مرگ استعداد‌های فوتبال خوزستان در محلات!

به گزارش مجله خبری نگار،منوچهر بیات در گفتگو با ایسنا، اظهارکرد: طی دو دهه اخیر فوتبال خوزستان از رونق افتاده است و کمتر شاهد ظهور فوتبالیست‌هایی ناب همچون سال‌های قبل و ابتدای انقلاب هستیم. متاسفانه از واقعیت‌ها دور شدیم و چشم‌هایمان را بسته نگه داشته‌ایم. باید قبول کرد که فوتبال خوزستان از روز‌های طلایی خود فاصله گرفته است، در حالی که از نیروی انسانی متخصص و علاقه‌مند به طور فوق‌العاده برخوردار است.

او ادامه داد: اینکه چرا اوضاع بدین شکل است و گرایش علاقه جوانان به ورزش مثل به رشته‌هایی، چون فوتبال، بسکتبال، بوکس، شنا، دو و میدانی، ژیمناستیک، کشتی فرنگی و وزنه‌برداری مانند سال‌های گذشته نیست، باید به دنبال عوامل بازدارنده گشت و با برطرف کردن آنها و فراهم کردن امکانات اولیه بار دیگر شور و شادی را به میادین ورزش تزریق کرد. 

این مدیر ورزشی خاطر نشان کرد: اکنون از هر کسی بپرسید چه بلایی بر سر فوتبال خوزستان آمده است که دیگر ملی‌پوش ندارد و تیم‌های تراز اول باشگاهی آن نیز در لیگ‌های مختلف تبدیل به واردکننده بازیکن از دیگر استان‌ها با مبالغ سرسام آور شده‌اند، یکی از مهم‌ترین دلایل را کم شدن و از بین رفتن زمین‌های خاکی فوتبال عنوان می‌کند. انگار امیدی به کشف فوتبالیست‌هایی مانند سید سیامک رحیمی‌پور، فرزاد آهک‌پور، منوچهر وزیری، براداران بختیاری‌زاده (داریوش، سیاوش، کوروش و کامران)، برادران خدریان، بدر جابری، حمید حلافی، برادران نعمتی‌نژاد و صد‌ها نام دیگر نیست. کدام مربی امروزی مثل مرحوم امیر نعمت‌پور، جاسم اهل یرف، مجید باقری، مرحوم حسن اهوازی، رضاپورگر، مرحوم سالیا سراغ دارید که عاشقانه در زمین‌های خاکی جواهر پیدا می‌کردند؟ دلیل از بین رفتن استعداد‌های فوتبال محلات و زمین خاکی را تخریب زمین‌های خاکی تاثیر گذار می‌دانم.

او بیان کرد: شاید عمده‌ترین دلیل دور شدن قاطبه شهروندان از ورزش، غیرعمومی شدن و گرانی آن باشد، در حالی که دولتمردان ما و مدیران ورزش و حتی مسوولان سیاسی و اجتماعی برای سالم‌سازی نسل جوان و فراهم نمودن فضایی مناسب برای رشد و نمود اخلاقی، اجتماعی و دمیدن روحیه تعاون و ایثار در جوانان باید به ورزش و آماده نمودن فضا‌های ورزشی توجه ویژه کنند.

بیات افزود: اگر کمی دقت کنیم و به اطراف خود نگاهی بیندازیم، خواهیم دید که کمتر فضای مناسبی برای بازی در اختیار همین بچه‌ها است، حتی کوچه‌ها نیز همانند گذشته نیستند و اجازه نمی‌دهند بچه‌ها ساعات بیکاری خود را به ورزش بپردازند. زمین‌های خاکی به خانه‌های آپارتمانی یا سایر سازه‌های کمتر مورد نیاز و ضروری تبدیل شده و اگر به عنوان مثال نگاهی کلی به زمین‌های فوتبال ۱۶ هکتاری، کوت عبدالله، لشکرآباد، حصیرآباد، آهن افشار، ملاشیه، شیبان، ویس و ملاثانی در اهواز و حومه این شهر بیندازید، حقیقت ماجرا بیشتر مشخص خواهد شد که چه فجایعی در بحث تغییر کاربری یا از بین رفتن این زمین‌های خاکی رخ داده است و آخرین آنها که یکی از زمین‌های بازیکن‌ساز فوتبال اهواز (لشکر آباد، رفیش آباد، ملی راه و زیتون کارمندی) تخریب شده و صدای هیچ مسوولی هم در نیامد.

او گفت: متاسفانه هزینه یک جلسه تمرین در زمین چمن بیش از یک میلیون تومان است و باتوجه به این که تعداد سالن‌ها نیز بسیار کم است، با قیمت گزافی در اختیار جوانان قرار می‌گیرند. استخر‌ها نیز برای تامین مخارج خود هر روز و هر ماه به شهریه ورودی خود می‌افزایند به گونه‌ای که استخر رفتن هم خاص عده‌ای محدود شده است و از این بدتر گرانی وسایل ورزشی از قبیل کفش و لباس است که برای بسیاری از طبقات کم‌درآمد جامعه تهیه آن غیرممکن است. باید دید با این اوصاف مسئولان برای رشد و پویایی ورزش و جذب دوباره جوانان به میادین چه تدابیری خواهند اندیشید.

بیات عنوان کرد: باید دید آیا ساختن اماکن ورزشی آنچنان وسعت خواهد یافت تا ورزش کردن برای همه ممکن باشد؟ ده‌ها مجموعه ورزشی نیمه‌تمام را در شهر‌های مختلف استان داریم که چند سالی است منتظر پایان کار آن‌ها هستیم. طرح‌های پیش‌بینی شده نیز نه تنها اجرا نشده‌اند، بلکه همان زمین‌های خاکی هم از مردم گرفته شده‌اند، در حالی که روزگاری در زمین‌های ۱۶ هکتاری غوغایی بود و هر روز صد‌ها جوان در آن مشغول به ورزش بودند که البته زمین‌های آهن افشار، آخر آسفالت، کوی شهید باهنر، زیتون کارمندی و... هم از این قاعده مستثنی نبودند. باید دید که مسوولان ارشد استان و در راس آنان اداره کل ورزش و جوانان برای بازگرداندن دوران افتخارآمیز آن گذشته چه برنامه‌ای در دست دارند تا ورزش سرزمین طلای سیاه به گذشته درخشان و به یادماندنی خود بازگردد.