آنتی‌بادی‌های ساخته‌شده در آزمایشگاه، درمان بالقوه‌ای برای تب زرد ارائه می‌دهند

به گزارش مجله خبری نگار،یک مطالعه جدید از دانشگاه بهداشت و علوم اورگان و همکارانش نشان می‌دهد که آنتی‌بادی‌های ساخته شده در آزمایشگاه ممکن است بتوانند افراد آلوده به تب زرد را درمان کنند، ویروسی که هیچ درمانی برای آن وجود ندارد.

پاسخ ایمنی طبیعی به عوامل بیماری‌زا معمولاً شامل تولید پروتئین‌های محافظی به نام آنتی‌بادی است. مطالعه‌ای که امروز در Science Translational Medicine منتشر شد، نشان می‌دهد که یک تزریق آنتی‌بادی‌های مونوکلونال ممکن است مبارزه بدن با تب زرد را افزایش دهد.

در این مطالعه، ویروس تب زرد در تمام حیواناتی که پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، تزریق آنتی‌بادی مونوکلونال دریافت کرده بودند، شناسایی نشد.

دکتر بن بورویتز، نویسنده مسئول، دانشیار موسسه واکسن‌ها و ژن‌درمانی OHSU و دانشیار مرکز تحقیقات ملی پستانداران عالی OHSU در اورگان، گفت: «دو آنتی‌بادی مونوکلونال که ما ارزیابی کردیم، تمام علائم عفونت را در حیوانات آزمایشگاهی به طور کامل از بین بردند.»

این مطالعه مشترک نتیجه تلاش مشترک دانشمندان OHSU، دانشگاه جورج واشنگتن، شرکت بیوتکنولوژی Mabloc, LLC و سایر سازمان‌ها است. Mabloc قصد دارد علاوه بر تلاش‌های توسعه محصول خود، از این نتایج برای آزمایش‌های بالینی انسانی آینده استفاده کند.

دیوید واتکینز، نویسنده‌ی همکار این مطالعه، استاد آسیب‌شناسی در دانشگاه جورج واشنگتن و مدیر اجرایی Mabloc، گفت: «بیماری‌های گرمسیری نادیده گرفته شده مانند تب زرد، تب دنگی و زیکا اغلب در توسعه‌ی دارو‌های سنتی نادیده گرفته می‌شوند، اما ما امیدواریم که فناوری آنتی‌بادی مونوکلونال این وضعیت را تغییر دهد.»

دکتر مایکل ریکاردی، نویسنده اول مقاله و مدیر تحقیقات انتقالی در دانشگاه جورج واشنگتن و مدیر توسعه محصول مابلوک، گفت: «با نشان دادن این اثربخشی در یک مدل پستانداری که بیماری شدید انسانی را تقلید می‌کند، امیدواریم که این روش را به آزمایش‌های بالینی برسانیم و برای اعمال درمان‌ها در شیوع بعدی تب زرد آماده باشیم.»

تا نیمی از افرادی که به تب زرد شدید مبتلا می‌شوند، بر اثر این ویروس جان خود را از دست می‌دهند. این ویروس علائمی شبیه آنفولانزا ایجاد می‌کند و در موارد شدیدتر می‌تواند به زردی و نارسایی اندام منجر شود. هر ساله، این ویروس تقریباً ۲۰۰۰۰۰ نفر را آلوده می‌کند و تقریباً ۳۰۰۰۰ نفر را در سراسر جهان می‌کشد.

در حال حاضر، بیشتر موارد ابتلا در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری آفریقا و آمریکای جنوبی رخ می‌دهد، اما انتظار می‌رود تغییرات اقلیمی جهانی، دامنه پشه‌های ناقل ویروس را گسترش دهد و برای مبارزه با آن به دارو‌های جدید نیاز باشد. پیش‌بینی می‌شود مرگ و میر تنها در آفریقا تا سال ۲۰۵۰، ۲۵ درصد افزایش یابد.

این بیماری را می‌توان با یک واکسن بسیار مؤثر که از دهه ۱۹۳۰ در دسترس بوده است، پیشگیری کرد. در حالی که این واکسن برای اکثریت قریب به اتفاق مردم بی‌خطر است، تردید در مورد واکسن، برخی را در برابر عفونت آسیب‌پذیر می‌کند. این یک واکسن زنده است که از نوع ضعیف‌شده ویروس استفاده می‌کند و باعث می‌شود درصد بسیار کمی از دریافت‌کنندگان، واکنش نامطلوبی را تجربه کنند که در موارد نادر می‌تواند کشنده باشد. درمان می‌تواند هم برای افراد واکسینه نشده‌ای که بیمار می‌شوند و هم برای تعداد بسیار کمی که واکنش مرتبط با واکسن را تجربه می‌کنند، مفید باشد.

وقتی آنها شروع به بررسی درمان‌های بالقوه برای تب زرد کردند، تیم تحقیقاتی ابتدا ۳۷ آنتی‌بادی کلون‌شده از افراد واکسینه‌شده علیه تب زرد را بررسی کردند. سپس این تیم تمرکز خود را به دو آنتی‌بادی مونوکلونال که قادر به کنترل انواع ویروس‌های دخیل در شیوع اخیر تب زرد هستند، محدود کرد.

این تیم این دو آنتی‌بادی مونوکلونال را در آزمایشگاه تولید کرد و اثرات محافظتی آنها را در برابر ویروس تب زرد در دو گونه جانوری بررسی کرد: میمون‌های رزوس و همستر. پس از قرار دادن حیوانات در معرض ویروس، هر گونه به سه گروه تقسیم شد: یک گروه آنتی‌بادی اول، گروه دیگر آنتی‌بادی دوم و گروه سوم هیچ آنتی‌بادی دریافت نکردند.

این ویروس در نمونه‌های خون هیچ یک از حیوانات - هشت میمون رزوس و ۲۰ همستر - که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال دریافت کرده بودند، شناسایی نشد. همه حیوانات گروه کنترل به بیماری شدید مبتلا شدند. اگرچه یکی از همستر‌های تحت درمان به علت نامعلومی درگذشت، اما هیچ نشانه‌ای از عفونت تب زرد یا واکنش‌های نامطلوب به آنتی‌بادی مونوکلونال نشان نداد.

هر دو کاندیدای آنتی‌بادی مونوکلونال نیز ایمن بودند. هیچ یک از حیواناتی که هیچ یک از درمان‌های تجربی را دریافت کردند، دچار اختلال عملکرد کبد نشدند که نشانه واضحی از عفونت شدید تب زرد و بیماری مرتبط با واکسن تب زرد است.