پشت پرده اعتصاب وزنه‌برداران + جزئیات

به گزارش مجله خبری نگار/خبرآنلاین: روز گذشته بالاخره کاسه صبر وزنه برداران تیم ملی لبریز شد تا در اعتراض به شرایط نامناسب اردوها، در اقدامی مشترک اردو را ترک کرده و اعلام کنند تا فراهم نشدن شرایط مناسب، به اردو بر نمی‌گردند.

این اتفاق اگر چه دیر افتاد، اما می‌تواند یک تلنگر به آقای رئیس باشد که علی رغم همه سو مدیریت ها، باز هم قصد دارد به ریاست غیرقانونی خود بر فدراسیون ادامه دهد و هر بار هم پرده جدیدی از نمایش بی تدبیری او روی پرده می‌رود، اما او همچنان صندلی خود را رها نمی‌کند.

مرادی که در سال‌های اخیر وزنه برداری را با انبوهی از مشکلات مختلف مواجه کرده، سال گذشته با حکم بازنشستگی خود از سوی وزارت ورزش و جوانان روبرو شد، اما لابی‌های گسترده و حب ریاست باعث شد تا او به هر ریسمانی چنگ بزند و نهایتا با سکوت و تعلل وزارت ورزش، در مسند خود باقی بماند. موضوعی که نه تنها گرهی از مشکلات این ورزش باز نکرد، بلکه ترکش‌های آن ادامه داشت و ماجرای مهاجرت یکتا جمالی، یکی دیگر از آوار‌هایی بود که از این بنا فروریخت، اما رئیس فدراسیون باز هم به فرار رو به جلوی خود ادامه داد.

حالا اما، به نظر می‌رسد دیگر هیچ دستاویزی برای فدراسیون وزنه برداری باقی نمانده که بخواهد از آن به نفع خود بهره ببرد، چرا که وزنه بردارانی که با همه مشکلات می‌ساختند و در اردو‌ها تمرین می‌کردند تا عمر قهرمانی شان آسیب نبیند، روز گذشته اعتصاب کردند و حالا مشخص نیست در آستانه بازی‌های کشور‌های اسلامی و مسابقات جهانی، چه سرنوشت تلخی در انتظار وزنه برداری خواهد بود.

از نبود آب معدنی، تا غذا‌هایی که در شان یک ورزشکار نیست!

یکی از مشکلاتی که در سال‌های اخیر داد وزنه برداران را درآورده، مشکلات اردویی و تغذیه‌ای مناسب است که بدیهی‌ترین ملزومات یک ورزشکار است، اما در فدراسیون وزنه برداری گویی نه کسی علم رسیدگی به این موضوع را دارد و نه تمایلی برای پیگیری آن.

اوج این مشکلات دقیقا قبل از قهرمانی جهان ازبکستان در سال ۱۴۰۰ بود که وزنه‌برداران دیگر صراحتا از اوضاع بد تیم ملی پرده برداشتند. آن‌ها عنوان کردند که حتی آب معدنی هم ندارند و خانواده هایشان برای آن‌ها غذا می‌آورند. اوضاع آن زمان به قدری بغرنج بود که وقتی فدراسیون غذا می‌داد، وزنه‌برداران به دلیل کیفیت پایین لب به غذا نمی‌زدند و این را هم عنوان کردند که سرمربی از جیب خود برای ملی پوشان صبحانه تهیه می‌کرد!

حالا هم طبق گزارش روزنامه ایران ورزشی، خبر رسیده که در اردو برای وزنه برداران، کوکو سیب زمینی تهیه می‌شده که نگاهی به همین قضیه می‌تواند عمق فاجعه در وزنه برداری را نشان دهد. این در حالی است که در بیخ گوش همین فدراسیون وزنه برداری، با نگاهی به اقدامات علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی، می‌توان تفاوت مدیریت را مشاهده کرد که چگونه دبیر با اقدامات عمرانی، نوسازی خانه کشتی، ایجاد شرایط مناسب در کمپ‌های تمرینی و فضا‌های استراحتی، خانه کشتی را به یک فضای مناسب برای اسکان کشتی گیران تبدیل کرده، اما علی مرادی که بیش از ۳۰ سال است در ورزش حضور دارد، توان فراهم کردن ساده‌ترین امکانات و تغذیه ورزشکاران را هم ندارد.

وقتی شرایط اردو، اشک ورزشکاران را در آورد

پس از اقدام اعتراضی وزنه برداران، واکنش‌های مختلفی به این موضوع در رسانه‌ها و فضای مجازی شکل گرفت.

