اختلال عملکرد سیستم ایمنی ناشی از استرس با تشدید آلرژی‌های پوستی مرتبط است

به گزارش مجله خبری نگار، استرس روانی به عنوان عامل تشدید آلرژی‌های پوستی شناخته شده است، اما مکانیسم‌های مولکولی زیربنایی آن هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند. مطالعات اخیر با استفاده از مدل موشی التهاب آلرژیک پوستی با واسطه ایمونوگلوبولین E (IgE) (IgE-CAI) ​​نشان می‌دهد که استرس ممکن است عملکرد سیستم ایمنی را مختل کند و در نتیجه با تداخل در پاسخ‌های التهابی بدن، علائم آلرژیک را بدتر کند. IgE-CAI با تورم و نفوذ ائوزینوفیل‌ها، نوعی سلول ایمنی دخیل در التهاب آلرژیک، در محل ضایعه مشخص می‌شود.

در این مطالعه، تیمی از دانشمندان به رهبری سویچیرو یوشیکاوا، پروفسور کنجی تاکاموری و پروفسور ساچیکو میاکه از دانشکده پزشکی دانشگاه جونتندو و هیتوشی اوراکامی و پروفسور شین موریزان از دانشکده پزشکی، دندانپزشکی و علوم دارویی دانشگاه اوکایاما، رابطه بین استرس و علائم آلرژیک را بررسی کردند. مطالعه آنها در مجله آلرژی و ایمونولوژی بالینی منتشر شده است.

این مطالعه نشان داد که استرس روانی، توانایی سلول‌های تخصصی به نام ماکروفاژ‌های مثبت لیگاند مرگ برنامه‌ریزی‌شده ۲ (PD-L۲) را در پاکسازی سلول‌های مرده از محل آلرژی کاهش می‌دهد و در نتیجه علائم آلرژی‌های پوستی را بدتر می‌کند. یوشیکاوا توضیح می‌دهد: «این مطالعه اولین مطالعه در جهان است که نشان می‌دهد استرس، از طریق سیستم عصبی سمپاتیک، عملکرد ماکروفاژ‌هایی را که معمولاً به سرکوب واکنش‌های آلرژیک کمک می‌کنند، مختل می‌کند و در نتیجه پاسخ‌های آلرژیک را افزایش می‌دهد.»

برای مطالعه مکانیسم ارتباط استرس با آلرژی‌های پوستی، محققان از یک مدل موش IgE-CAI استفاده کردند، که در آن تزریق IgE باعث التهاب مداوم گوش می‌شود. این تیم ابتدا بافت عصبی درگیر در IgE-CAI را شناسایی کرد و سپس سلول‌های ایمنی و عواملی را که در این بیماری نقش دارند، بررسی کرد. آنها دریافتند که استرس روانی با کاهش بیان ژن در ماکروفاژ‌های مسئول پاکسازی سلول‌های مرده، فرآیندی که به عنوان efferocytosis شناخته می‌شود، مرتبط است. آنها همچنین دریافتند که تجمع سلول‌های مرده در ضایعات منجر به افزایش نفوذ ائوزینوفیل‌ها و بدتر شدن پاسخ آلرژیک می‌شود.

ماکروفاژ‌های مثبت PD-L۲ با حذف سلول‌های مرده، نقش کلیدی در حفظ عملکرد‌های ضد التهابی دارند. با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که استرس روانی با مختل کردن فعالیت گیرنده β ۲-آدرنرژیک (Adrb۲) بر عملکرد آنها تأثیر می‌گذارد. ماکروفاژ‌هایی که تحت تأثیر این سیگنالینگ تغییر یافته Adrb۲ بالغ می‌شوند، توانایی کمتری در انجام افروسیتوز نشان می‌دهند که منجر به بدتر شدن آلرژی‌های پوستی می‌شود.

یوشیکاوا خاطرنشان می‌کند: «نتایج ما نشان می‌دهد که اثرات استرس روانی بر سلول‌های ایمنی طولانی‌مدت است و حتی ممکن است بر ماکروفاژ‌هایی که بعداً تمایز می‌یابند، تأثیر بگذارد. این پدیده که «حافظه استرس» نامیده می‌شود، نشان می‌دهد که استرس شدید اثری ماندگار بر سلول‌های ایمنی می‌گذارد که بر عملکرد آنها تأثیر می‌گذارد و در بیماری نقش دارد.»

این مطالعه همچنین نشان داد که تجمع سلول‌های مرده در محل ضایعه، بیان پروتئین جذب‌کننده ائوزینوفیل CCL۲۴ را القا می‌کند که در بدتر شدن آلرژی‌های پوستی نقش دارد. با این حال، مشخص شد که این بیان به فعالیت آنزیم کاسپاز-۱ وابسته است. محققان نشان دادند که تجویز یک مهارکننده کاسپاز-۱، تورم گوش ناشی از IgE-CAI را کاهش داده و نفوذ ائوزینوفیل‌ها را در محل ضایعه معکوس می‌کند. این نتایج نشان می‌دهد که مهارکننده‌های کاسپاز-۱ و عواملی که بیان ژن CCL۲۴ را هدف قرار می‌دهند، ممکن است رویکرد‌های امیدوارکننده‌ای برای کاهش آلرژی‌های پوستی باشند.

یوشیکاوا توضیح می‌دهد: «ماکروفاژ‌های ضدالتهاب نقش مهمی در انواع بیماری‌ها، از جمله سرطان، اختلالات خودایمنی و بهبود زخم دارند. این مطالعه نه تنها تأثیر استرس بر التهاب آلرژیک را روشن می‌کند، بلکه پایه و اساس مطالعه چگونگی تشدید سایر بیماری‌های مرتبط با این ماکروفاژ‌ها توسط استرس را نیز بنا می‌نهد.»

اگرچه اجتناب کامل از استرس برای جلوگیری از اختلال عملکرد سلول‌های ایمنی ایده‌آل است، درک مکانیسم‌های مولکولی زیربنایی حافظه استرس می‌تواند راه را برای استراتژی‌های درمانی که این اثرات را کاهش یا معکوس می‌کنند، هموار کند. چنین پیشرفت‌هایی می‌تواند منجر به درمان‌های جدید برای بیماری‌های مرتبط با استرس شود و پیامد‌های گسترده‌ای برای تحقیقات بالینی داشته باشد.