به گزارش مجله خبری نگار، باورش سخت است؛ اما تجزیه و تحلیل پستهای فوتبال دوستان در شبکههای اجتماعی نشان میدهد هواداران تیم ملی کشورمان ناامیدترین بینتمام تیمهای حاضر در جام جهانی قطر هستند. جامجهانی که بزرگترین رویداد ورزشی جهان بعد از المپیک است و شاید بتوان بهجرئت گفت فینال آن، پربینندهترین مسابقه ورزشی است و هر چهار سال یک بار شور و هیجان زیبای فوتبال را به دنیا هدیه میدهد تا از تماشایش لذت ببریم، اما از قرار معلوم امسال آن هیجان خوب و همیشگی در بین هواداران تیمملی نیست.
سایت ورزشی completesports با تجزیه و تحلیل رفتار هواداران در شبکههای اجتماعی طی ۱۲ ماه بهاین نتیجه رسید که فوتبال دوستان عربستانی با ۳۳ درصد پست مثبت، بیشترین شوق را دارند، بعد از آنها سنگالیها با ۳۱ درصد، کاستاریکا با ۲۹ درصد و در رده آخر هم هواداران کشورمان با تنها ۲ درصد پست مثبت قرار گرفتند. این دادهها که با ابزارها و روشهای جالبی تجزیه و تحلیل شدند تا بهدقت از نتایج پشتیبانی کنند، نشان میدهد بین تیمهای اروپایی هواداران پرتغال با ۲۴ درصد پست مثبت و بعد بلژیکیها با ۲۰ درصد جایگاه اول و دوم را در اختیار دارند، اما این ادعا که اشتیاق و نگاه مثبت هواداران ایرانی بین تمام تیمها از همه کمتر است نیاز به تحلیل بیشتری دارد که در ادامه به برخی از آنها میپردازیم.
فوتبال همیشه باعث اتحاد نسلها و طبقات اجتماعی بوده است، اما بهنظر میرسد امسال آن شوق همیشگی در بین هواداران نیست. فراموش نکرده ایم جام ۹۸ فرانسه، از مدتها قبل، پیر و جوان، حتی کسانیکه چندان اهل فوتبال نبودند منتظر شروع جام و بازیهای تیمملی بودند. در این دوره آن چنان تمرکز مردم روی فوتبال نیست. مشکلات اقتصادی و مسائل مختلف دست به دست هم دادند تا فوتبال و هیجانش بهحاشیه برود.
هرچند تیمهایی مثل عربستان، پرتغال و بلژیک هم چند دوره اخیر در جام حاضر بودند و از شوقشان کم نشده، اما بعید نیست لااقل بخشی از بیتفاوتی و نبود حس مثبت در کاربران ایرانی ناشی از صعودهای مکرر تیمملی بهجامجهانی باشد.
بیتعارف تیم ملی و بسیاری از بازیکنانش دوستداشتنی نیستند. میناوند و شاهرودی از تیم ۹۸ روی هم بهاندازه دفاع چپ باسابقه تیم اسکوچیچ بازی ملی نداشتند، اما هنوز مردم از آنها خاطرات خوب دارند. تیم ملی فعلی دودستگی ناجوری دارد. ستارههایش بهرغم کیفیت بالا، محبوبیت عزیزی، دایی، باقری، کریمی، مهدویکیا و... را ندارند؛ لااقل اینطور بهنظر میرسد که بیانیهنویسی مکرر بازیکنان و حاشیههای اخیری که داشتند آنها را از چشم مردم انداخته است.
تیمملی بهخودی خود نه مربی بزرگ و کاریزماتیکی دارد؛ نه فدراسیون محبوب و جذابی، نه اردوی تدارکاتی و بازیهای دوستانه. شاید خود تیم فارغ از شکل مدیریتش، یکی از مظلومترین تیمهای ما در جامجهانی باشد. تیمی که هیچ امکاناتی ندارد و توقع بالایی هم از آن میرود. بالاخره هواداران دیگر با حضور در خود جام سیراب نمیشوند و حالا بعد از چند دوره صعود از گروه عطششان را رفع میکنند، اما شرایط این تیم جوری نیست که بهصعودش از این گروه دشوار امیدوار باشیم.
بهنظر میرسد فضای مجازی در کشور ما بیشتر محل غر زدن است تا امیدواری. اثبات این موضوع سخت است، اما بهطور غریزی میتوان حس کرد که کاربران بیشتر علاقه دارند انتقاد کنند تا روی نقاط مثبت تاکید داشته باشند.