به گزارش مجله خبری نگار، دفتر مطبوعاتی مرکز تحقیقات عفونی هلمهولتز آلمان نشان میدهد که این پروتئینها از نفوذ ذرات ویروسی به سلولهای غشای مخاطی خفاشها جلوگیری میکنند. درک این موضوع، امکان توسعه داروهایی علیه ویروسهای خفاش را فراهم میکند.
محقق مکس کلنر توضیح میدهد: «پروتئینهای اینترفرون جزء کلیدی سیستم ایمنی ذاتی هستند که با فعال کردن صدها ژن «ضد ویروسی» در سلولها، عفونتهای ویروسی را سرکوب میکنند.» افزایش فعالیت آنها به خفاشها کمک میکند تا تکثیر ویروس را در سلولهای مخاطی مهار کنند. با این حال، سلولهای انسانی با این کار بسیار بدتر کنار میآیند و به ویروسها اجازه میدهند تا به اعماق بدن نفوذ کنند.
دانشمندان خاطرنشان میکنند که خفاشها منبع بسیاری از ویروسهای خطرناک، از جمله ویروسهای عامل ابولا، سندرم حاد تنفسی (SARCS)، سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS)، تب نیپا و عفونت کروناویروس بودهاند. خفاشها به ندرت علائم واضحی را هنگام ورود ویروسها به بدنشان نشان میدهند و این به آنها اجازه میدهد تا این عوامل بیماریزا را گسترش دهند.
شایان ذکر است که زیستشناسان مولکولی با انجام آزمایشهایی روی کشتهای سلولی سهبعدی که از نظر ساختار شبیه انواع مختلف غشاهای مخاطی هستند که ویروسها معمولاً از طریق آنها وارد سایر بافتهای بدن میشوند، گامهای مهمی در درک ماهیت این ویژگی خفاش برداشتهاند. محققان نحوه تعامل آنها با ذرات ویروس ماربورگ (MARV) را که توسط خفاشها نیز پخش میشود، پیگیری کردند.
پیگیریها نشان داد که کپیهای مینیاتوری مخاط خفاش در مقایسه با همتایان انسانی خود، در برابر عفونت مقاومت بیشتری نشان دادند و مانع از نفوذ MARV به لایههای عمیقتر سلولها شدند.
وقتی دانشمندان با استفاده از ژندرمانی فعالیت ژنهای IRF۹، IFNAR۲ و IFNLR۱ را مهار کردند، کشتهای سلولی خفاش به طور قابل توجهی بیشتر در معرض حمله ویروس ماربورگ قرار گرفتند.
به گفته محققان، این موضوع نقش کلیدی اینترفرونهای نوع III را در محافظت از خفاشها در برابر عفونت ناشی از ویروسهایی که حمل میکنند، تأیید میکند و امیدی برای توسعه داروهایی مبتنی بر آنالوگهای این پپتیدها ایجاد میکند که تأثیر مشابهی در انسان داشته باشند.
منبع: تاس