میکروپلاستیک‌های دریایی ممکن است باعث معلولیت در مناطق ساحلی شوند

به گزارش مجله خبری نگار، بر اساس یک مطالعه مقدماتی که قرار است در هفتاد و هفتمین نشست سالانه آکادمی مغز و اعصاب آمریکا ارائه شود، ذرات ریز پلاستیکی موجود در اقیانوس ممکن است با افزایش خطر ناتوانی در افرادی که در مناطق ساحلی با سطح بالای آلودگی زندگی می‌کنند، مرتبط باشد. این مطالعه به بررسی اختلالاتی پرداخت که بر حافظه و تفکر، تحرک و توانایی فرد در مراقبت از خود تأثیر می‌گذارند.

مطالعه ثابت نمی‌کند که میکروپلاستیک‌ها باعث ناتوانی می‌شوند؛ فقط ارتباط رو نشون میده.

میکروپلاستیک‌های دریایی، قطعات میکروسکوپی پلاستیک با طول کمتر از ۵ میلی‌متر هستند که در اقیانوس‌ها و دریا‌ها یافت می‌شوند. آنها از ضایعات پلاستیکی شکسته یا محصولاتی مانند اسکراب صورت، تور‌های ماهیگیری و بسته‌بندی مواد غذایی یا ظروف غذای بیرون‌بر می‌آیند.

سارجو گاناترا، یکی از نویسندگان این مطالعه از بیمارستان و مرکز پزشکی لاهی در برلینگتون، ماساچوست، گفت: «محیط زیست می‌تواند نقش مهمی در سلامت ما داشته باشد و عواملی مانند آلودگی می‌توانند بر خطر ابتلای فرد به زوال شناختی و سایر اختلالات عصبی تأثیر بگذارند.» «مطالعه ما نشان داد که جوامع ساحلی با سطوح بالاتر میکروپلاستیک‌ها در آب، نرخ بالاتری از ناتوانی دارند که می‌تواند از بسیاری جهات بر زندگی فرد از طریق تفکر و حافظه، حرکت و توانایی مراقبت از خود و زندگی مستقل تأثیر بگذارد.»

این مطالعه شامل ۲۱۸ شهرستان ساحلی در ۲۲ ایالت آمریکا بود.

محققان سطح میکروپلاستیک‌های دریایی را در شهرستان‌ها بررسی کردند و آنها را بر اساس سطح میکروپلاستیک‌های دریایی در سطح اقیانوس مجاور، به چهار گروه تقسیم کردند. شهرستان‌های سطح پایین بین صفر تا ۰.۰۰۵ ذره میکروپلاستیک در هر متر مکعب (ppm) از آب دریا داشتند، گروه متوسط ​​بین ۰.۰۰۵ تا یک ppm، گروه بالا بین یک تا ۱۰ ppm و گروه بسیار بالا ۱۰ ppm یا بیشتر داشتند. به طور متوسط، شهرستان‌هایی با سطوح بسیار بالا بیش از ۱۰۰۰ ذره میکروپلاستیک در هر متر مکعب آب دریا داشتند، در حالی که شهرستان‌هایی با سطوح پایین کمتر از ۱۰ ذره داشتند.

سپس آنها میزان معلولیت را در میان ساکنان در دسته‌های زیر بررسی کردند: حافظه و تفکر، تحرک، مراقبت از خود و زندگی مستقل. اختلالات مراقبت از خود شامل دشواری در انجام فعالیت‌هایی مانند لباس پوشیدن، حمام کردن یا جابجایی در خانه می‌شود. اختلال در زندگی مستقل شامل دشواری در انجام وظایفی مانند مدیریت امور مالی، خرید یا استفاده از حمل و نقل می‌شود.

محققان دریافتند که در شهرستان‌هایی که بالاترین سطح میکروپلاستیک‌های دریایی را دارند، میانگین شیوع مشکلات تفکر و حافظه ۱۵.۲ درصد است، در حالی که این میزان در شهرستان‌هایی که کمترین سطح را دارند ۱۳.۹ درصد است. میانگین شیوع اختلالات حرکتی در شهرستان‌هایی که بالاترین نرخ را داشتند، ۱۴.۱ درصد بود، در حالی که این رقم در شهرستان‌هایی که کمترین نرخ را داشتند، ۱۲.۳ درصد بود. میانگین شیوع اختلالات مراقبت از خود در شهرستان‌هایی که بالاترین میزان را داشتند، ۴.۲ درصد بود، در حالی که این میزان در شهرستان‌هایی که کمترین میزان را داشتند، ۳.۶ درصد بود. میانگین شیوع اختلالات مراقبت از خود در شهرستان‌هایی که بالاترین میزان را داشتند، ۸.۵ درصد بود، در حالی که این میزان در شهرستان‌هایی که کمترین میزان را داشتند، ۷.۷ درصد بود.

محققان پس از تعدیل عواملی که می‌توانند بر میزان ناتوانی تأثیر بگذارند، مانند بیماری قلبی، سکته مغزی، افسردگی، آلودگی هوا و توزیع ثروت و منابع، دریافتند که شهرستان‌هایی که بالاترین سطح میکروپلاستیک‌های دریایی را دارند، در مقایسه با شهرستان‌هایی که کمترین سطح را دارند، ۹ درصد نرخ ناتوانی در حوزه حافظه و تفکر، ۶ درصد نرخ ناتوانی در حوزه تحرک، ۱۶ درصد نرخ ناتوانی در حوزه مراقبت از خود و ۸ درصد نرخ ناتوانی در حوزه زندگی مستقل بالاتری دارند.

گاناترا گفت: «این نتایج بینشی در مورد چگونگی تأثیر میکروپلاستیک‌های دریایی بر سلامت مغز ارائه می‌دهد.» برای بررسی بیشتر این ارتباط و بررسی پیامد‌های کلی آلودگی میکروپلاستیک بر سلامت عمومی، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

گاناترا گفت: «میزان پلاستیک در مناطق مختلف می‌تواند به دلیل جریان‌های اقیانوسی که می‌توانند پلاستیک را حمل و در مناطق خاصی متمرکز کنند، متفاوت باشد. عوامل دیگری مانند تراکم جمعیت، مدیریت پسماند‌های محلی و فعالیت‌های صنعتی نیز ممکن است نقش داشته باشند. دلایل آن پیچیده است و احتمالاً شامل بسیاری از عوامل محیطی و انسانی است که با هم کار می‌کنند، اما این رابطه نیاز به مطالعه بیشتر برای درک کامل دارد.»

یکی از محدودیت‌های این مطالعه این بود که یک تصویر لحظه‌ای از زمان بود. محققان ساکنان ساحلی یا میزان میکروپلاستیک‌های دریایی را در طول زمان ردیابی نکردند.