به گزارش مجله خبری نگار، به طوری که هنگام تعامل با امواج ضربهای با سرعتی نزدیک به سرعت نور پرواز میکنند. این را سرویس مطبوعاتی دانشگاه نورثومبریا گزارش کرد.
احمد لالاتی، محقق دانشگاه نورثومبریا گفت: مناطق نزدیک به زمین یک آزمایشگاه طبیعی هستند که به ما امکان میدهند خواص پلاسمای فضایی را مطالعه کنیم. به طور خاص، ما توانستیم از دادههای کاوشگرهای MMS و THEMIS/ARTEMIS برای کشف مکانیسم ناشناخته قبلی برای شتاب دادن الکترونها به سرعتهای فوق العاده استفاده کنیم. ذرات نه تنها در منظومه شمسی، بلکه به طور کلی در تمام مناطق جهان به این ترتیب شتاب میگیرند.
اخترفیزیکدانان توجه ویژهای به پرتوهای الکترونی کیهانی دارند، زیرا نظریههای فعلی قادر به توضیح تعداد زیاد الکترونهای شتاب گرفته شده توسط ابزارهای ماهوارهای در محیط نزدیک زمین و سایر مشاهدات دورتر از فضا نیستند. کارشناسان توانستند بخشی از ذرات "گم شده" را در حین تجزیه و تحلیل دادههای به دست آمده در دسامبر ۲۰۱۷ توسط MMS و THEMIS/ARTEMIS، که مگنتوسفر زمین را مطالعه میکنند، پیدا کنند.
در آن زمان، این ماهوارهها در داخل چیزی قرار داشتند که به عنوان موج شوک پیشانی شناخته میشود. این بخشی از فضای نزدیک زمین است که در آن باد خورشیدی با سپر مغناطیسی زمین برخورد میکند و یک محیط پلاسمای نسبتا متراکم را تشکیل میدهد. در این منطقه از فضا، کاوشگرها افزایش شدیدی را در غلظت الکترونهای با انرژی بسیار بالا ثبت کردند که تنها با چند ده درصد کمتر از سرعت نور پرواز میکردند.
دانشمندان به این نتیجه رسیدند که مطالعات بعدی در مورد خواص این ذرات نشان داد که آنها در نتیجه فعل و انفعالات ناشناخته قبلی بین امواج الکترومغناطیسی با فرکانس بالا، موج ضربهای و الکترونهایی با انرژی نسبتا کم باد خورشیدی و محیط نزدیک زمین شتاب میگیرند. پیش از این، فیزیکدانان معتقد بودند که فقط الکترونهای پرانرژی میتوانند از این طریق شتاب بگیرند و تعداد کل آنها را محدود کنند و مقدار واقعی آنها را به شدت دست کم بگیرند.
منبع: TASS