به گزارش مجله خبری نگار، تصور میشود که فعل و انفعالات سیارات با یکدیگر و همچنین نیروهای تولید شده توسط خورشید، باعث مهاجرت مدارهای اولیه سیارات منظومه شمسی به داخل یا خارج میشود.
این مطالعه میافزاید که در آن دوره اولیه، سیارات اغلب اجرام آسمانی را از خارج از منظومه شمسی دریافت میکردند، مانند سیارک اوموآموا که در سال ۲۰۱۷ کشف شد، که تأیید شد اولین بازدیدکننده بین ستارهای شناخته شده است.
این مطالعه جدید که هنوز در دست بررسی است، ادعا میکند که نظریههای فعلی به وضوح ماهیت مدار غولهای گازی مانند زحل، نپتون و مشتری را توضیح نمیدهند.
دانشمندان اکنون توضیحی جایگزین ارائه میدهند: یک جرم بین ستارهای (جسمی در فضای بین ستارهای، که از نظر گرانشی به یک ستاره متصل نیست)، ۲ تا ۵۰ برابر جرم مشتری، که از منظومه شمسی عبور میکند، که میتواند توضیح بهتری برای شکل گیری این مدارها ارائه دهد.
این جرم عظیم با سرعتی در حدود ۶ کیلومتر در ثانیه در منظومه شمسی پرواز کرد و به فاصله ۲۰ واحد نجومی از خورشید رسید و مدار سیارات غول پیکر گازی را همانطور که امروز میبینیم شکل داد.
واحد نجومی (AU) میانگین فاصله بین زمین و خورشید یا حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر است.
در این مطالعه آمده است: «ما از طریق شبیه سازی نشان میدهیم که یک برخورد با جسمی با جرم ۲ تا ۵۰ مشتری، عبور از منظومه شمسی در فاصله کمتر از ۲۰ واحد نجومی و با سرعت بیش از ۶ کیلومتر در ثانیه، میتواند انحرافات سیارات غول پیکر را تحریک کند و تمایل آنها را متناسب با اندازه گیریهایی که امروز میبینیم تغییر دهد.»
این مطالعه شبیه سازیهایی را انجام داد تا نشان دهد که این سناریو شانس وقوع ۱ در ۱۰۰ را دارد که آن را به توضیحی بهتر نسبت به سایر نظریهها تبدیل میکند.
این مطالعه خواستار کاوش بیشتر این سناریو با استفاده از آن در مراحل اولیه شکل گیری سیارهها و همچنین تأثیراتی است که عبور اجرام بین ستارهای بر روی سیارات سنگی مانند زمین و مریخ ممکن است داشته باشد.
منبع: ایندیپندنت