به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: همه چیزِ فوتبال، جنگ است. همه چیز؛ حتی عقد قرارداد با بازیکنان جدید. آنها که نه، اما مدیربرنامهها وارد باشگاهها میشوند و بهدنبال دعوا میروند تا هر طور شده، رقم قرارداد را بالا ببرند. این کار، چند حسن اساسی دارد. هر حُسنی که فکرش را کنید، برای دلالها و بازیکنان است، اما باشگاهها چیزی جز ضرر ندارند. آنها هستند که باید با فشار هواداران در فضای مجازی یا تجمع مقابل دفتر باشگاه، انتخابهای اشتباه با رقمهای سنگین داشته باشند.
صلح با بازیکنانی که پیشنهادات مالی سنگین میآورند و بهدنبال شیرینترین قرارداد ممکن هستند. اکثر باشگاههای ما از خون دولت میمکند؛ از بیتالمال که باید خرج راهسازی، امنیت، سلامت، مَسکن، ازدواج، ورزش همگانی، کاهش ترافیک و بالا رفتن رفاه اجتماعی شود، هزینه جذب بازیکنان بیکیفیت در لیگ بیکیفیت ایران میشود. این صلح بیجا، فوتبال ایران را نابود کرده و هر سال بیشتر پسرفت میکنیم.
پول مفت در فوتبال ایران جابهجا میشود و باز هم حال هیچکس خوب نیست؛ حالا این وسط، یک لطیفه هم وجود دارد بهنام «سقف قرارداد» که نباید زیاد جدی گرفت. کدام سقف قرارداد؟ بازیکنی که با رقمی کمتر از ۱۵ میلیارد تومان، حتی حاضر نمیشود برای مذاکره به دفتر باشگاهی برود، چطور ممکن است با لطیفهای بهنام سقف قرارداد کنار بیاید؟ سالهاست که مسئولان و متولیان فوتبال کشورمان این لطیفه را میگویند و احتمالاً خودشان هم میخندند؛ آدمهای هنرمند این فوتبال!