پادشاه لخت است! آیا دوران دیگو سیمئونه در اتلتیکو مادرید به پایان رسیده؟

به گزارش مجله خبری نگار، «لباس جدید پادشاه» هانس کریستین اندرسن را به خاطر دارید، پادشاهی که در جو حمایت‌های مردم واقعیت را نمی‌بیند و بدون لباس در اجتماع حاضر می‌شود. دلیل اینکه این داستان هنوز شهرت و محبوبیت دارد تنها به خاطر اینکه به ما درس بدهد، نیست بلکه گاهی باید جسارت پیدا کرد و حتی فرصت‌طلب بود و مثل آن پسربچه فریاد زد: «توی آینه نگاه کن» تا پادشاه از خواب غفلت بیدار شود.

دربی مادرید برگزار شد و به برتری حداقلی رئال برابر اتلتیکو نگاه نکنید، شاید وقتش رسیده باشد دیگو سیمئونه در آینه نگاه کند قبل از آنکه کسی فریاد بزند: «ال چولو لخت است». افراد کوته‌بین و متعصب که از تغییر هراس دارند و به ۲۰ ماه باقی‌مانده از قرارداد سیمئونه و دستمزد سالانه هشت رقمی‌اش (حدود ۳۳ میلیون یورو) نگاه می‌کنند، دلیل می‌آورند که دو تا از بهترین مدافعان اتلتیکو، استفان ساویچ و خوسه ماریا خیمنس در این بازی نبودند. آن‌ها می‌گویند در اردیبهشت اتلتی دربی را برده و در ۱۵ دقیقه اول این بازی هم پرشور و باانگیزه بود. اما واقعیت چیز دیگری است. بازی اتلتی طراوت و سرسختی ندارد، از نظر تاکتیک، دفاع، توجه به جزئیات، خلاقیت، سیستم بازی و روحیه ناکارآمد است و حتی گلی که زد، از رئال هدیه گرفت.

این باخت در پایان هفته ششم لالیگا اتلتی را در هشت امتیازی رئال قرار داد که نگران‌کننده است و یک نقطه عطف لازم دارد. این واقعیت تلخ است که بعد از گل دقیقه ۱۵ رودریگو، اتلتی به پیروزی باور نداشت، اعتماد به نفسش پایین بود و هیچ ضرورت و اجباری برای هجوم به دروازه رئال احساس نمی‌کرد.

دوران لذتبخش سیمئونه پر از جسارت، خودباوری و بازیکنانی بود که تا آخرین لحظه تلاش می‌کردند و هر حریفی را به وحشت می‌انداختند. حالا برای هر تیمی، آسان شده‌اند و در فصل قبل لالیگا تقریباً نیمی از تیم‌ها از آن‌ها کمتر گل خوردند از جمله ختافه که یک امتیاز بالای منطقه سقوط قرار گرفت. بازیکنان اتلتی گیج و کم جرأت و خارج از فرم شده‌اند و از نظر بدنی به‌شدت افت کرده‌اند. مربی گنگ است و ۱۱ نفر اصلی‌اش را نمی‌شناسد مثل چینش تیم. تمام هفته ۲-۳-۵ تمرین کرد، اما بازی را ۲-۴-۴ شروع کرد.

در ۵۹ بازی رسمی اخیر تنها ۵ بار یک گل عقب افتاده‌اند و به پیروزی رسیده‌اند. فصل قبل برای اولین بار از دسامبر ۲۰۱۱ که مربی آرژانتینی آمده، سه باخت پیاپی مقابل رئال، سویا و گرانادا داشتند.

این انتقاد‌ها بیشتر می‌شود وقتی در نظر بگیریم چه تیم بااستعداد و گرانی را جمع کرده‌اند. همه هم تقصیر سیمئونه نیست، مربی بدنساز او، اسکار اورتگا، دیگر مثل سابق نیست و تفاوت عملکرد او در مقایسه با آنتونیو پینتوس در رئال بیشتر به چشم می‌آید. مشخصاً سیمئونه از برخی خرید‌های اخیر راضی نیست، او ترجیح می‌دهد به جای ژوائو فلیکس، گران‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه، یک ورژن جدید از دیگو کاستا داشته باشد.

موضوع همین است و باشگاه باید تصمیم بگیرد از کدام یک حمایت می‌کند؛ بازیکن ۲۲ ساله که با ۱۲۶ میلیون یورو خریداری شده یا کسی که سالانه ۲۰ میلیون یورو دستمزد می‌گیرد و در حال حاضر کار خاصی نمی‌کند؟ اگر سیمئونه در تیمی دیگر عملکرد ۱۶ ماه اخیر را داشت، باز هم حاضر می‌شدند او را بیاورند؟ جواب مشخص است. به رکورد‌های دوران بازی او نگاه کنید. وقتی سیمئونه هافبک روخی بلانکو بود، اتلتیکو در فصل ۱۹۹۵-۱۹۹۶ در لیگ و جام حذفی دبل کرد، افتخاری که نه قبل از آن سابقه داشت و نه بعد از آن. نخستین قهرمانی لیگ این تیم بعد از ۱۸ سال به دست آمد و تا وقتی او روی نیمکت تیم ننشست، تکرار نشد.

با اینتر قهرمان جام یوفا شد و ۱۲ سال طول کشید تا نراتزوری یک قهرمانی دیگر در اروپا به دست آورد. لاتزیو در ۲۵ سال قبل از آمدن او تنها سه جام برده و یک بار قهرمان لیگ شده بود، در سال اول حضور سیمئونه در خط میانی، تیم اسون گوران اریکسون چهار جام گرفت و بعد از آن دیگر هیچ جامی نگرفته است. در سال ۱۹۹۱ با تیم ملی آرژانتین برای نخستین بار بعد از ۳۱ سال قهرمان کوپا امریکا شد و به‌عنوان مربی استودیانتس را به نخستین جام خود در ۲۳ سال رساند. اما آیا در سال‌های اخیر موفق نبوده، آیا کافی نیست مثل آرسن ونگر هر سال سهمیه لیگ قهرمانان اروپا می‌گیرد؟

اشتباه نکنید، عالی می‌شود اگر او دوباره با اتلتیکو جان بگیرد و به اوج برگردد. شادابی، انگیزه، مقاومت و همه ویژگی‌های خارق‌العاده تیم دوباره ایجاد شود. اما آیا امکانش هست؟ شاید یک راه داشته باشد، اینکه سرت را در برف فرو کنی. پادشاه باید نگاهی به آینه بیندازد.