به گزارش مجله خبری نگار از مرکز ملی ذخایر ژنتیکی و زیستی ایران وابسته به جهاددانشگاهی، دکتر شقایق نصر عضو هیات علمی این مرکز در خصوص این مطالعه گفت: زیست پالایی فرآیندی است که در آن از ارگانیسم هایی، مانند گیاهان، میکروارگانیسمها و یا متابولیتهای آنها مانند آنزیم، برای تخریب یا سم زدایی آلایندههای محیطی استفاده میشود.
نصر افزود: صنعتی شدن و شهرنشینی منجر به افزایش تولید زبالهها و پسابها شده است. در حال حاضر، زبالهها اغلب با روشهایی مانند سوزاندن و تجزیه شیمیایی تیمار میشوند. با این حال، تیمارهای جدید زبالهها با استفاده از روشهای زیستی برای تصفیه پسماندهای آلی استفاده میشود که این روش ها، ساده تر، با پذیرش عمومی بیشتر و اثرات زیست محیطی کمتر همراه هستند.
وی گفت: علاوه برآن، تبدیل زیستی مواد سلولزی به رفع کمبود مواد غذایی و خوراک دام و مشکل دفع زبالهها کمک کرده و با تأمین یک منبع انرژی تجدید پذیر مناسب به شکل گلوکز، از وابستگی به سوختهای فسیلی میکاهد.
نصر توضیح داد: تاکنون طیف متنوعی از میکروارگانیسمها عمدتا شامل قارچها و باکتریها با قابلیت تجزیه زیستی سلولز جداسازی و شناسایی شده اند که از سلولاز تولید شده توسط این میکروارگانیسمها برای تولید محصولات ارزشمند مانند آنزیم ها، قندها، سوختهای زیستی استفاده میشود و این امکان را فراهم میکند که از سوبسترای گیاهی به عنوان منابع انرژی ارزان قیمت برای تخمیر، بهبود خوراک دام و تولید مواد مغذی در صنایع مختلف استفاده کرد.
نتایج این مطالعه در هشتمین کنگره زیست شناسی و علوم طبیعی ایران که در سوم شهریورماه ۱۴۰۰ برگزار شد، به صورت پوستر ارایه شد.
پسماندهای کشاورزی منبع بزرگی از زیست توده لیگنوسلولزی هستند که تجدید پذیر، بدون نیاز به استخراج کردن و ارزان قیمت است. این منابع تجدیدپذیر شامل برگ، ساقه و الیاف ذرت، باگاس نیشکر، پوسته برنج، محصولات چوبی و بقایای جنگلی هستند.
علاوه بر این، منابع متعددی از زبالههای لیگنوسلولزی حاصل از فرآیندهای صنعتی و کشاورزی، به عنوان مثال ضایعات پوست مرکبات، زیست توده نارگیل، خاک اره، کاغذ، زبالههای صنعتی، زبالههای جامد سلولزی شهری و لجن کارخانه کاغذسازی در دسترس هستند.