پیش به سوی عدالت در ورزش؛ نگاهی به طرح آمایش سرزمینی

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: این اتفاق می‌تواند بسیاری از معضلات ورزش کشور را رفع کند و باعث توزیع عادلانه امکانات میان استان‌ها شود. هر چند موضوع آمایش سرزمینی برای جامعه ورزش تا حدودی گُنگ و ناشناخته است، اما آشنایی با این مقوله می‌تواند باعث هم‌افزایی برای رسیدن به یک نقطه ایده‌آل شود.

معنی آمایش سرزمینی چیست؟ در واژه‌شناسی آمده «به فرایند شناسایی قابلیت‌ها، فرصت‌ها و منابع در مناطق مختلف کشور و استفاده بهینه و عقلانی از آن، آمایش سرزمینی گفته می‌شود.»

برای تفهیم بهتر این موضوع می‌توان از یک مصداق عینی استفاده کرد. در دهه ۸۰ دولت وقت اقدام به احداث استادیوم‌هایی در استان‌های مختلف کرد، هر چند تعداد زیادی از این استادیوم‌ها نیمه‌کاره رها شدند و در نهایت بار تکمیل آن را دولت‌های بعدی به دوش کشیدند.

نکته مهم در خصوص این استادیوم‌ها عدم همخوانی آن‌ها با ظرفیت‌های مناطقی بود که در آنجا احداث شده بودند.

به عنوان مثال در استانی که رشته فوتبال محبوبیتی در آن ندارد، یک استادیوم فوتبال با صرف هزینه‌های گزاف تأسیس شد.

در احداث این استادیوم هیچگونه آمایش سرزمینی صورت نگرفت، چرا که اگر اینگونه نبود ابتدا در خصوص آن استان آمایش سرزمینی صورت می‌گرفت تا مشخص شود در کدام رشته‌های ورزشی نیازمند زیرساخت‌های ورزشی است.

اتفاق مثبت دیگری که می‌تواند یکی از تبعات مثبت آمایش سرزمینی در ورزش باشد، توزیع عادلانه بودجه ورزش استان‌ها است.

موضوع عدالت در تخصیص بودجه نباید با برابری بودجه اشتباه گرفته شود، بلکه لازم است با توجه به آمایش سرزمینی، نیاز‌های هر منطقه کشور مورد شناسایی قرار بگیرد و بر اساس این نیاز‌ها بودجه آن‌ها مشخص شود. زمانی که آمایش سرزمینی در ورزش انجام شود آن وقت است که می‌توان بیشترین بهره را از ظرفیت‌های منطقه‌ای و نیروی انسانی برد و یک ارتباط منطقی بین توزیع جمعیت، نیازسنجی و انجام فعالیت‌ها پیدا کرد.

در نهایت اینکه توسعه‌پذیری هر منطقه نیازمند آمایش سرزمینی خواهد بود و این آمایش تنها مختص ورزش نیست و در هر حوزه‌ای باعث می‌شود تا بسیاری از پتانسیل‌ها به فعل تبدیل شوند.

با این اوصاف اهمیت و ضرورت چنین طرحی و اجرای آن در ورزش و دیگر حوزه‌ها احساس می‌شود.