به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: پرسپولیس با ارائه یک بازی بد و از هم گسیخته فرصتهای گلزنی چندانی را در دیدار پریشب خود مقابل ذوب آهن خلق نکرد، اما بیانصافی است اگر نگوییم دلیل اصلی عرضه یک بازی کماثر و ضعیف توسط سرخهای تهرانی در شروع فصل بیست و دوم لیگ برتر فوتبال کشور اجرای یک نمایش حساب شده و سرشار از مبارزهجویی و فداکاری از سوی ذوبیها بود.
دوندگی و جنگندگی سفید و سبزهای اصفهانی در استادیوم فولادشهر به حدی رسید که حتی با دادن یک اخراجی در نیمه دوم و ۱۰ نفره شدن تسلیم پرسپولیس نشدند و نتیجه صفر – صفر را تا پایان حفظ کردند. مهاجمان پرسپولیس مثل فصل پیش یکی از دیگری بدتر بودند و مهدی عبدی بسیار ضعیف و شیرزود تمیروف به غایت بیهدف ظاهر شدند و یک بار دیگر ثابت کردند که به درد این تیم نمیخورند و پرسپولیس با آنها آیندهای ندارد، اما واقعیت بارزتر و جالبتر این است که ذوب آهن با یک بازی پرتلاش و منسجم اصلاً اجازه نداد که هافبکهای تیم پرمهره تهرانی نبض بازی را در دست گیرند و برای مهاجمان تیم موقعیتسازی کنند. این چنین بود که سروش رفیعی در بازگشتش به جمع سرخها بعد از دو سال و نیم دوری از این تیم به کلی گم شد و سعید صادقی آن قدر بد بازی کرد که احتمالاً پرسپولیس از خرید او در تعطیلات تابستانی پشیمان شد.
تیم مهدی تارتار راهها را طوری به روی شاگردان یحیی گلمحمدی بست که از میلاد سرلک و کمال کامیابینیای پرتجربهتر هم آبی گرم نشد و مهدی ترابی هم سرگردان بود و البته دانیال اسماعیلی فر تازهوارد هم که توقعات از او بالا بود، همه را ناامید کرد.
میتوان سرمربی پرسپولیس را که البته مدتی است دیگر رنگ و نمای گذشته و درایت قبلیاش را ندارد محکوم کرد و پرسید بعد از دو ماه کار با این مهرهها چرا این تیم این طور پرت و پلا کار کرده است، اما در عین ضعیف عمل کردن گلمحمدی دلیل اصلی مساوی شدن بازی را باید کار بهتر تارتار در اردوی ذوبیها دانست. این مربی که خودش چند سال هافبک وسط دفاعی پرسپولیس بود، بعد از مربی شدن بارها در دیدارهای رودررو با سرخهای تهرانی متحمل شکست شده و نتایجی از این دست گاه قهرمانی پرسپولیس را در لیگ هم حتمی کرده بود که شکست پیکان و پارس جنوبی جم با هدایت تارتار مقابل قرمزها در واپسین هفتههای لیگ نمونههای روشن این روند بودهاند. با این حال تارتار به دفعات در دفاع از خود متذکر شده که هر چه از دستش برمیآمده مقابل تیم سابقش انجام داده و اصلاً کم فروشی نکرده و برعکس در مواردی سرخها را ناکام هم کرده است. نمایش شنبه شب ذوبیها مقابل یاران مهدی ترابی چیزی از این قبیل بود و از این مربی رفع اتهام شد و مردان تارتار طوری دویدند و تمامی زمین را پوشش دادند که نه از اندک «فانتزیباز»های پرسپولیس (شامل رفیعی) کاری بر آمد و نه با تلاش سایرین گرهی از کار این تیم گشوده شد.
تارتار در این شب نه تنها یک دروازهبان سرپنجه همچون حبیب فرعباسی را در واپسین سنگر خود داشت بلکه با دوندگی و مسئولیتپذیری نفراتی همچون آرمان قاسمی، مسعود ابراهیمزاده، محمدحسین اسلامی، محمد سلطانیمهر، شهرام سالاری، سجاد آشوری و امیرحسین صدقی سایهای بلند بر تمامی زمین انداخت و هر جا یک پرسپولیسی پا به توپ شد، حداقل دو بازیکن تیم اصفهانی مقابل وی سبز میشدند تا راه حرکتش را مسدود سازند. رمز و راز توفیق تیم تارتار تلاش تا سر حد جان و رها نکردن حریف بود و این تیم بواقع برای یک دقیقه هم تمرکز خود را از دست نداد. این چنین بود که ذوبیها بعد از ۱۰ نفره شدن هم کم نیاوردند و در حالی که مملو از بازیکنان کم نام و نشان و فاقد شهرت بودند به تیم پرمهره و لبریز از افراد نامدار پرسپولیس درس جنگندگی دادند. رویدادی که ثابت کرد فوتبال، بازی جنگندهها و امیدواران است و نه لزوماً افرادی که نام و نشان بزرگتری دارند و فکر میکنند که رقبا باید مرعوب این نامها شوند.
مسعود ابراهیمزاده، کاپیتان سبزپوشان اصفهانی درباره اینکه آنها قهرمانی فصل گذشته را از شاگردان گلمحمدی گرفتند، میگوید: «پرسپولیس یک زمانی به پست ما خورد که استقلال در بازی قبل امتیاز از دست داده بود و پرسپولیس نیاز به این برد داشت، ولی ما شرایط خیلی بهتری در نیم فصل دوم داشتیم. پنج بازی متوالی را بردیم و تیممان در روند خوبی بود، به هیچ تیمی هم باج نمیدادیم. مقابل پرسپولیس هم خوب کار کردیم، جلو افتادیم و سر یک اتفاق گل خوردیم، ولی ما جلوی قهرمانی پرسپولیس را نگرفتیم، چون این تیم بازیهایی را واگذار کرد که دور از انتظار بود، ولی به ما ارتباطی نداشت. ما مقابل همه تیمها با تمام توان بازی میکنیم.»
او درباره حضور دراگان اسکوچیچ در ورزشگاه هم میگوید: «صد درصد حضور اسکوچیچ انگیزه داد. وقتی سرمربی تیم ملی وقت میگذارد و میآید تا بازی ما را با پرسپولیس ببیند انگیزه خاصی در وجود بچهها شکل میگیرد. قبل از بازی هم گفتیم که این اتفاق افتاده، انشاءالله خبرهای خوبی برسد.»