای سرد نیاز دارد. در نتیجه عمدتا در مناطق کوهستانی و معتدل در سراسر جهان به ویژه در شمال شرق آسیا یافت میشود.
همچنین یک گیاه باغی رایج در آمریکای شمالی و شمال اروپاست. چندین گونه ریواس وجود دارد، در غرب رایجترین نوع ریواس آشپزی یا باغی نامیده میشود.
ریواس غنی از مواد مغذی ضروری نیست و محتوای کالری آن کم است.
با این حال منبع بسیار خوبی از ویتامین K۱ است و حدود ۲۶ تا ۳۷ درصد از مقدار مورد نیاز روزانه این ویتامین را در یک وعده ۱۰۰ گرم تامین میکند.
مانند سایر میوهها و سبزیجات، فیبر بالایی هم دارد.
یک وعده ۱۰۰ گرمی ریواس پخته شده با شکر حاوی مواد مغذی زیر است:
کالری: ۱۱۶
کربوهیدرات: ۳۱.۲ گرم
فیبر: ۲ گرم
پروتئین: ۰.۴ گرم
ویتامین K۱: حدود ۲۶ درصد مقدار مورد نیاز روزانه
کلسیم: ۱۵ درصد مقدار مورد نیاز روزانه
ویتامین C: حدود ۶ درصد مقدار مورد نیاز روزانه
پتاسیم: ۳ درصد مقدار مورد نیاز روزانه
فولات: ۱ درصد مقدار مورد نیاز روزانه
اگرچه مقادیر مناسبی از کلسیم در ریواس وجود دارد، اما عمدتا به شکل ماده ضد مغذی اگزالات کلسیم است. در این شکل بدن شما نمیتواند آن را به طور موثر جذب کند.
همچنین دارای مقادیر متوسط ویتامین C است و ۶ درصد از مقدار مورد نیاز روزانهی این ویتامین را تامین میکند.
ساقههای ریواس منبع خوبی از فیبر هستند که ممکن است بر کلسترول شما تاثیر بگذارد.
در یک مطالعه کنترل شده مردانی که سطوح بالای کلسترول داشتند به مدت یک ماه هر روز ۲۷ گرم فیبر ساقه ریواس مصرف کردند کلسترول کل آنها ۸ درصد و کلسترول LDL آنها ۹ درصد کاهش یافت.
این اثر مفید منحصر به فیبر ریواس نیست. بسیاری از منابع فیبر دیگر به همان اندازه موثر هستند.
یک مطالعه نشان میدهد که محتوای پلی فنول کل ریواس ممکن است حتی بیشتر از کلم کیل باشد.
آنتی اکسیدانهای موجود در ریواس شامل آنتوسیانینها هستند که مسئول رنگ قرمز آن میباشند و تصور میشود فواید سلامتی دارند. ریواس همچنین دارای مقادیر زیادی پروآنتوسیانیدین است که به عنوان تانن متراکم نیز شناخته میشود.
این آنتی اکسیدانها ممکن است مسئول برخی از فواید سلامتی میوهها و کاکائو باشند.
ریواس احتمالا ترش مزهترین سبزی است که میتوانید پیدا کنید.
اسیدیته آن عمدتا به دلیل سطوح بالای مالیک و اگزالیک اسید آن است. مالیک اسید یکی از فراوانترین اسیدهای موجود در گیاهان است و به طعم ترش بسیاری از میوهها و سبزیجات کمک میکند.
جالب اینجاست که رشد ریواس در تاریکی باعث میشود ترشی کمتر و طعم آن لطیفتر شود. این رقم به ریواس اجباری معروف است که در بهار یا اواخر زمستان کشت میشود.
ریواس یکی از غنیترین منابع غذایی اگزالات کلسیم است که رایجترین شکل اگزالیک اسید در گیاهان است.
در واقع طبق سنت عامیانه ریواس را نباید از اواخر تیر ماه برداشت کرد، زیرا گفته میشود سطح اگزالیک اسید آن از بهار تا تابستان افزایش مییابد.
این ماده مخصوصا در برگها فراوان است، اما ساقهها نیز بسته به تنوع ممکن است حاوی مقادیر زیادی باشند.
اگزالات کلسیم بیش از حد میتواند منجر به هایپراگزالوری شود – یک وضعیت جدی که با تجمع کریستالهای اگزالات کلسیم در اندامهای مختلف مشخص میشود.
این کریستالها ممکن است سنگ کلیه را تشکیل دهند. هایپراکزالوری پایدار میتواند منجر به نارسایی کلیه شود.
همه به اگزالات رژیم غذایی به یک شکل پاسخ نمیدهند. برخی از افراد از نظر ژنتیکی مستعد مشکلات سلامتی مرتبط با اگزالات هستند. کمبود ویتامین B۶ و مصرف زیاد ویتامین C نیز ممکن است خطر را افزایش دهد.
علاوه بر این شواهد رو به رشد نشان میدهد که این مشکل برای کسانی که فاقد برخی باکتریهای مفید روده هستند، بدتر است. جالب توجه است که برخی از باکتریهای روده مانند اگزالاباکتر فورمیژنز، اگزالاتهای رژیم غذایی را تجزیه و خنثی میکنند.
اگرچه گزارشهای مربوط به مسمومیت با ریواس نادر است، اما مطمئن شوید که آن را در حد اعتدال مصرف کنید و از مصرف برگها اجتناب کنید. علاوه بر این پختن ریواس ممکن است محتوای اگزالات آن را ۳۰ تا ۸۷ درصد کاهش دهد.
ریواس یک سبزی غیر معمول است، زیرا بسیار ترش و کمی شیرین است.
در واقع به راحتی با یک میوه اشتباه گرفته میشود. علاوه بر این ریواس به طور رسمی توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده (USDA) به عنوان میوه طبقه بندی شده است.
به دلیل طعم ترش به ندرت خام مصرف میشود. در عوض معمولا پخته میشود – یا با شکر یا بدون آن.
ریشههای خشک شده ریواس هزاران سال است که در طب سنتی چینی مورد استفاده قرار میگیرد.
فقط ساقهها خورده میشوند که بیشتر در سوپهای شیرین، مربا، سس، پای، تارت، کرامبل و کوکتل مصرف میشود. همچنین میتوانید این سبزی یا مربای آن را به بلغور جو دوسر صبحانهی خود اضافه کنید.
از آنجایی که پای ریواس شیرین یک دسر سنتی در بریتانیا و آمریکای شمالی است گاهی اوقات این سبزی را گیاه پای مینامند.
ریواس را میتوان به روشهای مختلفی خورد. معمولا در مرباها و دسرهایی که حاوی مقدار زیادی شکر هستند استفاده میشود.
ریواس سبزی بی نظیری است که مردم در پخت و پز از آن استفاده میکنند.
از آنجایی که ممکن است سرشار از اگزالات باشد باید از خوردن بیش از حد آن اجتناب کنید و سعی کنید ساقههای آن را از انواع کم اگزالات انتخاب کنید. اگر مستعد ابتلا به سنگ کلیه هستید بهتر است از مصرف ریواس خودداری کنید.
از طرفی ریواس منبع خوبی از آنتی اکسیدان ها، ویتامین K و فیبر است.
علاوه بر این طعم ترش آن، آن را به یک ماده عالی برای مربا، کرامبل، پای و سایر دسرها تبدیل میکند.
منبع:سومیتا