حسین مقامی، دبیر اسبق فدراسیون وزنه برداری یکی از افرادی بود که در گفتگو با فارس گفته بود: به دلیل شرایط نامناسب اردویی اظهار داشت: من شنیده‌ام مسئولان فدراسیون گفته‌اند یکی دو روز شرایط تغذیه خوب نبوده است، اما اردو‌های قبلی را چه می‌گویند. در اردوی قبلی رسول معتمدی و جوادی از شرایط موجود گریه می‌کردند، چطور می‌شود که می‌گویند فقط دو روز خوب نبوده است؟ نه تنها اردو بلکه شرایط کل وزنه‌برداری ما حال و روز خوبی ندارد.

وی ادامه داد: امیدوارم وزارت ورزش در دهه کرامت تیر خلاص را بزند و وزنه‌برداری را از این شرایط نجات دهد. وزارت ورزش اگر اقدامی برای رفتن مرادی انجام دهد لطف بزرگی در حق وزنه‌برداری کرده است.

دبیر سابق فدراسیون وزنه‌برداری در مورد اینکه اعلام شه اگر ملی‌پوشان به اردو بازنگردند از نفرات جوان‌تر استفاده می‌شود، گفت: علیمرادی، چون مغرور است این حرف‌ها را می‌زند و ملی‌پوشان را تهدید می‌کند در حالی که او اگر می‌توانست ملی‌پوشان جوان را به مسابقات جهانی اعزام می‌کرد نه اینکه بخواهد آنان را به رده بزرگسالان بیاورد. او به جای اینکه شرایط را بهتر کند، ملی‌پوشان را تهدید هم می‌کند.

ماجرا فقط به اینجا ختم نمی‌شود

شاید در نگاه اول، و با دیدگاهی ساده بینانه، همه مشکلات فدراسیون وزنه برداری در همین اتفاقات اخیر ختم شود، اما زخم‌های این رشته آنقدر عمیق است که حالا حالا ها، بعید است درد آن دوا شود.

در سال‌های گذشته، وزنه برداران همیشه از مشکلات مالی شاکی بوده اند، در حالی که آن‌ها هیچ حقوق مشخصی ندارند و قرارداد‌های لیگ هم در حدی نیست که بتواند کفاف مخارج آن‌ها را بدهد، هر چند تیم‌ها همان مبلغ ناچیز را هم پرداخت نمی‌کنند. اما با این وصف، فدراسیون وزنه برداری در این سال‌ها نه تنها برای جذب اسپانسر و پاداش دادن به قهرمانان خود هیچ قدمی برنداشته، بلکه بار‌ها دست مربیان و ورزشکاران را در پوست گردو گذاشته و حتی پاداش‌های مستحق آن‌ها را هم نداده. تا جایی که پس از المپیک توکیو، اعلام شد که قرار است مبلغی حدود ۶۰ میلیون به علی داوودی، نایب قهرمان المپیک داده شود که خود نشان دهنده عمق فاجعه در این فدراسیون بود که از پرداخت پاداشی که حق خود ورزشکاران هست هم اجتناب می‌ورزد.

تعلل عجیب وزارت ورزش

پیشکسوتان، قهرمانان و خیلی از اهالی وزنه‌برداری بار‌ها از وضعیت بد وزنه‌برداری انتقاد کرده‌اند. آن‌ها همچنین از تعطیلی استان‌ها، اوضاع بد تیم ملی، اخراج‌های عجیب و غریب، همه کاره شدن خزانه دار در فدراسیون، برگزاری مجامع عمومی در سکوت رسانه‌ای و هزار یک اتفاق دیگر صحبت کرده‌اند. زمانی که بحث بازنشستگی علی مرادی پیش آمد همه خوشحال بودند که قرار است خون تازه‌ای به وزنه‌برداری تزریق شود، اما پس از چند ماه کش و قوس در نهایت مرادی به سر کار برگشت تا این بار زخم کاری‌تری بر پیکر بی‌جان وزنه‌برداری وارد کند. اکنون پای یک نسل در میان است و اگر وزارت ورزش بخواهد از کنار این مساله بی‌تفاوت بگذرد قطعا جز خرابی و سوختن استعداد‌ها چیزی از وزنه‌برداری باقی نمی‌ماند. وزنه‌برداران با این اعتراض دسته جمعی خواستند صدای خود را به گوش مسئولان برسانند تا شاید کسی دادشان برسد و این انتظار از وزیر ورزش می‌رود که فکر اساسی برای این فدراسیون و مدیریت ضعیف آن کند.

