عوامل اصلی ناکامی نساجی در قائمشهر ماندند

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: استعفای اخیر صادق درودگر از پست مدیرعاملی نساجی، پازل ناملایمات را در این تیم کامل‌تر کرد، اما یک هفته بعد از این رویداد و در حالی که این تیم قائمشهری بعد از گذشت ۱۲ هفته از فصل جاری لیگ برتر فوتبال کشور همچنان وضع تیره‌ای در جدول رده‌بندی دارد، به نظر می‌رسد افرادی که استعفا از سمت‌شان ضروری‌تر و سهم‌شان در ناکامی‌های تیم فزون‌تر از درودگر بوده، کوچکترین عزمی در این زمینه ندارند.

سرآمدان این مقصر‌ها کادر فنی نساجی به سرکردگی سیدمهدی رحمتی است، شاید ناکامی‌های آسیایی نساجی در سایه این نکته که تجربیات بین‌المللی رحمتی در حرفه مربیگری و پیشینه تیمش در عرصه‌های آسیایی در کمترین حد بوده، قابل پذیرش باشد، اما آنجا که صحنه‌های داخلی مدنظر قرار گیرد و برای نساجی با وجود پیروزی این هفته‌اش مقابل استقلال خوزستان جایی بالاتر از دو سه رتبه آخر جدول لیگ در دو- سه ماه اخیر وجود نداشته، نباید استدلال و دفاعیات این مربیان را موجه شمرد.

رحمتی قدری کمتر از یک فصل کامل در تیم «پدیده» (یا شهر خودرو) و دو فصل کامل در آلومینیوم اراک سرمربیگری کرد و بخصوص در تیم دوم موفق بود و با توجه به توش و توان ذاتی آلومینیوم و ظرفیت بازیکنانش به رتبه‌های قابل قبول (هفتم و هشتم) رسید. وقتی در ایام «پیش‌فصل» لیگ بیست و سوم سران نساجی، رحمتی را از آلومینیوم جدا و جذب باشگاه خود کردند، با این باور و هدف بود که، چون برای اولین بار در یک جام قاره‌ای ظاهر می‌شوند و به مربیانی نیاز دارند که در این سطح باتجربه باشند، به رحمتی روی آورده‌اند.

تجربه بین‌المللی رحمتی البته فقط به درون زمین و در قامت بازیگری محدود می‌شد و او هرگز در دیداری قاره‌ای لب خط نایستاده و تیمی را «کوچ» نکرده بود و بنابراین پایه استدلال مدیران نساجی اشتباه بود و ناکامی آسیایی این تیم به همین دلیل رقم خورد.

هر جور به قضایای آسیایی نگاه کنیم، در این نکته شکی نیست که بیلان کار رحمتی و نتایجی که در لیگ داخلی گرفته غیرقابل پذیرش است و درودگر در حالی پیام خداحافظی گذاشته و رفته است که ارجح‌تر از او در امر رفتن هیچ عزم و اصراری در این خصوص ندارد و مصمم است که بماند.

شاید بهتر بود رحمتی پیش از تصمیم‌گیری در این زمینه و ماندنی شدنش در نساجی به عبارتی که در بخشی از متن پیام وداع درودگر با هواداران آمده، بذل توجه می‌کرد. آنجا که آورده است: «گاهی نبودن و نماندن در یک جا بهتر از ماندن در آنجاست و با رفتن، بهتر می‌توانید به مجموعه‌تان خدمت کنید.» نکته‌ای که شاید به رحمتی راه درست‌تر را گوشزد کرده باشد و او از لمس و اجرای آن سهواً یا عامداً پرهیز کرده باشد.