به گزارش مجله خبری نگار، رساندن داروها به ریهها از طریق نانوذرات استنشاقی ممکن است به درمان بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) کمک کند. در موشهای مبتلا به این بیماری، این درمان عملکرد ریه را بهبود بخشیده و التهاب را کاهش داده است.
بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) باعث میشود که مجاری هوایی در ریهها به طور فزایندهای باریک و سفت شوند، که مانع جریان هوا و جلوگیری از پاکسازی مخاط میشود. این امر منجر به تجمع مخاط در ریهها میشود و باکتریهایی را جذب میکند که وضعیت را بدتر میکنند.
این لایه مخاطی ضخیم همچنین داروها را به دام میاندازد و درمان عفونتها را دشوار میکند. بنابراین، جونلیانگ ژو از دانشگاه سوچو در چین و همکارانش نانوذرات قابل استنشاقی را توسعه دادند که میتوانند به مخاط نفوذ کرده و دارو را به اعماق ریهها برسانند.
محققان نانوذرات توخالی را از سیلیس متخلخل ساختند و آنها را با آنتیبیوتیکی به نام سفتازیدیم پر کردند. پوستهای از ترکیبات با بار منفی که نانوذرات را احاطه کردهاند، منافذ را مسدود میکنند و از خروج آنتیبیوتیک جلوگیری میکنند. این بار منفی همچنین به نانوذرات کمک میکند تا به مخاط نفوذ کنند. سپس اسیدیته ملایم مخاط، بار پوستهها را از منفی به مثبت تبدیل میکند و منافذ را باز کرده و دارو را آزاد میکند.
محققان از یک اسپری استنشاقی حاوی نانوذرات برای درمان عفونت باکتریایی ریه در شش موش با علائم بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) استفاده کردند. تعداد مساوی از حیوانات فقط آنتیبیوتیک دریافت کردند.
به طور متوسط، موشهایی که نانوذرات به آنها داده شده بود، ۹۸ درصد باکتریهای بیماریزای کمتری در ریههایشان نسبت به موشهایی که فقط آنتیبیوتیک دریافت کرده بودند، داشتند. همچنین مولکولهای التهابی کمتری در ریهها و دیاکسید کربن کمتری در خون داشتند که نشان دهنده عملکرد بهتر ریه است.
این نتایج نشان میدهد که نانوذرات میتوانند دارورسانی را در افراد مبتلا به COPD یا سایر بیماریهای ریوی مانند فیبروز کیستیک، که در آن مخاط غلیظ، درمان عفونتها را دشوار میکند، بهبود بخشند. با این حال، مشخص نیست که آیا این نانوذرات توسط ریهها پاک میشوند یا خیر و این امر نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.