شکستگی استخوان در سنین بالاتر خطرناک و حتی کشنده!

به گزارش مجله خبری نگار، در افراد با مصرف طولانی مدت کورتیکواستروئید، به ویژه در سنین بالاتر، اقدامات پیشگیرانه از شکستگی توصیه می‌شود. این موارد می‌تواند شامل ارجاع به کلینیک‌های تخصصی پوکی استخوان یا تجویز بیس فسفونات‌ها باشد، نوعی دارویی که می‌تواند با اثرات مضر کورتیکواستروئید‌ها بر استخوان‌ها مقابله کند.

در مطالعه‌ای که در JAMA Dermatology منتشر شد، تیمی از محققان داده‌ها را برای تعیین اینکه آیا الگو‌های تجویز کورتیکواستروئید ممکن است بر احتمال در نظر گرفتن پیشگیری از شکستگی تأثیر بگذارد، مقایسه کردند. نویسندگان، از جمله محققان دانشکده بهداشت و پزشکی استوایی لندن (LSHTM)، داده‌های سراسر بریتانیا و انتاریو، کانادا را بررسی کردند.

دکتر جولیان متیومن، نویسنده اصلی مطالعه و پژوهشگر LSHTM، گفت: علیرغم مزایای شناخته شده مراقبت‌های پیشگیرانه از شکستگی، از جمله استفاده از بیس فسفونات ها، تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که این دارو کمتر تجویز شده است. یکی از دلایل این امر می‌تواند این باشد که وقتی برای برخی از بیماران مقداری کورتیکواستروئید تجویز می‌شود که می‌تواند به استخوان‌ها آسیب برساند، به پزشکان اطلاع داده نمی‌شود، مانند زمانی که این کورتیکواستروئید‌ها به‌تدریج یا متناوب با چندین نسخه تجویز می‌شوند، یا حتی توسط چندین پزشک.

در مطالعه خود، ما بر روی افراد ۶۶ ساله یا بالاتر متمرکز شدیم که برای آن‌ها کورتیکواستروئید‌ها در سطحی تجویز شد که مراقبت‌های پیشگیرانه از شکستگی باید در نظر گرفته شود. ما از داده‌های پزشکان عمومی و بیمارستان‌ها در سراسر بریتانیا و انتاریو، کانادا، از جمله اطلاعاتی در مورد نسخه‌های کورتیکواستروئید و بیس فسفونات استفاده کردیم.

ما دریافتیم که بیمارانی که کورتیکواستروئید‌های تدریجی یا متناوب تجویز می‌کنند، در مقایسه با بیمارانی که کورتیکواستروئید‌ها را در دوز‌های کمتر، اما بالاتر یا نسخه‌های طولانی‌تر تجویز می‌کنند، در واقع کمتر احتمال دارد که مراقبت‌های پیشگیری از شکستگی را دریافت کنند. در انگلستان، احتمال دریافت مراقبت‌های پیشگیرانه از شکستگی در افراد قبلی تقریباً نصف بود. در انتاریو، احتمال آن‌ها حدود یک سوم کمتر است.

شکستگی در سنین بالاتر می‌تواند خطرناک و حتی کشنده باشد، باعث ناتوانی و هزینه‌های زیادی برای سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی شود. طبق گزارش دفتر بهبود و نابرابری سلامتی، شکستگی‌های لگن به تنهایی حدود ۲ میلیارد پوند برای بریتانیا هزینه دارد و هر سال ۱.۸ میلیون روز در بیمارستان‌ها سپری می‌شود. شناخت بهتر بیمارانی که می‌توانند از مراقبت‌های پیشگیرانه بهره‌مند شوند، پتانسیل پیشگیری از شکستگی‌ها و عواقب آن را دارد.