به گزارش مجله خبری نگار، فرزندآوری در خانواده، طبیعتاً بر ابعاد گوناگون زندگی اثر میگذارد؛ از جمله مهمترین آثار فرزندآوری، میتوان به سلامت جسمی و خشنودی والدین، ارتقای شخصیت انسانی و استحکام بنیان خانواده، رشد اجتماعی و افزایش مهارت اشاره کرد.
رابطه خواهر و برادرها طولانیترین رابطه در زندگی است؛ این رابطه در دوران کودکی و نوجوانی بیش ازپیش اهمیت مییابد؛ این رابطه میتواند دربرگیرنده دوستی و تنفر، وفاداری و عدم رازداری، جر و بحثهای شدید، حمایت و محبت، امتحان نقش و خیلی موارد دیگر باشد.
خواهر و برادرها اولین گروه همتای کودک را تشکیل میدهند؛ در این بافت، کودکان از یکدیگر حمایت میکنند، به یکدیگر میتازند و از یک دیگر میآموزند؛ آنها از الگوهای مراودهای خاصی برای گفتوگو، مشاجره، همکاری و رقابت استفاده میکنند؛ آنها میآموزند که چگونه قهر و آشتی کنند، چگونه از دیگران یاد بگیرند و چگونه هویت خود را به دیگران نشان دهند.
تک فرزندان گرچه ممکن است در برخی ویژگیها مانند تواناییهای خوب فکری و شناختی، سلامت روان، پیشرفت در زمینههای شغلی و تحصیلی، اعتمادبه نفس و خشنودی از زندگی، بالاتر از دیگران همسن و سالان باشند، اما آثار منفی تک فرزندی در مجموعه پژوهشها بیشتر جلوه میکند.
تک فرزندان نسبت به کودکانی که خواهر و برادر دارند زمان بیشتری را با والدین میگذرانند، زود پخته میشوند که متناسب سن شان نیست و رفتارها و نگرشهای بزرگسال را نشان میدهند.
همچنین در مطالعاتی که بر روی مهارتهای اجتماعی متمرکز شدند و این نتایج حاصل شد که تک فرزندان، پرخاشگر و مخربتر هستند و در بین گروه دوستان محبوبیت کمتری دارند و بیشتر قربانی میشوند، در حالی که کودکان دارای خواهر و برادر، مهارتهای همکاری بیشتری در گروه دوستان از خود نشان میدادند.