پروتئین ایمنی ممکن است باعث زوال عقل شود که ارتباطی با فشار خون بالا ندارد

به گزارش مجله خبری نگار، محققان دانشکده پزشکی ویل کورنل دریافته‌اند که کنترل فشار خون بالا ممکن است برای جلوگیری از زوال شناختی مرتبط با آن کافی نباشد. این یافته‌ها، یک پروتئین ایمنی به نام سیتوکین IL-۱۷ را به عنوان عامل زوال عقل معرفی می‌کنند و رویکرد‌های جدیدی را برای جلوگیری از آسیب سلول‌های مغزی ارائه می‌دهند.

مطالعه‌ای که در مجله Nature Neuroscience منتشر شده است، مکانیسم جدیدی را شناسایی کرده است که شامل افزایش سطح IL-۱۷ در مغز است که جریان خون به مغز را سرکوب می‌کند و باعث اختلال شناختی در یک مدل پیش‌بالینی از فشار خون بالای حساس به نمک می‌شود.

پروفسور کاستانتینو یادکولا، نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: «فشار خون بالا چیزی نیست که بر مغز تأثیر بگذارد و باعث زوال عقل شود. این فشار ممکن است برای قلب مهم باشد، زیرا استرس بیش از حد ایجاد می‌کند و قلب را مجبور به کار سخت‌تر می‌کند. اما وقتی صحبت از اختلال شناختی می‌شود، داده‌های ما نشان می‌دهد که یکی از دلایل اصلی، پاسخ ایمنی به IL-۱۷ است.»

فشار خون بالا بیش از یک میلیارد نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد و تقریباً نیمی از آنها از حساسیت به نمک رنج می‌برند - فشار خون بالا مرتبط با مصرف بیشتر نمک. این وضعیت با این واقعیت که فشار خون بالا یک عامل خطر اصلی برای زوال عقل است، پیچیده‌تر هم می‌شود، اما این رابطه به طور کامل درک نشده است.

مونیکا سانتیستبان، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «بحث‌هایی در مورد اینکه آیا کنترل فشار خون با دارو‌های ضد فشار خون برای جلوگیری از زوال شناختی کافی است یا خیر، وجود داشته است.»

برای درک بهتر این ارتباط، محققان به بخش دیگری از این پازل پرداختند. فشار خون بالا در انسان با ترشح بیشتر IL-۱۷ توسط سلول‌های T سیستم ایمنی مرتبط است که باعث افزایش سطح گردش آن در سراسر بدن می‌شود. این امر باعث شد تا آنها بر IL-۱۷ و ارتباط بالقوه آن با سلامت شناختی تمرکز کنند. IL-۱۷ معمولاً بخشی از پاسخ ایمنی به عوامل بیماری‌زا است، اما می‌تواند در ایجاد بیماری‌های التهابی نقش داشته باشد.

محققان مشکلات شناختی را در یک مدل پیش‌بالینی با سطح بالای IL-۱۷ بازتولید کردند. IL-۱۷ که توسط سلول‌های T در روده‌ها و سیستم گردش خون تولید می‌شود، با هدف قرار دادن سلول‌های اندوتلیال که داخل رگ‌های خونی قرار دارند، در کاهش جریان خون به مغز نقش دارد. فقدان جریان خون کافی می‌تواند منجر به آسیب سلول‌های مغزی شود. بنابراین، محققان گیرنده‌های IL-۱۷ را روی سلول‌های اندوتلیال حذف کردند تا این تعامل را مسدود کنند و ببینند آیا این کار از اختلال شناختی جلوگیری می‌کند یا خیر. با این حال، دکتر یادکولا و تیمش دریافتند که حتی پس از مسدود کردن اثرات IL-۱۷ بر مغز، مشکلات شناختی همچنان ادامه داشت.

آنها سپس غشای محافظ اطراف مغز، به نام مننژ، را بررسی کردند، زیرا مطالعات قبلی وجود سلول‌های ایمنی و منبع بالقوه IL-۱۷ را در این ناحیه نشان داده بودند. با جداسازی سخت‌شامه، بیرونی‌ترین لایه مننژ، تیم تحقیقاتی سلول‌های T را کشف کرد که IL-۱۷ را مستقل از روده تولید می‌کنند. آنها همچنین دریافتند که IL-۱۷ قادر به ورود به مغز است، زیرا ماده آراکنوئید، لایه میانی مننژ، آسیب دیده است. در آنجا، IL-۱۷ با گیرنده‌های ماکروفاژ‌های مرتبط با مغز، نوع دیگری از سلول‌های ایمنی، تعامل داشت. این امر باعث ایجاد استرس اکسیداتیو شد که باعث آسیب بافتی و سرکوب جریان خون ضروری به مغز شد.

با کمال تعجب، هنگامی که تیم تحقیقاتی سلول‌های T مننژیال یا ماکروفاژ‌های مغزی را حذف کردند، عملکرد شناختی را به طور کامل بازیابی کردند. این نتایج نقش مهم و ناشناخته‌ای را که سلول‌های T مننژیال و IL-۱۷ در اختلال شناختی مرتبط با فشار خون حساس به نمک ایفا می‌کنند، آشکار می‌کند.

نویسندگان این مطالعه معتقدند که این کشف، راه‌هایی را برای بررسی درمان‌های ترکیبی جدید باز می‌کند. این درمان‌ها می‌تواند شامل افزودن مهارکننده‌های IL-۱۷ به درمان‌های سنتی کاهش فشار خون برای درمان اختلال شناختی باشد. مهارکننده‌های IL-۱۷ در حال حاضر معمولاً برای درمان بیماری‌های خودایمنی مانند پسوریازیس، یک بیماری پوستی، استفاده می‌شوند.

سانتیستبان می‌گوید: «تحقیقات بیشتر بر روی این موضوع متمرکز خواهد شد که کدام انواع دیگر سلول‌های سخت‌شامه در رابطه بین فشار خون بالا و زوال عقل نقش دارند. اما بزرگترین نکته اینجاست که کنترل فشار خون ممکن است برای مبارزه با زوال شناختی کافی نباشد.»