سگ‌هایی که، ژنتیک متمایزی دارند

به گزارش مجله خبری نگار،گرگ ها، اسب‌های وحشی، پرندگان، گاومیش کوهان دار امریکایی، گوزن، قورباغه‌ها و سگ‌ها در میان ساختمان‌های بتنی پوسیده و جنگل‌های اطراف جایی که در حال حاضر اساساً یکی از بزرگترین ذخایر طبیعی اروپا است، پرسه می‌زنند. جایی که انسان‌ها از آن فرار کردند، اما گیاهان رشد کردند.

یک آنالیز ژنتیکی جدید که توسط یک تیم بین‌المللی از محققان روی سگ‌های این منطقه انجام شده است، می‌تواند پایه‌ای برای یادگیری این باشد که چگونه آلودگی ممکن است بر دی ان‌ای در طول نسل‌ها تأثیر گذاشته باشد. دانشمندان مدت‌هاست به این فکر می‌کردند که دهه‌ها قرار گرفتن در معرض تشعشعات کم دوز ممکن است چه اثراتی بر حیات وحش منطقه داشته باشد. برخی از مطالعات به کاهش شدید جمعیت پرندگان و افزایش جهش‌های ژنتیکی در میان گونه‌های خاص در مکان‌هایی با سطوح تشعشع بالاتر اشاره کرده اند.

یک سوال حل نشده که به سردرگمی منجر شده این است که آیا حیوانات مقادیر کمی از تشعشعات طولانی مدت را در سطوحی که به سختی مضر هستند جذب می‌کنند یا تفاوت‌های مشاهده شده را از نسل‌های قبلی که انفجار را تجربه کرده اند به ارث می‌برند.

با توجه به این واقعیت که حیوانات احتمالاً در طول سال‌ها به منطقه آلوده نقل مکان کرده و از آن خارج شده اند، آزمایش‌هایی برای بهبود درک ما از اثرات تشعشعات بر زیست‌شناسی انجام شد. به گفته محققان، برخی از این سگ‌ها ممکن است نوادگان حیوانات خانگی باشند که توسط افراد تخلیه شده به جا مانده اند، اما مشخص نیست که چه مقدار از این سگ‌ها باقی مانده اند یا این جمعیت‌ها چقدر متنوع هستند.

تیموتی موسو (Timothy Mousseau) زیست شناس دانشگاه کارولینای جنوبی و همکارانش در مقاله خود می‌نویسند: پیش از اینکه بتوان اثرات تشعشعات بر کل ژنوم این جمعیت را از سایر عوامل تأثیرگذار جدا کرد، جمعیت شناسی و تاریخچه جمعیت باید درک شود.

با وجود رادیواکتیویته، تعداد سگ‌های وحشی در حال افزایش بوده و باعث تشکیل تحقیقات سگ‌های چرنوبیل (CDRI) شده است. تخمین زده می‌شود که بیش از ۸۰۰ سگ در چرنوبیل و اطراف آن زندگی می‌کنند که اغلب توسط کارگران نیروگاه تغذیه می‌شوند. آن‌ها در سه جمعیت مجزا وجود دارند، یک جمعیت در خود نیروگاه زندگی می‌کنند. دومین در شهر چرنوبیل، یک منطقه مسکونی متروکه در ۱۵ کیلومتری نیروگاه و سومی در ۴۵ کیلومتری در اسلاووتیچ زندگی می‌کنند.

بر اساس خویشاوندی ژنتیکی سگ ها، به نظر می‌رسد این سگ‌ها بین مکان‌ها حرکت کرده و آزادانه تولید مثل می‌کنند. موسو و همکارانش می‌نویسند که تاریخ اختلاط بین سه جمعیت چرنوبیل که در ژنوم آن‌ها مشهود است نشان می‌دهد که سگ‌ها برای مدت طولانی در منطقه چرنوبیل وجود داشته اند.

تجزیه و تحلیل‌های مقایسه‌ای نشان داد که سگ‌های چرنوبیل نیز از نظر ژنتیکی از سگ‌های نژاد آزاد در اروپای شرقی، آسیا و خاورمیانه متمایز هستند. این امر ممکن است به این دلیل باشد که ساکنان و حیوانات خانگی آن‌ها شروع به بازگشت به شهر چرنوبیل کرده اند.