به گزارش مجله خبری نگار، اما دانشمندان اکنون میگویند که این فرضیه دقیق نیست و توضیح جدیدی را بر اساس تجزیه و تحلیل دقیقتر دادهها ارائه میدهند.
فرضیه قبلی این بود که قرنطینههای جهانی در سال ۲۰۲۰ که منجر به کاهش انتشار کربن شد، باعث کاهش تابش حرارتی از زمین، یعنی گرمای جذب شده توسط ماه شد. کاهش دمای سطح ماه در دورههای شبانه در آوریل و مه ۲۰۲۰ مشاهده شد که همزمان با اعمال قرنطینه در بسیاری از کشورها بود.
در مطالعه جدید، دانشمندان دانشگاه S&T میسوری و دانشگاه هند غربی (UWI) دادهها را با دقت بیشتری بررسی کردند و دریافتند که ارتباط بین همه گیری کووید-۱۹ و دمای ماه چندان ساده نیست.
ویلیام شونبرگ، مهندس عمران از دانشگاه علم و صنعت میسوری، گفت: «این ایده که فعالیت یا عدم فعالیت ما بر روی زمین میتواند به طور قابل توجهی بر دمای ماه که حدود ۲۴۰۰۰۰ مایل دورتر است، تأثیر بگذارد، منطقی نبود. اما تصمیم گرفتیم تحقیقات بیشتری انجام دهیم.»
دانشمندان دریافتند که کاهش دمای ماه مشاهده شده در سال ۲۰۲۰ منحصربهفرد نیست. کاهش مشابهی در سال ۲۰۱۸ و همچنین کاهش تدریجی از سال ۲۰۱۹ وجود داشت که با زمان همه گیری و قرنطینههای مرتبط با آن مطابقت ندارد.
دادههای جمع آوری شده توسط مدارگرد شناسایی ماه ناسا نیز نشان دهنده نوسانات چرخهای دمای ماه است، نه فقط یک افت مرتبط با همه گیری. علاوه بر این، یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ خاطرنشان کرد که هرگونه کاهش انتشار گازهای گلخانهای به دلیل COVID-۱۹ فقط بر لایههای پایینی جو زمین تأثیر میگذارد.
دانشمندان همچنین خاطرنشان کردند که آلایندههای کمتر و آسمان شب صافتر در واقع میتواند گرمای منعکس شده از زمین به ماه را افزایش دهد و به طور بالقوه دمای ماه را به جای کاهش افزایش دهد.
این مطالعه جدید نتیجه میگیرد که تغییرات در فعالیتهای انسانی، از جمله تغییرات مربوط به همه گیری کووید-۱۹، بعید است که تأثیر قابل توجهی بر دمای ماه داشته باشد. شونبرگ گفت: «در طول شب قمری، احتمال کمی وجود دارد که گرما و تشعشعات زمین بر دمای سطح ماه تأثیر بگذارد، اما این اثر برای اندازه گیری یا مشاهده بسیار کوچک خواهد بود.»
این مطالعه در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters منتشر شده است.