به گزارش مجله خبری نگار،بعد از آن، پورفرج در فیلمهایی مانند «مغز استخوان» و «گوزنهای اتوبان» همان تیپ بازیگری عصیانگرانه نوید محمدزاده را با کمی تنوع در لحن دنبال کرد: جوانان طغیانگر، ستیزهجو، با درونی پر از خشم و سرکشی خاموش. این نقشها اگرچه ظاهرا به او میآمد؛ اما هر بار حس تکرار را برای مخاطب به همراه داشت. بدتر از آن، پورفرج حتی در آثاری، چون «زالاوا» و «بیبدن» - که اساسا بافتی آرامتر و پیچیدهتر داشتند و از جنس درامهای پلیسی و اتمسفریک بودند - نیز نتوانست از آن قالب بیرون بیاید و به دام تقلید از بازی نوید محمدزاده در «سرخپوست» ساخته تحسین شده نیما جاویدی افتاد. این یعنی نوید پورفرج، حتی در موقعیتهایی که فرصت خلق یک کاراکتر منحصربهفرد را داشت، ناخودآگاه به الگوی آشنای محمدزاده بازگشت. پورفرج، به گواه استعداد و غریزهای که دارد، میتواند بازیگری ویژه و متفاوت در سینمای ایران باشد؛ اگر بتواند صدای خودش را از دل این تکرار بیرون بکشد و جرأت کند که از وسوسه «یک نوید محمدزاده دیگر شدن» خلاص شود.