امپراتوری که عاشق دزدی بود!

به گزارش مجله خبری نگار، پتر یکم، مشهور به پتر کبیر، یکی از مشهورترین تزار‌های روسیه است که این کشور را به امپراتوری تبدیل کرد. او فرهنگ اروپایی را در روسیه گسترش داد و موفق شد این کشور را در شمار دولت‌های قدرتمند اروپایی قرار دهد. با این حال، پتر هم مانند بسیاری از شخصیت‌های مشهور تاریخ، رفتار‌ها و عادت‌های عجیب و غریبی داشت که شنیدن آن‌ها از زبان آلبر ماله، مورخ مشهور فرانسوی، خالی از لطف نیست: «پتر مردی عظیم‌الجثه بود قامتش به ۲ متر و ۴ سانتی‌متر می‌رسید. حرکاتی چُست و چالاک و پشتی مختصر خمیده داشت ... کار و کوشش برای او همان‌قدر لزوم داشت که تنفس برای دیگران لازم است و غالباً اعمال او مثل عمل تنفس انجام می‌گرفت؛ یعنی بی‌تفکر و تأمل، لحظه‌ای نمی‌توانست بیکار بنشیند، دایم در حرکت بود و از این سرحد به سرحد دیگر مملکت سیر می‌نمود یا فرمان صادر می‌کرد یا لشکر را سان می‌دید یا کشتیرانی می‌کرد یا نقشه شهر می‌کشید یا در کارخانه‌های ساحلی تیشه و رنده برداشته، نجاری می‌کرد.

در کار بنایی عمارت مداخله داشت با پزشکان به تشریح اجساد، با سلمانی‌ها به اصلاح سر و صورت، با خیاطان به بریدن لباس اشتغال می‌ورزید ... هنگام لزوم در میرغضب‌خانه به شکنجه محبوسین و بریدن سر مقصرین به وسیله آلات مختلف شکنجه، مشغول بود ... قریحه و رفتار وحشیان داشت، ناگهان چنان به خشم می‌آمد که هر کس را حتی سفرای خارجه که در مقابل خود می‌دید، می‌زد. یک روز سفیر هلند را به باد مشت گرفت و ملازمی را که به سرعت کلاهش را برنداشته بود، به ضرب عصا هلاک کرد.

از مسخرگی‌های بسیار پست و بازی‌های مضحک عامیانه که گاهی به جا‌های ناپسند و زشت می‌رسید، خوشش می‌آمد، در سفر اروپا عماراتی را که میزبانان منزل او قرار می‌دادند، به باد غارت می‌داد، مبل و اثاثیه را می‌شکست، پنجره را خراب می‌کرد، تابلو‌های نقاشی را می‌درید و اشیایی را که می‌پسندید، برمی‌داشت و اگر کسی مانع می‌شد آن‌ها را ضایع و خراب می‌کرد.

این کار چنان بالا گرفت که پادشاهان اروپا که اموال خود را دوست داشتند، مثل فردریک گیوم اول پروس، چون از مسافرت پتر در سنه ۱۷۱۸ خبردار شدند، عماراتی را که برای پذیرایی او مهیا کردند، قبلاً امر دادند که آن‌چه از اشیای تجملی در آن است به محل دیگری انتقال داده شود که از دستبرد پتر مصون باشد.»

منبع: انقلاب کبیر فرانسه؛ آلبر ماله و ژول ایزاک؛ ترجمه: رشید یاسمی؛ انتشارات امیرکبیر (۱۳۶۲)؛ صفحات ۷۲ و ۷۳