گلایه قهرمان پارالمپیکی کرمانشاه از کمبود امکانات ورزشی

به گزارش مجله خبری نگار، کلمه معلولیت در ذهن همه تداعی‌کننده کلمه نتوانستن است، ولی افرادی مانند قهرمانان پارالمپیکی خلاف این مسئله را اثبات کرده‌اند. ورزشکاران پارالمپیک کشور افتخارات زیادی برای کشور عزیزمان کسب کردند، به همین دلیل علاقه‌مند شدم تا با ورزشکاران پارالمپیک استان کرمانشاه مصاحبه کنم، در زیر گفت‌وگوی با علی الفت نیا قهرمان پارالمپیک استان کرمانشاه، آورده شده است:

در ابتدا یک معرفی از خودتان برای ما داشته باشید؟

الفت‌نیا: علی الفت‌نیا هستم در ۹ آبان‌ماه ۱۳۷۰ در یک خانواده کم‌جمعیت با یک خواهر کوچک‌تر در استان کرمانشاه متولد شدم، متأسفانه با داشتن مدرک کارشناسی ارشد مدیریت بازاریابی در ورزش، شغلی ندارم. اکنون ساکن شهر قم هستم.

درباره نوع معلولیت شما چگونه است؟

الفت‌نیا: معلولیت من در اثر یک تصادف به وجود آمده است، در این تصادف دستم از ناحیه آرنج آسیب دید.

ورزش را از چند سالگی شروع کردید؟ 

الفت‌نیا: قبل از تصادف ورزش ژیمناستیک کار می‌کردم، ولی بعد از تصادف تا چند سال، یعنی تا سال ۸۰، ورزش نکردم. از سال ۸۰ تا ۸۳ ورزش بدمینتون کار می‌کردم. 

در مورد ورزش حرفه‌ای چطور؟ 

الفت‌نیا: از سال ۸۴ با ورزش جانبازان آشنا و از سال ۸۵ وارد ورزش جانبازان شدم. رشته ورزشی من دوومیدانی ماده پرش طول است. سال ۸۸ یا ۸۹ اولین مسابقه بین‌المللی ملی را داشتم.

مشوق شما در ورزش چه کسی بوده است، همچنین از نقش و تأثیر خانواده در زمینه بفرمائید؟

الفت‌نیا: زمانی که وارد ورزش جانبازان شدم، شهر کرمانشاه در رشته دوومیدانی فقط پرتاب‌های وزنه، دیسک و نیزه را داشت؛ در ابتدا ورزش پرتاب نیزه کار می‌کردم، ولی زمانی که وارد تیم ملی شدم با رشته دومیدانی ماده پرش طول آشنا شدم و فهمیدم در آن موفق‌تر هستم. در حقیقت مشوق اصلی من در ورزش پدر و مادرم بوده‌اند؛ من همه چیزم را مدیون خانواده‌ام هستم. 

چه موفقیت‌هایی و مدال‌هایی کسب کردید؟

الفت‌نیا: سال ۲۰۱۴ در بازی‌های آسیایی اینچئون کره جنوبی موفق به کسب یک مدال نقره و یک مدال برنز شدم؛ در مسابقات قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۵ یک مدال نقره گرفتم؛ در المپیک ریو نهم شدم؛ سال ۲۰۱۸ در بازی آسیایی جاکارتا یک مدال نقره و در جایزه بزرگ تونس، یک مدال نقره گرفتم. همچنین جایزه بزرگ امارات سال گذشته مدال طلا گرفتم.

در روز چند ساعت تمرین می‌کنید؟

الفت‌نیا: مدت‌زمان تمرینم بستگی به‌روز آن دارد، اگر دو جلسه در روز باشد، معمولاً هفت ساعت و نیم تمرین می‌کنم؛ اگر یک جلسه تمرین باشد حدود سه ساعت و نیم تمرین می‌کنم. 

