چگونه اختلال "کم توجهی- بیش فعالی" را در فرزندمان تشخیص دهیم؟

به گزارش مجله خبری نگار،در حالیکه بی توجهی و پیروی نکردن از قواعد و اصول رفتاری ممکن است برای اکثر کودکان یک مرحله گذرا باشد، اما کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی- بیش فعالی (ADHD) همچنان در خانه، مدرسه و موقعیت‌های اجتماعی چالش دارند، زیرا به اندازه کافی توجه ندارند، از بی دقتی دچار اشتباهاتی می‌شوند، در انجام کار‌هایی که زمان بر است بی تاب و کم حوصله هستند، قادر به گوش دادن به آموزش‌ها نیستند و در ساماندهی وظایف با مشکل مواجه می‌شوند.

اختلال کم توجهی- بیش فعالی یک اختلال عصبی رشدی شایع است که در کودکان مشاهده می‌شود و ممکن است تا بزرگسالی یا مادام العمر ادامه داشته باشد و فرد را از طرق مختلفی تحت تاثیر قرار دهد. اختلال کم توجهی- بیش فعالی هنوز برای اکثر والدین یک معماست، زیرا نشانه‌های آن، تنها نمایشی اغراق آمیز از رفتار‌های طبیعی یک کودک در حال رشد است.

دقت در انجام فعالیت‌هایی مانند توجه کردن، گوش دادن، بی‌حرکت نشستن یا منتظر ماندن در صف انتظار مواردی است که بیشتر بچه‌ها هر چند وقت یک‌بار دچار مشکل می‌شوند. اما در کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی- بیش فعالی این وضعیت دائمی است.

به نوشته روزنامه "هندوستان تایمز" توجه به این نکته ضروری است که کودکان مبتلا به این اختلال به عمد دست به این رفتار‌ها نمی‌زنند بلکه وضعیت عصب شناختی آن‌ها اغلب با توانایی در تمرکز کردن، آرام و منظم بودن تداخل دارد.

علائم و نشانه‌های رایج اختلال کم توجهی- بیش فعالی

کودکان مبتلا به این اختلال در گوش دادن و پیروی از آموزش‌ها و قواعد مشکل دارند، نمی‌توانند به درستی توجه کنند و نیاز است که انجام کار‌های محول شده به آن‌ها به طور مداوم یادآوری شود.

همچنین ممکن است حواس پرت و بی نظم باشند یا به طور کلی در دنیای خودشان گم شوند.

ممکن است سخت باشد که از آن‌ها بخواهید بی حرکت بنشینند یا صبور باشند. این کودکان اغلب در انجام تکالیف خود عجله می‌کنند و دچار اشتباه می‌شوند که نشان دهنده عدم علاقه آن‌ها به کاری است که مشغول آن هستند.

اغلب احساس بی قراری و ناامیدی می‌کنند و باعث می‌شود که به شدت بی قرار باشند.

شناخت اختلال کم توجهی- بیش فعالی و رویارویی والدین با آن

والدین اغلب متوجه این موضوع نیستند که این رفتار‌ها ممکن است بخشی از یک الگوی رفتاری غیرعادی باشد، چه رسد به اینکه فکر کنند فرزندشان دچار اختلال کم توجهی- بیش فعالی است. ممکن است این تصور را داشته باشند که کودک آن‌ها تنها بد رفتاری می‌کند.

این باعث می‌شود والدین احساس استرس و ناامیدی همراه با احساس خجالت از آنچه جامعه در مورد رفتار فرزندشان برداشت می‌کند، داشته باشند. اما برای بچه‌های مبتلا به اختلال کم توجهی- بیش فعالی، مهارت‌هایی که توجه، رفتار و صبر را کنترل می‌کنند با مشکلاتی همراه است.

زمانیکه والدین در مورد این اختلال و روش‌های مختلف فرزندپروری آموزش ببینند، می‌توانند به بچه‌ها کمک کنند تا پیشرفت کنند و عملکرد خوبی داشته باشند. در این مواقع بدون شک سرزنش کردن کودک، پیامد‌های نامطلوب‌تری دارد و اوضاع را بدتر می‌کند و بهترین راه حل، کمک گرفتن از مشاور و متخصص برای معالجه کودک است.