کلاس عرفان امام جماعت مسجدالحرام به مردم غزه!

به گزارش مجله خبری نگار،، سعید شیری: شیخ سدیس، امام جماعت مسجدالحرام که قبلاً ترامپ را منجی جهان دانسته بود، اخیراً اظهاراتی درباره گرسنگی و رنج مردم غزه بیان کرده که با واکنش گسترده و انتقاد شدید بسیاری از مسلمانان و آزاداندیشان روبه‌رو شده است. او در سخنان خود، به جای همدردی و مطالبه اقدام عملی، گرسنگی مردم بی‌پناه غزه را فرصتی معنوی برای تزکیه نفس و صبر معرفی کرده است.

او در اظهاراتی وقیحانه می‌گوید:

«خبر رسیده است که مردم غزه با سختی و گرسنگی شدیدی رو‌به‌رو هستند. هر چند این موضوع از نظر روانی بسیار دردناک است، اما باید در نظر داشته باشیم که گرسنگی می‌تواند روح انسان را پاکسازی و بدن را پالایش کند، و شاید این بلا نعمتی پنهان باشد. گرسنگی «فرصتی طلایی» و نوعی «رژیم غذایی» برای ورزش دادن بدن و تمرین زهد و دوری از دنیا است. خیر‌ها و برکات در دل سختی‌ها نهفته‌اند. من در عربستان سعودی هستم و در این کشور هیچ اقدامی بدون هدایت مقامات انجام نمی‌شود. امور مهم نیاز به مدیریت و محاسبات مسئولان بالا دارد و فقط آنها قادر به درک این مسائل هستند. دنبال کمک‌های مادی یا جمع‌آوری اعانه نباشید و تنها بر امداد الهی تمرکز کنید. تنها سلاح ما دعاست و دست به دعا بردارید، به این امید که خداوند رنج‌ها را از بین ببرد.»

سخنان شیخ سدیس درباره‌ی تبدیل گرسنگی مردم غزه به فرصتی برای سلوک و ریاضت معنوی، نه تنها بی‌انصافی و بی‌تفاوتی آشکار نسبت به درد و رنج واقعی انسان‌هاست، بلکه تحریفی خطرناک از آموزه‌های اصیل اسلامی است که همواره بر رفع محرومیت، یاری محرومان و فریاد در برابر ظلم تاکید دارند.

تبدیل مصیبت و گرسنگی به ابزاری برای توجیه بی‌عملی، پاک کردن صورت مسئله است؛ بی‌اعتنایی به صراحت قرآن درباره‌ی مسئولیت اجتماعی مسلمانان و جهاد مالی در راه حق است. بستن دست مردم به‌بهانه‌ی دعا و واگذار کردن همه چیز به تقدیر الهی، در حالی که ابزار و امکانات مادی و سیاسی جماعت حاکم بسیار گسترده است، توجیه‌گری و شانه خالی کردن از مسئولیت است.

عافیت‌طلبان سعودی که خود تاب و توان حتی لحظه‌ای گرسنگی را ندارند، اکنون با بی‌احساسی در پشت تریبون‌های مذهبی نشسته‌اند و نسخه‌های دینیِ صبر و ریاضت برای مردم محاصره‌شده و گرسنه‌ی غزه می‌پیچند؛ کسانی که در رفاه و امنیت به سر می‌برند، اما از مردم رنج‌دیده می‌خواهند رنج و محرومیت را فرصتی معنوی بدانند، بی‌آن که ذره‌ای طعم محرومیت را درک کرده باشند.

در حالی که ثروت افسانه‌ای و سفره‌های رنگین خاندان سعودی لحظه‌ای قطع نمی‌شود، این مدعیان زهد و معنویت، گرسنگیِ تحمیلی بر مردم بی‌پناه غزه را با تعبیر‌های عرفانی و توصیه‌های به صبر توجیه می‌کنند؛ گویی پاکسازی روح فقط برای مستضعفان تجویز می‌شود و راحت‌طلبان هرگز خود آزمون سختی و فقر را تجربه نکرده‌اند. این شکل از وعظ، چیزی جز تحقیر درد انسان و عبور از مسئولیت اخلاقی و دینی در قبال مظلومان نیست.

مردم غزه و مسلمانان جهان نه نیازی به توصیه‌های عده‌ای وهابی دارند و نه منتظر نسخه‌های بی‌عملی و بی‌دردی‌شان هستند. امروز آنچه جهان اسلام و وجدان‌های بیدار می‌طلبد، صداقت در همدردی و اقدام عملی برای ریشه‌کن کردن ظلم و محاصره است، نه امید بستن به سخنان سطحی کسانی که خودشان در ناز و نعمت‌اند و از رنج یک روزه‌ی محرومیت نیز بی‌خبرند. مسلمانان به اتحاد، همبستگی و مسئولیت‌پذیری نیاز دارند، نه پند‌های بی‌ثمر از کسانی که بوی درد و محرومیت را هم استشمام نکرده‌اند.

اگر امروز مردم آزاده جهان، چه در غرب و چه در شرق، بیدار شده‌اند و با شجاعت در مقابل سیاست‌های صهیونیست‌های پست و آمریکا‌ی جنایتکار فریاد اعتراض سر می‌دهند، هنوز متأسفانه برخی از این عالمان درباری هستند که تنها بر اساس دستوری که به دستشان رسیده، نسخه‌هایی پر از بی‌عملی و تسلیم صادر می‌کنند؛ نسخه‌هایی که چیزی جز تطهیر ظلم و بی‌اعتبار کردن درد و رنج مظلومان نیست. اینان همان‌هایی هستند که شرافت خود را با وجدان‌شان معامله کرده‌اند و تریبون مقدس دین را به پای مطامع دنیوی قربانی کرده‌اند..

این عالم‌نما‌ها نه محبوبیتی در دل‌ها دارند، بلکه با سکوت و همراهی با ظالمان، خود را عملاً شریک ظلم و جنایت کرده‌اند و نه شرافتی برای خود باقی گذاشته‌اند تا بتوانند معنای حقیقی عزت، ایمان و آزادگی را درک کنند. نه صداقت و جرأتی برای ایستادن در کنار مظلوم در وجودشان مانده و نه حتی خرده‌ای از همدلی که بتوانند درد واقعی مردم را بفهمند؛ آنان تنها به حفظ جایگاه و رضایت اربابان خود دل‌خوش‌اند و از انسانیت و رسالت دینی هیچ نصیبی ندارند.