به گزارش مجله خبری نگار، «پرونده باز است»، کار تازه کیومرث پوراحمد که نام و نشان ارزندهای در سینمای ایران است، در روز سوم این رویداد برای اهالی رسانه و سینماگران، اکران شد، اما انتظارها را برآورده نکرد.
فیلم درباره شکوه بخشش و نکوهش انتقام است. پسری جوان به نام فرهاد کیوانی است که به دختر همسایه؛ نرگس علاقه دارد و در این میان رقیبی به نام علیرضا دائما با او در چالش و تضارب است.
فیلمساز در تلاش است به بهانه اتفاقاتی که در فیلم میافتد، بیانیه صادر کند. حقوق مادر نسبت به فرزندان، مساله قصاص، ناتوانی رسانهها در تاثیرگذاری مثبت بر جامعه و مواردی از این قبیل، مدنظر پوراحمد در مقام نویسنده و کارگردان است.
مشکل اصلی فیلم، بازی هاست. حسرت برانگیز است که بازیگران توانمند و کاربلد در این پروژه دور هم جمع شده اند، اما نتوانسته اند جان کلام فیلم را به مخاطب ارائه کنند. البته مسوولیت این ضعف با کارگردان است. گر چه گفتن این سخن، بسیار دشوار است چرا که پای یک کارگردان تراز اول در میان است. پس در واقع باید گفت که متاسفانه مشکل نخست، کارگردانی است.
مشکل دوم اش هم متن آن است. دیالوگ ها، نابجا و در برخی موارد متناقض نوشته شده است انگار. تا جایی که حس بازیگران با آنچه که میگویند همخوانی پیدا نمیکند و سبب خنده تماشاگران میشود. آشفتگی در تدوین هم، بر آتش این بلبشو، بیشتر دمیده است.
جدای از اینها، «پرونده باز است» نقاط قوتی هم دارد که نباید از دایره انصاف، دور نگهشان داشت. انتخاب قابهای درست و دقیق، از نکات مثبت فیلم بود. یا در بخشهایی از فیلم صحنههای اثرگذار و نمونه هم میشود یافت. آنجا که مدیر کانون اصلاح و تربیت بابت بازگشت فرهاد، به صورت او سیلی میزند، یا آخرین پلان فیلم که فرهاد سه بار فریاد میزند «تمومش کنید!» شاید تاثیرگذارترین و مهمترین صحنهای باشد که در این روزهای سینمای ایران بشود بر پرده نقره ای، به نظاره شان نشست.
در پایان میشود گفت که صد حیف. در کنار هم قرار گرفتن کارگردانی بزرگ، عوامل نام آشنا و بازیگران باتجربه، میتوانست نتیجهای بسیار بهتر از این چیزی که در «پرونده باز است» مشاهده کنیم. اما نشد که نشد.