نقش و تأثیر ورزش در زندگی شما چگونه بوده است؟

الفت‌نیا: نقش ورزش در زندگی من بسیار پر رنگ بوده و دارای نقاط مثبت و منفی بوده است. از نقاط مثبت آن ارتباط داشتن با دیگران و در اجتماع بودن است. نقطه منفی آن این است که باید برای موفقیت در آن زمان زیادی صرف شود در حالی متأسفانه در کشور ما ورزش شغل محسوب نمی‌شود و این نقطه منفی آن است.

وضع ورزش معلولین در استان کرمانشاه چگونه ارزیابی می‌کنید، آیا مسئولان استان از شما حمایت کردند؟

الفت‌نیا: متأسفانه قبلاً اصلاً رسیدگی نمی‌کردند، ولی از زمان عزت‌الله پرنیان رئیس هیئت جانبازان و معلولان استان کرمانشاه که واقعاً پیگیر هستند، خیلی وضع بهتر شده است. در این زمینه یک خاطره جالب دارم: زمانی که از مسابقات جهانی که برگشته بودم و بنرم هم درب تربیت‌بدنی نصب شده بود، برای کاری به آنجا مراجعه کردم، از من سؤال می‌کردند: شما کی هستی؟، من هم جواب دادم: من همونی هستم که بنرش درب ورودی نصب شده، حداقل وقتی سرکار میاین، به بنر‌های نگاهی بیندازین!.

متاسفانه مسئول ارشد ورزش و جوانان کرمانشاه، فقط به ورزش‌های رزمی توجه دارند و باوجوداینکه فقط یک و ماه نیم به المپیک داریم هنوز هیچ هزینه و کمکی به ما نشده است. من با این مسئول مشکلی ندارم ولی توقع دارم. متأسفانه به دلیل اینکه در استان هیچ امکاناتی برای تمرینم وجود نداشت، در شهر قم ساکن شده و در آنجا تمرین می‌کنم.

خاطره تلخ یا شیرینی که از ورزش دارید؟ 

الفت‌نیا: تلخ‌ترین خاطره‌ام از ورزش حذف‌شدن از المپیک ۲۰۱۶ ریو است.

آیا به تا حال پیش‌آمده است که احساس شکست و ناامیدی کنید؟

الفت‌نیا: نه هرگز ناامید نشدم، من همیشه این جمله را با خودم زمزمه می‌کنم: روی دریای ناامیدی پلی از امید بساز. همچنین باید گفت زندگی همیشه ادامه دارد.

از نحوه برخورد مردم با شما به‌عنوان یک معلول بگید؟ 

الفت‌نیا: خوشبختانه هیچ‌کس حتی در پرجمعیت‌ترین مکان‌ها مانند استادیوم، به ما به‌عنوان یک معلول نگاه نکرده‌اند؛ در واقع مردم هرگز به ما نگاه تحقیرآمیزی نداشته‌اند.

نظر شما درباره اینکه مردم معلولیت را محدودیت می‌دانند، چیست؟ 

الفت‌نیا: در این زمینه باید دانست که کسی که معلولیت و محدودیت دارد باید تلاش بیشتری کند، برای نمونه اگر یک فرد سالم با ۱۰۰ بار تمرین یک تکنیک را یاد می‌گیرد، ما آن را با ۱۵۰ بار یاد خواهیم گرفت؛ البته این به معنای عدم توانایی انجام آن کار نیست.

توصیه شما برای کسانی که به هر نحوی دارای معلولیت هستند و نیز خانواده‌های آنها چیست؟

الفت‌نیا: به نظر من هرکس از اجتماع دوری کند بیشتر آسیب می‌بیند؛ در واقع نباید با تصور یا ترس از اینکه همه به‌عنوان یک معلولیت من نگاه می‌کنند، از اجتماع دوری کرد، وقتی وارد می‌شوی متوجه خواهی شد که این تصورات کاملاً اشتباه است. 

حرف آخر!

الفت نیا: در پایان از میثم صادق‌پور رئیس هیئت دومیدانی استان قم کمال تقدیر و تشکر به‌خاطر مساعدت‌های بی‌دریغش دارم.