قرآن؛ کتابی برای بیرون آوردن مردم از تاریکی‌ها به سوی نور

الف، لام، راء. کتابى است که آن را به سوى تو نازل کردیم تا مردم را به فرمانِ پروردگارشان از تاریکى‌ها به سوى روشنایى بیرون آورى، به سوى راه آن شکست‌ناپذیر ستوده. (ابراهیم ۱)

به گزارش مجله خبری نگار، الف، لام، راء. کتابى است که آن را به سوى تو نازل کردیم تا مردم را به فرمانِ پروردگارشان از تاریکى‌ها به سوى روشنایى بیرون آورى، به سوى راه آن شکست‌ناپذیر ستوده. (ابراهیم ۱)

لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ

در حقیقت تمام هدفهاى تربیتى و انسانى، معنوى و مادى نزول قرآن، در همین یک جمله جمع است: بیرون ساختن مردم از ظلمت‌ها به نور! (۲)

ظلمات چیز‌هایی است که زندگی بشر را در طول تاریخ، تیره و تار و زهرآلود کرده؛ جهل، فقر، ظلم، تبعیض، غرق شدن در شهوات، مفاسد اخلاقی، آسیب‌های اجتماعی، بی‌ایمانی، بی‌هدفی. (۳)

در واقع "ظلمات"، ضلالت و گمراهى، و "نور" همان هدایت است. (۱) پس بیرون آوردن از ظلمات به نور یعنی از ظلمت جهل به نور دانش، از ظلمت کفر به نور ایمان، از ظلمت ستمگری و ظلم به نور عدالت، از ظلمت فساد به نور صلاح، از ظلمت گناه به نور پاکى و تقوى و از ظلمت تفرقه و نفاق به نور وحدت. (۲)

و اگر نور را مفرد و ظلمات را جمع آورده برای این است که حق یکى است و هیچ فرقی میان مصادیق آن نیست (۱) همه نیکی‌ها و پاکی‌ها و ایمان و تقوا و فضیلت در پرتو نور توحید یک حالت وحدت و یگانگى به خود میگیرند و همه با یکدیگر مربوطند و متحد و در پرتو آن یک جامعه واحد و یک‌پارچه و پاک از هر نظر ساخته میشود. (۲)

به خلاف ضلالت که مصادیق مختلفى دارد، چون ضلالت ناشى از پیروى هواهاى نفسانى است که با هم اختلاف دارند و افراد و مصادیق هوى یک جور نیستند. (۱) ظلمت همه‌جا مایه پراکندگى و تفرقه صفوف است، ستمگران، بدکاران و آلودگان به گناه و منحرف حتى در مسیرهاى انحرافى خود غالبا وحدت ندارند و با هم در حال جنگند. (۲)

بِإِذْنِ رَبِّهِمْ

از آنجا که سرچشمه همه نیکیها، ذات پاک خداوند است، و شرط اساسى درک توحید، توجه به همین واقعیت است بلافاصله اضافه مى‌کند: همه اینها به اذن پروردگارشان مى‌باشد. (۲)

إِلَىٰ صِرَاطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ

سپس براى توضیح و تبیین بیشتر که منظور از این نور چیست، مى‌فرماید: به سوى راه خداوند عزیز و حمید. خداوندى که عزتش دلیل قدرت او است، چرا که هیچکس توانایى غلبه بر او را ندارد، و حمید بودنش نشانه مواهب و نعمتهاى بى‌پایان او مى‌باشد، چرا که حمد و ستایش همیشه در برابر نعمت‌ها و موهبت‌ها و زیبائی‌ها است. (۲)

منابع

۱- تفسیر المیزان
۲- تفسیر نمونه
۳- بیانات مقام معظم رهبری سال ۱۴۰۲

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری