قصه کودکانی که در مرز‌های اروپا قربانی می‌شوند؛ یک لکه ننگ برای کشور‌های اروپایی مدعی تمدن

به گزارش مجله خبری نگار/ایران: به نقل از الجزیره، ​​​​​​​در روز ۱۰ اگوست امسال بود که دنیا از مرگ دلخراش ماریا، دخترک ۵ ساله اهل سوریه در مرز‌های یونان با ترکیه مطلع شد. ماریا جزء گروه ۳۹ نفره‌ای از پناهجویان سوری بود که با عبور از ترکیه و ورود به خاک یونان قصد کسب پناهندگی اجتماعی در این کشور را داشتند، ولی مقام‌های یونان و ترکیه آن‌ها را پس زده و به سوی رودخانه خروشان اوروس که در بخشی از مرز این دو کشور واقع است، سوق دادند. ماریا در همان منطقه و به‌واقع دو روز بعد از اسکان موقتی گروه فوق در اطراف آن رودخانه بر اثر نیش یک مار سمی جان باخت. چهار هفته بعد از آن واقعه نوبت به مرگ دخترک چهار ساله دیگری رسید. این دختر در قایق نااستواری که تعدادی پناهجوی آسیایی را به سمت ایتالیا به پیش می‌راند (ولی دچار ضایعه شده و اشتباهی به سمت کشور مالت به حرکت درآمده بود) به سر می‌برد. مقام‌های ارشد اروپایی چه سیاسی و چه امنیتی به مدت یک هفته در قبال این واقعه هیچ عکس‌العملی نشان ندادند و پس از تأیید این موضوع نیز فقط وعده‌های بی‌سرانجام دادند.

قصه‌های تلخ پایان‌ناپذیر

واقعیت امر این است که هر ساله صد‌ها کودک از همین قبیل در مسیر عبور از مناطق خطرناک و در حالی که تلاش می‌کنند از کشور خود راهی جایی شوند که امن می‌پندارند، جان می‌بازند. حتی پیشینه مرگ یک پسربچه سه ساله سوریه‌ای به نام ایلان کوردی هم که سال ۲۰۱۵ در سواحل ترکیه رخ داد، در اوراق بایگانی این‌گونه مرگ‌های تراژیک یافت می‌شود. به گزارش «بنیاد بین‌المللی مهاجران» این قصه تلخ پایان‌ناپذیر است و از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۲ طی سفر‌های پناهجویان اقوام مختلف در سطح اروپا بیش از هزار کودک زیر ۱۰ سال ناپدید شدند و نتیجه‌گیری طبیعی از این رویداد این است که یا به ورطه مرگ فرورفته‌اند یا به دست افراد سودجو افتاده‌اند. بسیاری از والدین این بچه‌ها حتی به چشم خود آسیب دیدن و از دست رفتن آن‌ها را دیده‌اند.

با این حال دولت‌های اروپایی همچنان به‌دنبال ماده‌های قانونی و هر مستمسک دیگری هستند تا از ورود آن‌ها به خاک خود جلوگیری کنند.

اتحادیه اروپا اخیراً ۱۱۰ میلیون یورو به ترکیه کمک مالی کرده است تا با آن بخشی از مرز‌های خود با کشور‌های همسایه‌اش را دیوارکشی و از این طریق از رفت و آمد مهاجران از این مسیر جلوگیری کند. در مرز‌های بین کرواسی و بوسنی در منطقه بالکان اروپا هم وضعیت چندان بهتر از این نیست. در این نقطه هر روز تعداد زیادی پناهجو با خشونت هر چه بیشتر از سوی مأموران امنیتی به نقطه اولیه حرکت خود عودت داده می‌شوند تا نتوانند به کشور‌های مورد نظر خود در غرب و شمال اروپا برسند و تقاضای پناهندگی بدهند.

در این میان مجریان این روش‌های تند حاضر به قبول مسئولیت نیستند و مرگ کودکان بی‌گناه راه به گردن والدین آن‌ها می‌اندازند که برای رسیدن به بهشت خیالی خویش حتی از به خطر انداختن جان کودکان دلبند خود نیز ابایی ندارند. ونسان کوچتل که یک مقام ارشد امنیتی در اروپا است، می‌گوید: «همین مادران و پدرانی که در مرگ کودکان خود ضجه می‌زنند، بدون کوچک‌ترین ملاحظه‌ای آن‌ها را در سفر‌های آبی و خاکی بسیار خطرناک‌شان در سطح اروپا و غرب آسیا با خود همراه می‌کنند و لحظه‌ای هم به این نمی‌اندیشند که این بچه‌ها تاب این ناملایمات را ندارند.»

شبکه‌های غیرقانونی مقصرند؟

برخی دولت‌های بی‌مبالات اروپایی گناه قربانی شدن این خردسالان نگون‌بخت را حتی به گردن شبکه‌های مسافرتی غیرقانونی‌ای می‌اندازند که ترتیب انتقال پناهجویان آسیایی را از کشور خود به کشور‌های اروپایی می‌دهند، ولی واقعیت امر این است که دلیل اصلی این بی‌عدالتی‌ها رفتار‌های تند و بی‌رحمانه بعضی دولت‌های قاره سبز است که برای خلاص کردن خود از زحمت اسکان مهاجران دست به هر کاری می‌زنند و حتی جان کودکان زیر ۵ سال هم برای آن‌ها مهم نیست. این بی‌گمان یک لکه ننگ ابدی برای این کشور‌های اروپایی سودپرست و مدعی تمدن است.