یک استراتژی جدید می‌تواند قوانین بازی را در مبارزه با سرطان تغییر دهد

به گزارش مجله خبری نگار، با این حال، این تزریق‌ها ممکن است ناراحت کننده یا در دسترس نباشند، و برخی از عوارض ممکن است ناشی از خود روش تزریق باشد نه از داروی فعال؛ بنابراین تبدیل این دارو‌ها به قرص‌های خوراکی می‌تواند انقلابی در درمان سرطان ایجاد کند.

در یک مطالعه جدید، تیمی از محققان به سرپرستی مارک اسمیت، مدیر شیمی دارویی در دانشگاه استنفورد، یک برچسب مولکولی کوچک طراحی کرده‌اند که می‌تواند تقریباً به هر مولکول دارویی اضافه شود و باعث می‌شود دارو‌هایی که معمولاً به صورت داخل وریدی تجویز می‌شوند، به همان اندازه مؤثر باشند. قرص‌های خوراکی

این علامت همچنین به موثرتر شدن قرص‌های درمانی در دوز‌های کمتر کمک می‌کند.

در آزمایش‌های اولیه روی موش‌ها، این تیم نشان داد که نسخه خوراکی پاکلیتاکسل، یکی از رایج‌ترین دارو‌های شیمی‌درمانی، مؤثرتر از دوز معمول داخل وریدی است.

اسمیت گفت: "این یک راه حل ساده برای یک مشکل قدیمی است. " و افزود که این استراتژی می‌تواند توسعه طیف گسترده‌ای از دارو‌ها را سرعت بخشد.

به نوبه خود، جیمز دیکرسون، متخصص سرطان در دانشگاه استنفورد، گفت که پاکلیتاکسل خوراکی می‌تواند تأثیر قابل توجهی داشته باشد، به خصوص که ممکن است تجربه بیمار را بهبود بخشد و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی را در سطح جهانی افزایش دهد.

- جزئیات مطالعه

سفر قرص خوراکی "از دهان به جریان خون" با چندین مرحله آغاز می‌شود. پس از بلعیدن قرص، در معده حل می‌شود و در آنجا مولکول‌های دارویی را آزاد می‌کند که از طریق دیواره‌های معده یا روده جذب می‌شود و در نهایت به جریان خون می‌رسد و عملکرد درمانی خود را انجام می‌دهد. اثربخشی جذب دارو در بدن «دسترسی زیستی» نامیده می‌شود که اغلب به دلیل ناسازگاری خواص دارو با آب و محیط چرب (روغنی) کم است.

اکثر توسعه دهندگان دارو برای ساختن دارو‌های محلول در چربی «محلول در آب» به یکی از دو استراتژی متکی هستند. یکی از این استراتژی‌ها شامل افزودن مولکول‌های کمکی به هر داروی جدید است، در حالی که دیگری متکی بر افزودن یک برچسب شیمیایی کوچک به دارو است. با این حال، هر دو روش گران و پیچیده هستند.

اسمیت زمانی با این مشکل مواجه شد که دو پزشک از او خواستند به آنها کمک کند تا دو داروی تایید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده را حل کنند. بنابراین، او تصمیم گرفت یک نشانگر مولکولی ایجاد کند که دارو‌های محلول در چربی را «محلول در آب» کند.

ابتدا، تیم vemurafenib، یک درمان ملانوم نامحلول در آب را آزمایش کردند و دریافتند که افزودن نشانگر مولکولی به طور قابل توجهی فراهمی زیستی دارو را افزایش می‌دهد.

در مرحله بعد، محققان داروی پاکلیتاکسل را امتحان کردند که برای درمان چندین نوع سرطان استفاده می‌شود و معمولاً به دلیل حل نشدن در آب به صورت داخل وریدی تجویز می‌شود. این تیم توانست این دارو را به عنوان قرص‌های خوراکی در آزمایشات روی موش‌های مبتلا به سرطان لوزالمعده موثر کند.

این نتایج امیدوارکننده هستند، اما هنوز در مراحل اولیه خود هستند و هنوز روی انسان آزمایش نشده اند. با این حال، تیم امیدوار است که این پیشرفت‌ها باعث بهبود اثربخشی دارو‌ها در بیماران و کاهش هزینه‌های درمان شود.

این مطالعه در Nature Communications منتشر شد.

منبع: مدیکال اکسپرس