به گزارش مجله خبری نگار، سال ۱۴۰۰ دومین سال کرونا را در حالی پشت سر گذاشتیم که شرایط بیماری کرونا همچنان اسباب زحمت روح و جسم جهانیان است. پیشرانهای علمی، پژوهشها و پیمایشها در پیشرفتهترین مراکز تحقیقاتی و تخصصی پزشکی هنوز نتوانسته اند حرف ثابت و قابل اتکایی را درباره آینده این ویروس پیش روی دنیا بگذارند. نیویورک تایمز سه روز قبل در گزارشی تنها دستاورد جهان از کرونا را تا امروز تولید انبوه واکسنها و کیتهای آزمایشگاهی دانست؛ ابزاری که اگرچه مهم بوده و هست، اما هنوز نتوانسته است درمانی بر پایان همه گیری باشد. اگرچه آمار واکسیناسیون ایرانیها در مقایسه با بسیاری از کشورهای جهان شرایط خوب و امیدوار کنندهای را نشان میدهد، اما ضعف بنیان و پایههای اقتصادی، دو سال دشوار معیشتی را بر مردم تحمیل کرد.
این همه گیری طبق پیش بینیها احتمالاً تا یک سال دیگر مهمان ناخوانده جهان است. در عین حال برخی از کشورها در اروپای اول با برداشتن محدودیتهای کرونایی در دو هفته اخیر، شیوع این ویروس را به عنوان یک «بیماری بومی» سند زدند، اما ویروس شناسان این رفتار را «عجله سیاستمداران» نامیدند. با همه این دلخوشیهایی که در کشورهای غالباً اروپایی جاری شده است، اما در مقابل، چین با سیاست «صفر کووید» همچنان شهرهای چند ده میلیونی خود را به قرنطینه میبرد و به نوعی رفتاری نقطه مقابل اروپا و آمریکا در مواجهه با کرونا را رقم زده است.
و، اما ما...
با همه این تجربیات، اما ما در سال ۱۴۰۱ نیازمند چند مسئله مهم در کشور هستیم:
۱- طراحی برنامه جامع زندگی تمام و کمال با کرونا به گونهای که این همه گیری، دیگر تهدیدی برای ساحتهای اقتصادی، معیشتی، اجتماعی و تفریحی مردم نباشد.
۲- به طور ویژه برای کاستیهای به وجود آمده در پی آموزشهای آنلاین از دبستان تا دانشگاه، طرح و برنامه مشخصی تدبیر کنیم و بپذیریم که دانش آموزان و دانشجویان در این دو سال در ضعف آموزشی به سر بردهاند.
۳ – زخم برخی گروههای شغلی از کرونا همچنان آزارشان میدهد و غصه به دل دارند. یک بار برای همیشه به دادشان برسیم فقط با حمایتهای ویژه.
۴- برای حال و هوای خسته و آسیب دیده مردم مرهمهای فوری تهیه کنیم؛ سفره شان را بزرگتر و تلاش کنیم شاد باشند. همین...