به گزارش مجله خبری نگار، لحظهای که فرد به خانه میآید و کلید را در قفل فرو میکند، نه تنها میتواند برای برخی افراد باعث تسکین شود، بلکه میل ناگهانی و شدیدی به ادرار کردن نیز ایجاد میکند. این پدیده بیاختیاری قفلی نامیده میشود و دانشمندان دانشگاه پیتسبورگ برای اولین بار ثابت کردهاند که میتوان با کمک ذهنآگاهی و تحریک ملایم مغز، به طور مؤثر با آن مبارزه کرد. این کار در مجله Continence منتشر شده است.
بکی کلارکسون، نویسندهی اصلی این مطالعه، دارای مدرک دکترا، استاد و مدیر مرکز مطالعات بیاختیاری، گفت: «بیاختیاری یک مشکل جدی است، بهویژه در بزرگسالان مسن. این بیماری آزادی را محدود میکند، کیفیت زندگی را کاهش میدهد و منجر به افسردگی و انزوا میشود.»
ماهیت بیاختیاری قفل، یک رفلکس شرطی است، مشابه آنچه در آزمایشهای پاولوف شرح داده شده است: اگر سالها شخصی بلافاصله پس از بازگشت به خانه به توالت میدوید، با گذشت زمان، دیدن در یا صدای قفل باعث ایجاد این میل میشود.
در تحقیقات قبلی، دانشمندان ثابت کرده بودند که وقتی تصاویر محرکها (مثلاً درب ورودی خانه) نشان داده میشوند، ناحیهای از مغز که مسئول کنترل شناختی است، یعنی قشر پیشپیشانی پشتی-جانبی، فعال میشود.
بر اساس این یافتهها، فرضیهای مطرح شد مبنی بر اینکه ممکن است بتوان با ترکیب مواجهه (مشاهده تصاویر محرک) با تمرین ذهنآگاهی که بر آگاهی از احساسات بدنی، از جمله سیگنالهای مثانه، و تحریک جریان مستقیم فراجمجمهای، روشی ایمن و ملایم برای تأثیرگذاری بر مغز، مغز را «بازآموزی» کرد.
این مطالعه شامل ۶۱ زن بالای ۴۰ سال بود که از بیاختیاری ادراری موقعیتی رنج میبردند. همه آنها تحت چهار جلسه کوتاه یکی از سه نوع درمان (ذهن آگاهی، tDCS یا ترکیبی از هر دو) قرار گرفتند.
نتایج دلگرمکننده بود: شرکتکنندگان هنگام مشاهده محرکها، کاهش قابل توجهی در احساس میل به ادرار و کاهش تعداد دفعات بیاختیاری ادرار را تجربه کردند.
سینتیا کانکلین، یکی از نویسندگان این مطالعه، افزود: «این نشان میدهد که حتی بدون دارو، میتوانید بهبود قابل توجهی داشته باشید؛ و بهترین بخش این است که مردم واقعاً آن را دوست دارند.»
نویسندگان امیدوارند که در آینده، چنین روشهایی بتوانند، به عنوان مثال، در خانههای سالمندان یا حتی در قالب یک برنامه تلفن همراه - برای کمک به افراد در کنار آمدن با یک مشکل ظریف، اما بسیار مهم - مورد استفاده قرار گیرند.