سعید محمدپور: علی مرادی همیشه طلبکار است و ضعف‌هایش را نمی‌پذیرد

سعید محمدپور، قهرمان المپیک لندن و ملی پوش اسبق وزنه برداری، در گفتگو با خبرآنلاین درباره حواشی وزنه برداری گفت: این مدت در اردوها، در همه رده‌ها کم و کاستی‌های زیادی بوده. در رده پایه حتی نتوانستد مسابقات کشوری را برگزار یا تیم را به مسابقات اعزام کنند. درباره شرایط اردو، همیشه می‌شنیدیم که ابتدایی‌ترین امکانات هم فراهم نبوده، اما بچه‌ها با این وضعیت، باز هم تلاش می‌کردند افتخار آفرینی کنند، اما آنقدر شرایط بد شده که خوراک ورزشکاران را هم نتوانسته اند تامین کنند. با این وجود بچه‌ها کم نگذاشتند، همیشه با غیرت کار کرده اند و با کم و کاستی‌ها تلاش کرده اند، اما دیگر نمی‌شود تحمل کرد. آقای مرادی تازه یاد گرفته می‌گوید این‌ها سرباز وطن هستند، اما یک سرباز هم اگر در میدان جنگ غذا نداشته باشد، نای جنگیدن ندارد.

او افزود: با اینکه اقای مرادی نمی‌تواند امکانات اولیه را فراهم کند، نمی‌دانم چرا اصرار دارد در فدراسیون بماند و هرجور ارتباطی را بیرون از ورزش برقرار می‌کند، تا بتواند چند روز بیشتر بماند. کسی که شعارش خدمت است و از سازندگی می‌گوید، وقتی می‌بیند نمی‌تواند کاری از پیش ببرد، چرا انقدر تلاش دارد بماند جای سوال است.

دارنده مدال برنز جهان افزود: این مدت همه مشکلات وزنه برداری را شنیده اند؛ از پناهندگی دختران وزنه بردار تا قبل از آن. حتی تیم‌های پایه را نتوانستند کامل به مسابقات اعزام کنند، و کرونا را بهانه می‌کردند، اما الان که کرونا تمام شده هم نمی‌توانند. در کرونا، ورزشی مانند کشتی که رو در رو است، مسابقات خود را برگزار می‌کرد، اما این‌ها نتوانستند. آقای مرادی کی نقاط ضعف فدراسیون را پذیرفته که حالا بخواهد بپذیرد؟ همه جا ضعف هست و هر سیستمی نقاط ضعفی دارد، اما ایشان ضعف‌های بزرگش را قبول نمی‌کند و مشکل را از جای دیگر می‌داند. از کسی که این قدر نقطه ضعف و منتقد دارد، اما در برنامه تلویزیونی به خودش نمره الف می‌دهد، انتظار دارید بگوید کم و کاستی داشته ایم؟

محمدپور در پایان، با اشاره به تهدید مرادی مبنی بر اعزام جوانان به جای بزرگسالان، عنوان کرد: خود جوان‌ها را نتوانستند به مسابقات اعزام کنند و حتی برای اردوی آن ها، خیلی وقت‌ها خود سرمربی ارتباط می‌گرفت و یک اردو برگزار می‌کرد. فدراسیون حتی نمی‌توانست یک اردو برای جوانان بگذارد. یک زمانی در جوانان تیمی داشتیم که آنقدر قوی بود، که می‌توانست در بزرگسالان نتیجه بگیرد، اما الان جوانان در خود رده جوانان هم حرف چندانی برای گفتن ندارند چه برسد به مسابقات بزرگسالان.

اما واقعا چرا مسئولان نمی‌توانند یاد بگیرند که مناقفع شخضی را کنار بگذارند و اگر جایی نمی‌توانند کار کنند، محترمانه از جامعه ورزش عذرخواهی کنند و بروند؟ باور کنید همه هم آن‌ها را تشویق می‌کنند. چندین سال است ضعف‌ها را می‌بینیم، اما فردی مانند آقای مرادی، همیشه طلبکار است و انگار از وزنه برداری طلب دارد. اگر نمی‌توانید کمکی کنید، بهتر است دور شوید. در این چند سال جوانی خیلی‌ها نابود شد. این بچه عمر و جوان یخود را می‌گذارند و خانواده همه زندگیشان را می‌گذارند تا بچه‌ها اینده خوبی داشته باشند و ما که ورزشمان تمام شده دلمان می‌سوزد. افرادی را می‌بینیم که سرشاز از استعداد است، اما افرادی که کاری از دستشان بر نمی‌اید در راس کار هستند و مهم نیست که آینده بچه‌ها تباه می‌شود.