به گزارش مجله خبری نگار به نقل از آیافال ساینس، اما این سه ستاره، تنها ستارگان ناپدید شده آسمان شب نبودند. در سال ۲۰۱۹، پروژهای با هدف بررسی ناپدید شدن و ظاهرشدن ستارهها، در طول یک قرن مشاهدات، تلاش کرد فهرستی از تعداد ستارههایی که در ۷۰ سال گذشته از دید ناپدید شدهاند، درست کند و حدود ۱۰۰ ستاره که بدون توضیح مشخصی ناپدیده شده بودند را پیدا کرد. پروژه VASCO (واسکو) تصاویر گرفتهشده توسط رصدخانه نیروی دریایی ایالات متحده از سال ۱۹۴۹ به بعد را با تصاویر بررسی آسمان
Pan-STARRS بین سالهای ۲۰۱۰ و ۲۰۱۴ مقایسه کرد. نرمافزار مورد استفاده این تیم تحقیقاتی حدود ۱۵۰ هزار منبع نور بالقوه که در سالهای میانی ناپدید شده بودند را بررسی کرد.
با بررسیهای متوالی آنها در نهایت حدود ۱۰۰ منبع نور را بهعنوان کاندید برای بررسی علل ناپدید شدن ناگهانی انتخاب کردند. آنها دریافتند ستارگان ممکن است مانند Betelgeuse کمنور شوند یا بهعنوان یک ابرنواختر منفجر شوند و ساعتها یا روزها درخششی پس از خود به جا بگذارند، اما معمولاً به سادگی از دید ناپدید نمیشوند. یک توضیح احتمالی این است که آنها نتوانستهاند به ابرنواختر تبدیل شوند، در عوض در یک سیاهچاله فرو رفتهاند. با این حال، تصور میشود که احتمال این اتفاق یک در ۹۰ میلیون و بسیار نادر است و احتمالاً روشن نمیکند که چرا بسیاری از نقاط نوری از بین رفتهاند.
مطالعه بعدی توسط تیم تحقیقاتی واسکو، با بررسی نامزدهای ناپدیدشده بیشتر، نرخ کشف ابرنواختر ناموفق را کمتر از یک در ۶۰۰ میلیون نشان داد.
احتمالات دیگر میتواند ناشی از اشتباه عدسی گرانشی رصدخانه باشد؛ جایی که فضا-زمان توسط اجسام بسیار سنگین منحرف میشود، گاهی اوقات اجسام دوردست را بزرگ میکنند، یا سایر فورانهای کوتاه نور مانند انفجارهای پرتو گاما که در بررسیهای قدیمیتر ثبت میشوند. اجسام متحرک نزدیکتر، مانند سیارکها نیز میتوانند علت این ناپدید شدن باشند.