توسعه دارو‌هایی برای درد‌های مزمن با بررسی یک بیماری نادر

به گزارش مجله خبری نگار، به نقل از تی ان، درد مزمن ۵۰ میلیون بزرگسال در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می‌دهد و تلاش‌ها برای مدیریت این بحران عواقب فاجعه باری داشته است. بحران مواد افیونی که بیش از دو دهه است ایالات متحده را گرفتار کرده است، در ابتدا با فروش دارو‌های مسکن اعتیادآور که با عنوان داروی غیر اعتیادآور شناخته می‌شدند، آغاز شد. پزشکان در تلاش برای کمک به بیماران آسیب دیده با اشتیاق برای آن‌ها اینگونه دارو‌ها را تجویز می‌کردند، اما این امر به موضوعی منجر شد که باعث شد شرکت Purdue Pharma که می‌دانست داروی اوپیوئیدی "اوکسی کانتین" (OxyContin) اعتیادآور است، اما در فروش خلاف آن را وانمود کرده بود، با جریمه ۳۶۵ میلیون دلاری مواجه شد.

"دبورا شچمن" (Deborah Schechtman) استادیار دانشگاه سائوپائولو و نویسنده ارشد این مطالعه گفت: درد مزمن یک مشکل بهداشت عمومی جهانی است.

در این مطالعه شچمن و گروه او داده‌های ژنتیکی ۲۳۱ بیمار مبتلا به یک بیماری بسیار نادر به نام "عدم حساسیت مادرزادی به درد همراه با فقدان و کاهش تعریق" (CIPA) را بررسی کردند. تقریبا از هر ۱۲۵ میلیون نفر یک نفر به بیماری عدم حساسیت مادرزادی به درد همراه با فقدان و کاهش تعریق مبتلا است که این امر باعث از دست دادن حس درد (توانایی احساس درد) و ناتوانی در عرق کردن می‌شود و همچنین می‌تواند علائم گسترده‌تری مانند تاخیر در رشد و ناتوانی ذهنی را نیز ایجاد کند.

عدم حساسیت مادرزادی به درد همراه با فقدان و کاهش تعریق، توسط جهش در ژنی به نام"NTRK ۱" ایجاد می‌شود که طی آن این ژن، گیرنده مهمی در مغز به نام "گیرنده تروپومیوزین کیناز آ " (TrkA) را کدگذاری می‌کند. "گیرنده تروپومیوزین کیناز آ" توسط مولکولی به نام "فاکتور رشد عصبی" (NGF) که در طول رشد مغز به تشکیل نورون‌های حس کننده درد منجر می‌شود، فعال می‌شود.

در مغز یک فرد بالغ، سیگنالینگ تروپومیوزین کیناز آ و فاکتور رشد عصبی به التهاب و درد عصبی کمک می‌کند. تاثیر عدم حساسیت مادرزادی به درد همراه با فقدان و کاهش تعریق بر این مسیر، داده‌های ژنی این بیماران را به یک هدف برای توسعه دارو‌های جدید تبدیل می‌کند.

شچمن گفت: جهش در تروپومیوزین کیناز آ ممکن است سیگنال دهی فاکتور رشد عصبی را به طور کامل مختل کند و بنابراین بیماران مبتلا به این جهش‌ها دردی را احساس نمی‌کنند. یادگیری اینکه چگونه جهش‌های مختلف بر مسیر‌های سیگنالینگ درد تاثیر می‌گذارند ممکن است به شناسایی اهداف جدید و ایجاد دارو‌های جدید کمک کند.

شچمن افزود: مطالعات قبلی روی موش‌هایی که طی آن محققان سعی در کاهش گسترده سیگنال‌ها از طریق موانع تروپومیوزین کیناز آ و فاکتور رشد عصبی داشتند، نشان داد لغو سیگنال‌دهی فاکتور رشد عصبی ممکن است بر بازسازی مجدد نورون تاثیر بگذارد و عوارض جانبی ناخواسته ایجاد کند، اما شناسایی مسیر‌هایی با واسطه فاکتور رشد عصبی که منجر به درد می‌شود و بر بازسازی نورون تاثیر نمی‌گذارد و این مسیر‌ها را مهار نمی‌کند، ممکن است عوارض جانبی را کاهش دهد.

برای بررسی جهش‌های دقیقی که ممکن است باعث توقف درد شوند، محققان داده‌های ژنتیکی بیماران مبتلا به عدم حساسیت مادرزادی به درد همراه با فقدان و کاهش تعریق را بر روی یک مدل سه‌بعدی شبیه‌سازی‌شده از تروپومیوزین کیناز آ نقشه برداری کردند. این محققان در مجموع ۴۶۷ جهش در ژن NTRK ۱ شناسایی کردند. آن‌ها اظهار کردند که بسیاری از این جهش‌ها بر ناحیه‌ای به نام دامنه کیناز تاثیر می‌گذارند که در تسریع واکنش‌های شیمیایی مربوط به گیرنده نقش دارد.

بر اساس شواهد قبلی، شچمن و همکارانش می‌دانستند که آنزیمی به نام فسفولیپاز گاما (PLCγ) ممکن است در سیگنال‌دهی درد تروپومیوزین کیناز آ نقش داشته باشد. آن‌ها خاطرنشان کردند که بسیاری از جهش‌ها اتصال بین دامنه تروپومیوزین کیناز آ و فسفولیپاز گاما را در بیماران عدم حساسیت مادرزادی به درد همراه با فقدان و کاهش تعریق، قطع می‌کند.

محققان در ادامه تصمیم گرفتند تا برای ایجاد اختلال در مسیر درد، از برخی ابزار‌ها استفاده کنند. آن‌ها یک مسیر ایجاد کردند که می‌تواند فسفولیپاز گاما را فریب دهد تا به جای تروپومیوزین کیناز آ با آن متصل شود و میزان سیگنال درد را از طریق این مولکول کاهش دهد.

شچمن در انتها در مورد نیاز به ادامه چنین تحقیقاتی برای یافتن راه حل‌هایی برای مبتلایان به درد مزمن گفت: حدود ۵۰ درصد از این بیماران نسبت به تمام دارو‌های موجود مقاوم هستند بنابراین درک بیشتر مسیر‌های درد می‌تواند به شناسایی اهداف جدید و توسعه دارو‌های درمانی جدید کمک کند.