فعالیت‌های انسانی مرحله ششم انقراض موجودات را تسریع کرده است

به گزارش مجله خبری نگار،به نظر می‌رسد فعالیت‌های انسانی مانند ستاره دنباله‌داری که با زمین برخورد کرد و دایناسور‌ها را از بین برد، روی تمام شاخه‌های حیات تأثیر می‌گذارد.

کارشناسان محیط‌زیست در یک تحقیق جدید هشدار داده‌اند فعالیت‌های انسانی مسیر تکامل در سراسر جهان را تغییر داده و شرایط حیات انسانی را ویران کرده است. این تهدیدی مداوم برای تمدن و قابلیت زیست محیط‌های آینده برای موجودات «هومو ساپینس» است. طی چند ماه گذشته ششمین فرایند انقراض موجودات جهان شدیدتر شده است.

انسان‌ها شاهد مرگ دسته‌جمعی مرغان دریایی بودند و سواحل مملو از ماهی‌های مرده شدند. از سوی دیگر شیر‌های دریایی به دلیل شکوفایی جلبک‌ها در نتیجه گرما مسموم شدند. سال گذشته کل جمعیت پنگوئن‌ها تولیدمثل نکرد و سال‌هاست که محققان درباره کاهش قابل‌توجه حشرات تحقیق می‌کنند؛ بنابراین جراردو سبالوس (Gerardo Ceballos) محیط‌زیست‌شناس دانشگاه ملی خودمختار مکزیک و پل ارلیش (Paul Ehrlich) از دانشگاه استنفورد انقراض گونه‌های موجودات از سال ۱۵۰۰ پس از میلاد مسیح را بررسی و با ۵۰۰ میلیون سال قبل مقایسه کردند. آن‌ها متوجه شدند انسان‌ها ۷۳ ژن حیوانات را طی ۵۰۰ سال گذشته به سمت انقراض رانده‌اند.

سرده (Genus) یک دسته‌بندی تاکسونومی است که نزدیک‌ترین ارگانیسم‌ها را مانند خواهر و برادر در یک شجره خانوادگی گروه‌بندی می‌کند. این نرخ ۳۵ بار بیشتر از سطح انقراض سرده پیشین است.

بدون تأثیرات انسانی ۱۸۰۰ سال طول می‌کشید تا تعداد مشابهی از سرده‌ها منقرض شوند. پژوهش‌های دیگر نیز نشان‌دهنده نرخ بالای انقراض در میان گیاهان، قارچ‌ها و مهره‌داران هستند.

محققان دراین‌باره نوشته‌اند: ششمین مرحله انقراض به قطع عضو سریع درخت حیات منجر می‌شود و تمام شاخه‌ها (مجموعه‌ای از گونه‌ها، سرده‌ها، خانواده‌ها و غیره) و عملکرد‌های آن‌ها از بین رفته‌اند.

محیطی که ما در آن زندگی می‌کنیم به‌طور قابل‌توجهی از داخل حیات به هم مرتبط است، بنابراین از بین رفتن هریک از گروه موجودات که نقشی خاصی در شبکه به هم متصل حیات دارند، پیامد‌های شدیدی خواهد داشت. نکته مهم آنجاست که به نظر می‌رسد از بین رفتن سرده‌ها در حال افزایش است.

ضعیف‌ترین گونه‌ها به‌طورمعمول نادر هستند و در سیاره نادیده گرفته شده‌اند. همراه انقراض آن‌ها میلیون‌ها سال تکامل نیز از بین می‌رود، که ممکن است دیگر تکرار نشود. علاوه بر آن عملکرد‌های حیاتی که آن‌ها انجام می‌دادند و سبب می‌شد چرخه زیستی به فعالیت خود ادامه دهد، از بین می‌روند.

سبالوس و ارلیش دراین‌باره یادآور می‌شوند: میلیون‌ها سال تکامل نیاز است تا جایگزین عملکردی برای ارگانیسم‌های منقرض‌شده، ایجاد شود.