به گزارش مجله خبری نگار/فوتبال ۳۶۰: الکس فرگوسن در آخرین روزهای سلطنتش در لیگ انگلیس یک یادگاری درون چارچوب دروازه تیمش قرار داد؛ کسی که در منچستر ماندنی شد و با وجود رفتن تمام بازیکنان عصر فرگی تاکنون قرمزپوش مانده است. منچستر در اوایل درخشش دروازهبان اسپانیاییاش تمام دردهای نبودن فرگوسن را با اکسیر مهارهای تماشایی دخیا مداوا میکرد و دروازه منچستریونایتد آخرین و محکمترین سنگر شیاطین سرخ پس از فرگی به شمار میرفت. با این حال بیماری مزمن و وخیم قرمزپوشان شهر منچستر به دروازه هم راه پیدا کرد و نوسان در کیفیت، تبدیل به یک سندروم بدون مداوا برای داوید دخیا شد. او که مدتهاست از ضعفهای دفاعی تیمش هم متضرر میشود، خودش را مقصر اصلی شکست سنگین در برابر برنتفورد میداند.
ستارههای فوتبال دنیا برای داشتن آرزوی توپ طلا و تبدیل شدن به بهترین بازیکن فوتبال جهان، همواره به ثبت گلها یا پاس گلهای پرشمار میپردازند و مهاجمان تیمها این بخت را دارند که با توجه به آمار بالاتر گلزنی در لیست وظایفشان، نگاهی هم به جوایز فردی داشته باشند. هر چه پست بازیکن به سمت دفاع متمایل میشود، آرزوی توپ طلا هم برای دوران حرفهای او از دسترس دورتر به نظر میرسد. با این وجود دروازهبان منچستریونایتد در آخرین پست تدافعی تیمش، مهارهایی را ثبت میکرد که تماشای آن گاها بسیار لذتبخشتر از شمردن گلهای یک مهاجم بود. دخیا در لیگ برتر انگلیس قوانین فیزیک را به بازی میگرفت. سرعت عمل او در واکنش و پاهای هنرمندش در کنار دستهای بلندپروازش، دروازه تیمش را به یک سد غیر قابل نفوذ تبدیل میکرد و هنرنمایی او درون دروازه از صحنههایی بود که دوربینهای مسابقات فوتبال همواره انتظارش را میکشیدند تا بتوانند از زوایای مختلف یک مدعی توپ طلای فوتبال جهان درون دروازه را معرفی کنند. این روند، اما با ادامهدار شدن دوران نقاهت منچستر پس از جراحیهای متعدد روی نیمکت، جایش را به افت و عملکرد ضعیف مرد اسپانیایی شیاطین داد. واکنشهای خیره کننده او تبدیل به اشتباههای خیرهکننده شد و بارها منچستر بخاطر خطای دروازهبانش متحمل شکستهای مهم و سرنوشتساز شده است. دخیا اکنون هرگز به توپ طلا فکر نمیکند و سقف شیرجههای او فقط آرزوی مهار توپ غیرطلاییِ در جریان بازی را میبیند. در این مدت مقاطع مختلفی هم بوده که این شماره یک منچستریونایتد نشانی از روزهای درخشانش به نمایش گذاشته، اما آن روند رو به جلو و کیفیت مداوم سالهای شروع دوران حرفهای هرگز تکرار نمیشود. داوید دخیا از سندروم نوسان کیفیت رنج میبرد و این بیماری مزمن با عملکرد ضعیف تیمش بیارتباط نیست.
میلیونها پوند هزینه شده تا منچستریها در دفاع فقط و فقط منسجم باشند و نه این که درخشان ظاهر شوند، بلکه تنها در حد و اندازههای کیفی لیگ برتر انگلیس عمل کنند. با این وجود معلوم نیست این میلیونها پوند با کدام برنامهریزی و دقت برای مدافعان فعلی آنها صرف شده است. مارتینس که به تازگی به جمع شیاطین پیوسته، اما در مور سایرین تقریبا هیچ بازیکنی در دفاع منچستر راضی کننده نبوده و اشتباهات مهلک عناصر دفاعی، تمرکز دروازهبان تیم را مختل کرده است. در حقیقت دخیا مقصر تمام توپهایی نیست که از خط دروازهاش عبور میکند و شاید ضعف و نوسان او هم برخاسته از همین نمره پایین خط دفاع باشد که قطعا در تمرکز دروازهبان بیتاثیر نیست. ۲ فصل پیش منچستریها در مصاف با لیورپول در آنفیلد یکی از نمایشهای درخشان سنگربان شماره یکشان را میدیدند. گزارشگر انگلیسی بازی در یکی از صحنههای مهار بینظیر داوید دخیا اینگونه به دفاع منچستر طعنه زد؛ «او (دخیا) مستحق کلینشیت در این بازی بوده اما...» و با خندهای طعنهآمیز صحبتش را قطع کرد. با این حال تکرار اشتباهات دفاعی و فشار حداکثری حریف در حمله کار را به جایی رساند که دروازهبان منچستر در یکی از آمادهترین فرمهایش بلغزد و مقصر اصلی یکی از گلهای خورده نام بگیرد.
هیچ یک از خریدهای منچستر در فاز تدافعی در این سالها به کار این تیم نیامدهاند و برعکس کار دروازهبان تیم را هم سختتر کردهاند. یک دروازهبان بزرگ برای بسته نگه داشتن دروازه باید پیش رویش مدافعانی را ببیند که تزلزل ندارند و مجبور نباشد تا اشتباهات آنها را هم جبران کند. بدون تردید داوید دخیا یکی از با استعدادترین سنگربانان فوتبال معاصر بوده و اگر در هر تیم بزرگی به جز منچستریونایتد مشغول به کار بود، شاید آرزوی توپ طلا هرگز از او فاصله نمیگرفت، اما سرنوشت داوید را به عنوان آخرین یادگاری سرالکس در چارچوب دروازه شیاطین سرخ نگه داشت. اکنون برای مداوای سندروم نوسان کیفیت، باشگاه باید با خریدهای خوب در پستهای دفاعی از هافبک دفاعی گرفته تا دفاع میانی، از شماره یک وفادارش حمایت کند. در سویی دیگر، دروازهبان جایگزین دخیا هم در هفتهای که او با اشتباهی عجیب باعث شد تا تیمش گل اول را دریافت کند، موفق به مهار پنالتی در ناتینگام فارست شد تا فشارها روی دروازه و دروازهبان منچستر بیشتر و بیشتر شود. دخیا در حال حاضر ۳۱ ساله است و اگر منچستر برای حل مشکل او راهکار مناسبی پیدا نکند به زودی از بین نامهای مطرح دروازهبانی دنیا محو خواهد شد و سندروم مرموز، کارش را خواهد ساخت. بهترین خبر در شرایط فعلی برای این دروازهبان جذب مدافعانی است که برای حفظ دروازه به کمکش بیایند.