حیات میکروسکوپی پیشرفته‌ در یک معدن متروکه اورانیوم

به گزارش مجله خبری نگار/سیناپرس: در دهه ۱۹۶۰، یک محفظه اورانیوم پنهان در کوه‌ها به یک معدن مولد تبدیل شد و عنصر عظیمی که به عنوان سوخت هسته‌ای استفاده می‌شد، بیش از ۱۰۰۰ تن در سال استخراج می‌شد. اما در سال ۱۹۹۰، تولید معدن کونیگشتاین کاهش یافت و بخش اعظمی از معدن به عنوان بخشی از تلاش‌های اصلاحی برای پاکسازی مواد شیمیایی اسیدی مورد استفاده برای آزادسازی اورانیوم از بین رفت.

سپس اشکال عجیب و غریبی از حیات شروع به رشد حرکت کردند و نگهبانان معدن را بر آن داشت تا دانشمندان را برای تجزیه و تحلیل عوامل متقابل دعوت کنند.

چیزی که محققان پیدا کردند برای اکثر ما بیگانه به نظر می‌رسد. زیرنشتین (I. Zirnstein) یکی از پژوهشگران تیم تحقیقاتی می‌گوید: در محیط مرطوب، تاریک، اسیدی و مملو از اورانیوم، بیوفیلم‌هایی متشکل از میکروب‌ها شکل گرفته بود.

جریان‌های اسیدی نارنجی که شبیه کرم‌های دراز و نازکی هستند که با سختی در کانال‌های زهکشی مایع تکان می‌خورند. لجن‌های قهوه‌ای و سفید مانند استالاکتیت از سقف‌ها تراوش کرده و این تصور را ایجاد می‌کردند که دیوار‌ها در حال ذوب شدن هستند. جالب اینجاست که در این مکان زیرزمینی بایر رادیواکتیو، زندگی و حیات به معنای واقعی کلمه بیداد می‌کرد.

او می‌افزاید: میکروب‌های یافت شده در لجن‌ها نه تنها شامل باکتری‌های تک سلولی بلکه یوکاریوت‌های چند سلولی می‌شدند. همچنین محققان دانشگاه‌های نزدیک درسدن آمیب‌های تغییر شکل دهنده، هترولوبوزای ماهی مرکب مانند، استرامنوپیل‌های ساقه مانند، تاژک داران چند ضمیمه، مژک داران چندشکل و قارچ‌های خزنده را کشف کردند.

به گفته دانشمندان، مجموعه متنوعی از حیات میکروسکوپی اکوسیستم خاص خود را در زیرزمین محروم از نور تشکیل داده بود. در این مکان باکتری‌های اسید دوست از کاهش آهن و گوگرد انرژی می‌گیرند و در حین تکثیر، استالاکتیت‌های لزج را تشکیل می‌دهند. یوکاریوت‌های ریز مانند تاژک داران سپس از این باکتری‌ها تغذیه می‌کنند که به نوبه خود توسط مژه‌های بزرگتر خورده می‌شوند.

آمیب‌ها و قارچ‌ها به دنبال آن میکروارگانیسم‌های کوچکتر را مصرف می‌کنند یا بقایای مرده خود را تجزیه می‌کنند. روتیفر‌های بسیار بزرگتر راس خواران هستند و هم ریزه‌های آلی را مصرف کرده و هم تک یاخته‌ها را شکار می‌کنند.

معدن اورانیوم کونیگشتاین تنها محیط رادیواکتیو نیست که حیات میکروسکوپی پیشرفته‌ای در آن شکوفا شده است. در سال ۱۹۹۱، دانشمندان قارچ‌های سیاهی را کشف کردند که روی دیواره‌های رآکتور هسته‌ای شماره ۴ در چرنوبیل رشد می‌کردند. تجزیه و تحلیل بعدی این قارچ‌ها نشان داد که آن‌ها به احتمال زیاد تشعشعات را جذب کرده و آن را به انرژی شیمیایی برای رشد تبدیل می‌کنند.

شرح کامل این مطالعات در مجله Big Think منتشر شده است.