به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: آرژانتین در یک بازی فوقالعاده جذاب برتری دوگله خود نسبت به هلند را از دست داد، اما مقاومت کرد و در ضربات پنالتی به پیروزی ۴ بر ۳ رسید و حریف کرواسی در بازی اول نیمهنهایی جام جهانی ۲۰۲۲ شد که سهشنبه برگزار میشود.
چطور؟ واقعاً چطور آن پاس را داد؟ پاسخ ساده است: او لیونل مسی است، از این کارها زیاد میکند. درباره نابغهای حرف میزنیم که با پنج پاس گل در مراحل حذفی جام جهانی رکورددار است و با پاس گلش به ناهوئل مولینا از پله جلو زد. او همچنین با ۱۷ مشارکت مستقیم در گل از دیگو مارادونا عبور کرد و پنالتی نیمه دومش باعث شد با ۱۰ گل در کنار گابریل باتیستوتا بهترین گلزن آرژانتین در جامهای جهانی باشد.
مسی که مقابل استرالیا هم درخشیده بود در بازی با هلند هم مثل یک سوپرمن بود و دقیقاً میدانست هر کسی در چه موقعیتی قرار دارد برای همین هم نیازی نداشت مولینا را پیدا کند، چون اصلاً او و هیچ کس دیگر را گم نمیکند. بیجهت نیست که بازیکنان آرژانتین همیشه سعی میکنند توپ را به او برسانند، چون مسی چیزهایی را میبیند که هیچ کس نمیبیند.
مولینا گفته بود مسی اسطوره دوران کودکیاش بوده و به همین دلیل وقتی برای اولین بار به تیم ملی دعوت شد، برایش رؤیا بود. حالا حس این مدافع راست ۲۴ ساله را تصور کنید وقتی از اسطورهاش پاس دریافت کند و در بازی یکچهارم نهایی جام جهانی مقابل هلند اولین گل بازی را بزند. کاملاً قابل درک است که مولینا هرگز و هرگز اولین گل ملیاش را فراموش نکند.
جرمن پتزلا بیش از همه نفس راحت کشید وقتی پنالتی لوتارو مارتینس گل شد. اگر آرژانتین حذف میشد، مدافع بتیس هرگز خودش را نمیبخشید. کار آرژانتین به وقت اضافه نمیکشید اگر در آخرین حمله مقاومت کرده بودند. ووت وگهورست بیرون محوطه جریمه پشت به دروازه بود و خطر زیادی نداشت، اما خطای احمقانه پتزلا یک ضربه ایستگاهی به هلند داد که نتیجهاش گل شد.
بازگشت هلند در این بازی فوقالعاده بود. این هلند دهه ۷۰ نبود، لویی فانخال هرگز به توتال فوتبال اعتقادی نداشته، اما در این بازی به خواستهاش رسید. او تعویضهای خوبی کرد، وگهورست گل اول را زد و ضربه ایستگاهی منجر به گل دوم را گرفت که خودش آن را گل کرد. گل تساوی در یازدهمین دقیقه وقتهای تلفشده حاصل نبوغ هلند بود، یک گل کاملاً فانخالی.
قبل از این مشخص بود که آخرین تورنمنت فانخال بهعنوان مربی هلند است، اما شاید آخرین بازی دوران مربیگری او هم بود، اگر اینطور باشد پایان غمانگیزی برایش رقم خورد. البته هلند شایسته پیروزی در این بازی نبود، اما هر چه باشد باختن در ضربات پنالتی تلخ است. یادمان نرود هلند در نیمهنهایی جام جهانی ۲۰۱۴ در ضربات پنالتی به همین حریف باخت و اینکه فانخال هرگز در جام جهانی در ۹۰ یا ۱۲۰ دقیقه بازنده نشد، اما به هر حال او ۷۱ ساله است و بعید است یک بار دیگر در بزرگترین عرصه فوتبال حاضر شود.
قبل از بازی سؤال بزرگ درباره این بود که لیونل اسکالونی چطور تیمش را میچیند. میتوانست وسوسه شود و آنخل دیماریا را در کنار لیونل مسی و خولین آلوارس در همان سیستم همیشگی ۳-۳-۴ قرار دهد، اما ترجیح داد از ۲-۵-۳ که در نیمه دوم بازی با استرالیا به کار گرفته بود، استفاده کند. این تغییر جواب داد و آرژانتین کاملاً تهدید دنزل دومفرایس و دالی بلیند که مقابل امریکا درخشیده بود را خنثی کرد. بال-مدافعان نقش پررنگی داشتند، مولینا گل اول را زد و مارکوس آکانیا پنالتی گرفت. عملکرد اسکالونی در آرام کردن بازیکنانش بعد از دریافت گل تساوی در آخرین ثانیه تحسینبرانگیز بود. او در طول جام جهانی با انتقاداتی مواجه شده، اما در این بازی کلاس مربیگری و مدیریت منابع انسانی خود را در سختترین لحظات به رخ کشید.
وقتی مارتینس پنالتی آخر را گل کرد، همه بازیکنان آرژانتین به سراغ این مهاجم رفتند تا با او جشن بگیرند. همه جز یک نفر. مسی به سراغ امیلیانو مارتینس رفت که در جریان بازی هم واکنشهای خوبی نشان داده بود. کار مسی فوقالعاده بود در رابطه با دروازهبانی که گاهی اهمیتش برای تیم نادیده گرفته میشود. او دو پنالتی گرفت که برتری بسیار مهمی به تیمش داد.
هواداران آرژانتین قبل از شروع بازی بینهایت خوشحال بودند، چرا؟ چون برزیل حذف شده بود و کنار رفتن رقیب همیشگی به معنی آن است که راه تیمشان به فینال کمی آسانتر شده، البته کرواسی قابل احترام است و تیمی سرسخت و پرمهره به حساب میآید. اما لوکا مودریچ و بقیه ۱۲۰ دقیقه تیم دوم بازی نسبت به برزیل بودند و مثل دیدار با ژاپن با خوششانسی به پیروزی رسیدند. آرژانتین هم البته خسته است، اما نکات مثبت این بازی خیلی بیشتر از منفیها بود و حالا هواداران رویاپردازی میکنند، شاید امسال سال آنها باشد.