به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: فصل جدید لیگ برتر زیر سایه لژیونرهای دیپورتی قرار دارد. آنها که در سال جام جهانی، قید در به دری در خارج را زدند و بازگشت به خانه را ترجیح دادند و عجیب اینکه جملگی مهمترین ستارههای این دو هفته بودهاند.
محمد محبی که در استقلال پاس گل داد، قایدی که گل زد و پنالتی گرفت، بیرانوند که ۲ کلینشیت تا اینجای کار داشته و رامین رضاییان که در نیم فصل گذشته بازگشت، اما حالا دوباره شکوفا شده و از همه دفاع راستهای لیگ برتر نمایش درخشانتری داشته. درخشش لژیونرهای دیپورتی و مقایسه این تازه بازگشتهها با ستارههای دانه درشت فصل قبل نظیر سعید صادقی و سجاد شهباززاده، دوباره این انگاره را به رخ میکشد که فوتبال اروپا با هر کیفیتی و با هر شرایطی بازیکنان بهتری را تحویل میدهد و بازیکنسازتر است. همانی که روزگاری کیروش گفت: نیمکتنشینی صرف در باشگاههای خارجی از بازی هر هفته در لیگ ایران اهمیت بیشتری دارد.
در این میان، اما چند پرسش کلیدی رخ مینماید. پرسشهایی که به نظر یک معمای بزرگ در لیگ هستند که فقط ادامه راه پاسخ متقنی برای آنها خواهد داشت. پرسشهایی از قبیل:
آیا این انگاره را باید جدی گرفت؟ آیا ستارههای دیپورتی میتوانند این روند را در طول فصل حفظ کنند؟ آیا برای قضاوت داخلیها زود نیست؟ برای رسیدن به پاسخ البته که نباید پیشداوری کرد. این نگاه شاید بدبینانه و تلخاندیشانه باشد که ستارههای فصل گذشته لیگ را نادیده بگیریم و ستارههای تازه از گرد راه رسیده و بازگشته را بر صدر ویترین بنشانیم، اما دو عامل را نباید نادیده گرفت؛ نخست زندگی و تمرین در یک فضای حرفهای و استاندارد که پیش نیاز پیشرفت و موفقیت است و دوم انگیزه. عاملی که ستارههای تازه بازگشته به وفور آن را دارند و آمدهاند که در سال جام جهانی خوش بدرخشند و در سال منتهی به جام جهانی بلیت قطر را برای خود رزرو کنند. این دو عامل به نظر دلیل اصلی درخشش تازهواردها است. تا در آینده چه پیش آید.