به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه نشان داد که مردمک که میزان نور ورودی به چشم را مانند دیافراگم دوربین کنترل میکند، در پاسخ به تنفس تغییر میکند و در هنگام دم در کوچکترین اندازه و در هنگام بازدم بزرگترین اندازه است. این علاوه بر سه عامل شناخته شده قبلی، مکانیسم جدیدی را برای تنظیم اندازه مردمک اضافه میکند: میزان نور، فاصله تمرکز، و عوامل شناختی مانند احساسات یا تلاش ذهنی.
محققان معتقدند که این مکانیسم منحصربهفرد است، زیرا چرخهای و پیوسته است و نیازی به محرک خارجی ندارد.
دکتر آرتین آرشامیان، دانشیار گروه علوم اعصاب بالینی در موسسه کارولینسکا و رهبر این مطالعه میگوید: از آنجایی که تنفس بر فعالیت مغز و عملکردهای شناختی تأثیر میگذارد، این کشف ممکن است به بهبود درک ما از نحوه تنظیم بینایی و توجه کمک کند.
در این مطالعه، محققان ۵ آزمایش را بر روی بیش از ۲۰۰ شرکتکننده انجام دادند تا تأثیر تنفس بر اندازه مردمک را در شرایط مختلف آزمایش کنند. نتایج نشان داد که تغییر در اندازه مردمک، چه تنفس سریع یا آهسته، از طریق بینی یا دهان، و صرف نظر از میزان روشنایی یا تمرکز چشم، یا اینکه فرد در حال استراحت یا انجام عملکردهای بینایی باشد، رخ میدهد.
تفاوت در اندازه مردمک بین دم و بازدم به قدری آشکار بود که از نظر تئوری میتواند بینایی را تحت تأثیر قرار دهد.
همچنین نشان داده شده است که این مکانیسم حتی در افرادی که بدون حباب بویایی متولد میشوند، یک ساختار مغزی که در طی تنفس بینی فعال است، کار میکند، که نشان میدهد کنترل این فرآیند از طریق ساقه مغز، بخشی ضروری و حفظشده از نظر تکاملی از سیستم عصبی است.
در حال حاضر، محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا تغییرات در اندازه مردمک در طول تنفس بر توانایی بینایی تأثیر میگذارد یا خیر. به خصوص از آنجایی که مطالعات قبلی نشان دادهاند که مردمکهای کوچکتر به دیدن جزئیات کمک میکنند، در حالی که مردمکهای بزرگتر تشخیص اجسام کم نور را آسانتر میکنند.
محققان بر این باورند که این کشف ممکن است راه را برای کاربردهای بالینی مانند توسعه ابزارهای جدید برای تشخیص یا درمان برخی اختلالات عصبی باز کند.
این مطالعه در مجله فیزیولوژی منتشر شد.
منبع: مدیکال اکسپرس