سودان: «اجساد روی جاده‌ها» - سفری مرگبار از الفاشر به طویله، فرار از گرسنگی و وحشت

به گزارش مجله خبری نگار، ماه‌ها، نیرو‌های پشتیبانی سریع، الفاشر را محاصره کردند و از دسترسی آن به غذا و دارو جلوگیری کردند و در عین حال حملات زمینی و هوایی خود را با استفاده از پهپاد‌ها تشدید کردند. با ورود محاصره به پانزدهمین ماه خود، هزاران غیرنظامی چاره‌ای جز فرار پیاده به سمت طویله نداشتند، هرچند می‌دانستند که این مسیر مملو از مرگ است، نه بقا.

فاطمه، ۳۵ ساله، مادر پنج فرزند، با این کلمات شهادت خود را پس از رسیدن خسته به شهر طویله آغاز کرد. او سفر خود را از محله الثوره در جنوب الفاشر، جایی که دیگر زنده ماندن در میان گلوله‌باران، گرسنگی و خاطرات شوهر کشته شده در حمله هوایی ممکن نبود، بازگو کرد. «نمی‌دانستم که آیا اصلاً می‌توانم به مرحله بعدی برسم یا نه... فرزندم را بر پشتم حمل می‌کردم و فرزند دیگرم را در دستم، در میان اجساد دفن نشده راه می‌رفتم و از خدا التماس می‌کردم که سرنوشت ما مانند سرنوشت آنها نشود.»

فاطمه افزود: «من زنانی را دیدم که از خستگی از حال می‌رفتند، کودکانی را دیدم که از تشنگی به زمین می‌افتادند و بسیاری از اجساد در کنار جاده رها شده بودند، زیرا خانواده‌هایشان نمی‌توانستند آنها را دفن کنند.»

اگرچه نیرو‌های پشتیبانی سریع از «راهرو‌های امن» برای خروج غیرنظامیان صحبت کرده‌اند، اما شهادت‌های بازماندگان، اعدام‌های خودسرانه مردانی را که گفته می‌شود وابسته به ارتش بوده‌اند، خشونت جنسی سیستماتیک علیه زنان و مرگ و میر ناشی از تشنگی و گرسنگی، به ویژه در میان کودکان و سالمندان، توصیف می‌کند.

در گزارشی اخیر، پزشکان بدون مرز تأیید کردند که در ماه‌های مه و ژوئن در منطقه طویله، به بیش از ۳۰۰ قربانی خشونت جنسی مراقبت‌های پزشکی ارائه داده‌اند. یک دختر ۱۷ ساله گفت: «ما را در جاده کتک زدند و مورد تجاوز قرار دادند.»

یک زن ۲۸ ساله دیگر گفت: «آن‌ها فرزندم را تهدید به مرگ کردند و سپس خواهرم را جلوی من مورد تجاوز قرار دادند.» از ابتدای سال ۲۰۲۵، نیرو‌های پشتیبانی سریع (RSF) محاصره الفاشر را تشدید کرده‌اند و باعث آوارگی گسترده به سمت مناطق روستایی اطراف در بحبوحه فروپاشی کامل زیرساخت‌های بهداشتی و غذایی و کمبود تقریباً کامل غذا، آب و دارو شده‌اند.

به گفته منابع بشردوستانه، جاده‌ای که الفاشر و طویله را به هم متصل می‌کند، به نمادی از نسل‌کشی خاموش تبدیل شده است، جایی که قربانیان نه تنها بر اثر گلوله، بلکه بر اثر گرسنگی، تشنگی و ناامیدی نیز جان خود را از دست می‌دهند.

با وجود افزایش گزارش‌های حقوق بشری و شهادت‌های بشردوستانه، واکنش بین‌المللی همچنان بسیار محدود است، در حالی که سازمان‌های غیردولتی هشدار می‌دهند آنچه در دارفور اتفاق می‌افتد از بسیاری جهات شبیه آغاز نسل‌کشی سال ۱۹۹۴ در رواندا است، زمانی که جهان این فاجعه را نادیده گرفت تا اینکه خیلی دیر شد.

منبع: رسانه‌های سودانی